Είναι ένα μυστήριο!

Ξέρετε κάτι;
Είναι ένα μυστήριο!
Όσο εμείς είμαστε πικραμένοι και θυμωμένοι με τον άλλο τότε μεταδίδουμε και του άλλου αυτήν την κατάστασή μας και γίνεται χειρότερη η κατάσταση.
Εάν εμείς σβήσουμε τη φωτιά της μνησικακίας και αγαπήσουμε τον αδερφό και προσευχόμεθα για τον αδερφό τότε νικά η Χάρις και σιγά-σιγά κερδίζουμε την ψυχή εκείνη και μαλακώνει και η ψυχή του άλλου.
Ωσάν να το καταλαβαίνει.
Ωσάν να γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία οι ψυχές μας και αφού εμείς έχουμε αγάπη, διοχετεύουμε αυτήν την αγάπη σιγά-σιγά και στην άλλη ψυχή, την ψυχή που μας ταλαιπώρησε, και έρχεται η ώρα που μαλακώνει και αναπαύεται και γίνεται κι εκείνη καλύτερη.

Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου

* Η φωτογραφία είναι από τον Αγιασμό των Υδάτων στη Μονή Χιλανδαρίου

“Και χείρας Συμεών ευλογήσας”

Την 2α Φεβρουαρίου η Αγία Εκκλησία εορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Δεσποτική εορτή. Τι ακριβώς εορτάζουμε;;

Σαράντα ημέρες μετά την γέννησή Του η Παναγία και ο μνηστήρας Της Ιωσήφ, σύμφωνα με τον μωσαϊκό νομό οδήγησαν τον νεογέννητο Χριστό εις τον ναό των Ιεροσολύμων. Έτσι προβλεπόταν από τον νόμο. Αν το πρωτότοκο παιδί ήταν αγόρι αφιερωνόταν εις τον θεό και οι γονείς του ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες πρόσφεραν ως θυσία ή δυο τρυγόνια ή ένα ζεύγος περιστεριών.

Τον Χριστό υποδέκτηκε ο υπερήλικας Προφήτης Συμεών, ο οποίος είχε λάβει υπόσχεση από τον Θεό ότι πρώτα θα δει τον Σωτήρα του κόσμου και μετά θα πεθάνει. Ο υπέργηρος και Δίκαιος Συμεών από το Άγιο Πνεύμα οδηγηθείς βρέθηκε εις τον ναό και δέκτηκε εις την αγκαλιά του τον Χριστόν  τον ευλόγησε και είπε «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών. Φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ»(Λουκ. Β΄25-32) . Ομολόγησε δηλαδή ότι μετά χαράς κλείνει τους οφθαλμούς του εις τον θάνατο αφού αξιώθηκε να δει τον σωτήρα του κόσμου δηλαδή τον Ιησούν Χριστό.

Παρόντες ήσαν η μητέρα Του η Παναγία και ο Δίκαιος Ιωσήφ, τους οποίους ευλόγησε και απευθυνόμενος προς την Αειπάρθενο Θεοτόκο προέβλεπε το πάθος του Κυρίου και τον πόνο που θα νοιώσει Αυτή βλέποντας τον Υιό Της σταυρωμένο, με τους λόγους  «Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί». Πράγματι οι προφητείες του Συμεών επαληθεύτηκαν.

Αφού έγιναν τα υπό του νόμου προβλεπόμενα ο Κύριος με την μητέρα Του Παναγία και τον Ιωσήφ επέστρεψαν εις την πόλη Ναζαρέτ και ο μικρός Ιησούς μεγάλωνε πληρούμενος σοφίας και χάρη Θεού ήταν εις αυτόν.

 

Μυργιώτης Παναγιώτης, Μαθηματικός

 

Ο Σαραντισμός του Χριστού (π. Δημητρίου Μπόκου)

Σαράντα μέρες μετά τη Γέννησή του ο Χριστός παρουσιάστηκε από την Παναγία Μητέρα του στον Ναό του Σολομώντος. Αυτό έγινε, «ότε επλήσθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτών κατά τον νόμον Μωυσέως» (Εορτή της Υπαπαντής).

Ο νόμος αυτός προέβλεπε την καθιερωμένη τάξη για τον καθαρισμό της λεχούς από τα επιλόχεια, από το μεταβατικό στάδιο δηλαδή της λοχείας που διαδέχεται τον τοκετό, με διάφορα σωματικά και ψυχικά συμπτώματα για τη μητέρα (υστερόπονοι, αιμορραγίες, ορμονικές διαταραχές, σταδιακή αποκατάσταση του αναπαραγωγικού συστήματος, επιλόχεια κατάθλιψη κ. λ. π.).

Η Παναγία όμως γέννησε υπερφυσικά, με ανώδυνο και αλόχευτο τοκετό. Ήταν εντελώς απαλλαγμένη από την κατάσταση της λοχείας. Δεν είχε καμμιά «νομική» ακαθαρσία, καμμιά δική της αμαρτία, κανένα απολύτως σύμπτωμα που να προσιδιάζει στον φυσικό τοκετό.

Αν και η λαϊκή μας παράδοση (κάλαντα κ. λ. π.) τη θέλει να κοιλοπονά, γιατί έτσι ο λαός μας τη νιώθει πιο κοντά, πιο δική του, όμως η Ορθόδοξη Θεολογία δέχεται ότι δεν υπήρξαν ούτε ωδίνες τοκετού, ούτε επιλόχεια περίοδος για την Παναγία μας. Και καταδικάζει όσους εθιμικά έφερναν στην Εκκλησία διάφορα εδέσματα και αρτοπαρασκευάσματα, για να τιμήσουν δήθεν τη λοχεία της Παναγίας (Καν. 79 Πενθέκτης Οικουμ. Συνόδου).

Όταν μιλάμε για την άφθορη και απειρόγαμη Θεοτόκο, οι όροι παρθενία και λοχεία είναι ασύμβατοι στο πρόσωπό της (αγ. Γρηγ. Νύσσης). Η Εκκλησία υμνεί πάντα την αγνή λοχεία της Παναγίας και περιβάλλει ακόμα και με το κύρος Οικουμενικών Συνόδων την αειπαρθενία της. Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (691 μ. Χ.) στον α΄ κανόνα της ονομάζει τη Θεοτόκο «άχραντον αειπάρθενον».

Παρ’ όλ’ αυτά, η Θεοτόκος και ο Χριστός ακολουθούν ταπεινά τα καθιερωμένα του μωσαϊκού νόμου. «Ο του νόμου ποιητής τα του νόμου εκπληροί». Στις σαράντα μέρες λοιπόν ο νόμος προέβλεπε παράσταση του νηπίου στον Ναό και προσφορά θυσίας. «Αμνόν ενιαύσιον άμωμον», χρονιάρικο αρνί χωρίς σωματικό ελάττωμα, και ένα «νεοσσόν περιστεράς» ή μία τρυγόνα. Όσοι δεν είχαν την οικονομική άνεση για αρνί, πρόσφεραν «δύο τρυγόνας ή δύο νεοσσούς περιστερών» (Λευϊτ. 12, 1-8).

Η Παναγία με τον Ιωσήφ έφεραν στον Ναό την προσφορά των φτωχών. Ο Κύριος των πάντων, ο Χριστός, από τη στιγμή της Γέννησής του ήταν φτωχός στον κόσμο μας και όχι μόνο. Ήταν ξένος και διωκόμενος.

Ιδιαίτερα ίσχυαν αυτά για την αφιέρωση των πρωτοτόκων στον Θεό. Ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Αγίασόν μοι παν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν εν τοις υιοίς Ισραήλ από ανθρώπου έως κτήνους· εμοί εστιν… Αφελείς παν διανοίγον μήτραν, τα αρσενικά, τω Κυρίω».

Αντί για τα πρωτότοκα ζώων μπορούσαν να πληρώσουν ορισμένο ποσό. Για τα πρωτότοκα τέκνα τους όμως προβλεπόταν να εξαγοράζονται πάντα αντί χρηματικού ποσού και να τα παίρνουν σπίτι ξανά, επειδή ο Θεός, αντί για τα πρωτότοκα τέκνα των Ισραηλιτών, διάλεξε τη φυλή του Λευΐ και όρισε αυτή μόνο να υπηρετεί στη Σκηνή του Μαρτυρίου και μετέπειτα στον Ναό. Διάλεξα τους Λευΐτες για τον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, αντί για όλα τα πρωτότοκα παιδιά σας.

Και τονίζει, να εξηγεί ο πατέρας στον γιο, ότι αυτό γίνεται, επειδή ο Κύριος, για να εξαναγκάσει τον Φαραώ να τους διώξει από την Αίγυπτο, θανάτωσε όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων «από ανθρώπου έως κτήνους». Και γι’ αυτό εγώ θυσιάζω κάθε πρωτότοκο των ζώων στον Θεό, εξαγοράζω δε το πρωτότοκο παιδί μου, για να παραμένει σπίτι του (Εξ. 13, 2. 12-15. Αριθ. 3, 13. 8, 16-19).

Αλλά κι εμείς τώρα όλοι ανήκουμε στον Θεό. Μας εξαγόρασε με το αίμα του ο Μονογενής Υιός, ο πρωτότοκός του.

Καλή, ευλογημένη εβδομάδα!

 

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα