Υπαπάντια 2025 – 6η ημέρα

/in

Μνήμη Ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Πατριάρχου Κων/πόλεως, σήμερα καὶ ἡ 6η ἡμέρα τῶν ΥΠΑΠΑΝΤΙΩΝ 2025 ξεκίνησε μὲ Ὄρθρο καὶ θεία Λειτουργία ἐπὶ τῇ μνήμῃ του. Τὴν θεία Λειτουργία ἐτέλεσε ὁ π. Σπυρίδων Βίτσης, ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν.

Στὶς 12:00 τὸ μεσημέρι ἐψάλη Ἱερὰ Παράκληση στὸν Ἅγιο Παρθένιο, Ἐπίσκοπο Λαμψάκου, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία και εὐλογία εἶναι ἀκόμη αἰσθητὴ στὸν Ναό, ἂν καὶ ἀποχώρησε χτὲς τὸ βράδυ μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀγρυπνία, ὕστερα ἀπὸ τριήμερη φιλοξενία τῆς ἁγίας κάρας του στὸν Ναό.

Στὶς 6:00 μ.μ. τελέστηκε ὁ Ἑσπερινὸς καὶ Ἱερὰ Παράκληση στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο τὴν «Ἐγκυμονοῦσα» καὶ διαβάστηκαν εὐχὲς γιὰ τὶς ἐπίτοκες γυναῖκες.

Ἀκολούθησε στὶς 7:00 μ.μ. ὁμιλία ἀπὸ τὸν Πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναστάντος Χριστοῦ Πειραιῶς, Ἀρχιμανδρίτη π. Μεθόδιο Κρητικὀ, μὲ θέμα: «Σημεῖον Ἀντιλεγόμενον».

            Προλογίζοντας τὴν ὁμιλία ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, Αἰδεσιμολογιώτατος πρωτ. π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, ἀνέφερε ὅτι γιὰ 2η χρονιὰ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ τοῦ Β΄ τελοῦνται στὴν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν τὰ ΥΠΑΠΑΝΤΙΑ, γιὰ νὰ τιμοῦμε αὐτὴ τὴν μεγάλη Δεσποτοθεομητορικὴ ἑορτή, μιᾶς καὶ σ’ ὅλη τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν μία καὶ μόνο ἐκκλησία φέρει τὸ ὄνομα τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας.

Σήμερα, συνέχισε ὁ π. Θεμιστοκλῆς, στὸν ἀπόηχο τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς καλέσαμε τὸν σεβαστό μας  Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Μεθόδιο Κρητικό, Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀναστάντος Χριστοῦ Πειραιῶς. Ὁ Γέροντας Μεθόδιος πάντοτε μὲ πολλὴ ἀγάπη ἔρχεται καὶ συμμετέχει στὶς γιορτές μας, πρᾶγμα για τὸ ὁποῖο χαιρόμαστε καὶ σᾶς εὐχαριστοῦμε, π. Μεθόδιε, γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς προσκλήσεώς μας. Ἔχετε τὴν εύχὴ καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλάδος, ὁ ὁποῖος ἐπιδαψιλεύει αὐτὲς τὶς γιορτὲς καὶ χαίρεται, ὅταν κα]οἱ ὁμιλητὲς ἀνταποκρίνονται καὶ βοηθοῦν στὸ γεώργιον τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ π. Μεθόδιος Κρητικός, γνωστὸς σὲ ὅλους μας ἀπὸ τὶς  πολὺ ὡραῖες ἑρμηνεῖες του σὲ διάφορα θέματα, καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, μὲ λόγο δυνατό, στιβαρό, ἑρμηνευτικὸ καὶ μᾶς βοηθᾶ πολὺ μέσῳ τοῦ ραδιοφώνου τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας.  Ὁ π. Μεθόδιος σήμερα θὰ μᾶς ἀναπτύξη τὸ θέμα «Σημεῖον ἀντιλεγόμενον», φράση ποὺ εἰπώθηκε γιὰ τὸν Χριστό μας ἀπὸ τὸν πρεσβύτη Συμεών, ὅταν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸ βρέφος Ἰησοῦ.

Ὁ π. Μεθόδιος εὐχαρίστησε τὸν π. Θεμιστοκλῆ καὶ ὅλους τοὺς πατέρες τοῦ Ναοῦ γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐλογία ποὺ τοῦ δόθηκε νὰ συμμετάσχη σ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ πανδαισία. Εύχαρίστησε τὸν π. Θεμιστοκλῆ γιὰ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖ στὴν ἐνορία καὶ στηρίζει πολλὲς ψυχές, ὄχι μόνο στὰ ὅρια τῆς ἐνορίας ἀλλὰ καὶ πολὺ πέρα ἀπὸ αὐτήν.

Ξεκίνησε τὴν ὁμιλία του μὲ τὰ ἐρωτήματα: πόσο γνωρίζουμε τὸν Χριστό, τί εἶναι ἐν τέλει γιὰ μᾶς ὁ Χριστός καὶ ποιά θέση τοῦ δίνουμε στὴν ζωή μας. Ἡ ἀπάντηση ἀφήνει νὰ φανῆ μέσα ἀπὸ τὴν στάση μας ἀπέναντι στὸν Χριστὸ ἐπισημαίνοντας ὅτι: α) παρόλο ποὺ ἡ ἱστορία χωρίζεται σε πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστὸν ἐποχή, ὁ ἴδιος παραμένει ἄγνωστος ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ μάθουν γιὰ τὸν Χριστὸ εἴτε τὸν θεωροῦν ἀρκετὰ γνωστό. β) Ἀλλὰ καὶ οἱ ἱεροκήρυκες στὰ κηρύγματά τους συχνὰ θεωροῦν τὴν πίστη ὡς κάτι δεδομένο, αὐτονόητο καὶ ἀναμφισβήτητο. γ) Ἐπίσημα πρόσωπα, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία, ἐκφωνοῦν ἐπίσημους λόγους σὲ ἐπίσημα βήματα καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁμιλιας τους δὲν ἀκούγεται οὔτε μία φορὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, παρὰ μόνο ἀόριστες ἔννοιες, ὅπως πίστη, κοινωνία, ὀρθοδοξία κ.λ.π. δ)Λίγοι προβληματίζονται καὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ πόσο καὶ πόσοι στηρίζονται πραγματικὰ στὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς πίστεως.

Κατόπιν αὐτῶν τῶν διαπιστώσεων, ἔθεσε τὸ ἐρώτημα: ποιά καλὴ ἀνησυχία ἤθελε νὰ σπείρη στὴν καρδιά μας ὁ Κύριος, ὅταν εἶπε: ὅταν ἔρθη ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου πάλι θὰ βρῆ ἀνθρώπους μὲ πίστη στὴν γῆ;

Στὸ ἐρώτημα ἔρχεται νὰ ρίξη φῶς ἡ σεβάσμια φωνὴ τοῦ Δικαίου Συμεών. Ὅταν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὸ βρέφος, ἀφοῦ ἀναγνώρισε στὸ βρέφος τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, ἀπευθυνόμενος στὴν Παναγία Μητέρα εἶπε μεταξὺ ἄλλων: αὐτὸς εἶναι προωρισμένος νὰ γίνη αἰτία νὰ καταστραφοῦν ἢ νὰ σωθοῦν πολλοὶ ἀπὸ τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ καὶ θὰ εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Καὶ τὴν δική σου ψυχὴ θὰ τὴν διαπεράση ρομφαία, γιὰ νὰ φανερωθοῦν οἱ πραγματικὲς διαθέσεις πολλῶν.

Στὴν συνέχεια ὁ π. Μεθόδιος ἀνέλυσε τὴν προφητικὴ φράση «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Εἰσαγωγικὰ ἐπισημαίνει ὅτι ὅλες οἱ προφητεῖες σχετικὰ μὲ τὸν Χριστὸ εὑρίσκουν τὴν ἐκπλήρωσή τους καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ τεκμήριο ποὺ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας. Καὶ ἡ συγκεκριμένη προφητεία τοῦ Συμεὼν ἐπαληθεύεται καὶ ἐκπληρώνεται συνεχῶς μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος. Τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ θὰ προκαλεῖ ἀντιθέσεις, ἀντιπαραθέσεις καὶ ἀντιλογίες. Αὐτὸ ἐννοοῦσε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν ἔλεγε: δὲν ἦρθα νὰ βάλω εἰρήνη στὴν γῆ, ἀλλὰ μάχαιρα, νὰ διχάσω τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν πατέρα του, τὴν θυγατέρα ἀπὸ τὴν μητέρα της καὶ τὴν νύφη ἀπὸ τὴν πεθερά της· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου θὰ γίνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σπιτιοῦ του.

Καὶ ἐξηγεῖ ὁ π. Μεθόδιος τὸν λόγο αὐτὸ τοῦ Κυρίου : ἡ Καινὴ Διαθήκη λέει ὅτι ὁ Κύριος ἦρθε, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διασκορπισμένα «νὰ συναγάγῃ εἰς ἕν». Ὁ λόγος ἰσχύει γιὰ τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ, αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι γίνονται τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν δύναμη τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς πίστεώς τους. Μιὰ πίστη, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σαφὴς καὶ ξεκάθαρη. Διαφορετικὰ ὁ Κύριος κάνει διαχωρισμὸ μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἔχουν τὶς προϋποθέσεις καὶ ἐκείνων ποὺ δὲν ἔχουν.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζει τὴν ἑρμηνεία τῶν δύο λέξεων τῆς προφητείας. Καὶ πρῶτα, γιατί ὁ Χριστὸς ὀνομάζεται «σημεῖον». Ἐν συντομίᾳ μεταφέρουμε τὰ ἑξῆς: ἡ λέξη σημεῖο στὴν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς σημαίνει τὶς θαυμαστὲς ἐνέργειες, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν Παντοδυναμία καὶ τὴν ἀγάπη Του στὸν ἄνθρωπο. Τὸ μεγαλύτερο σημεῖο, ἡ ὑπέρτατη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ οὐράνιου Πατέρα γιὰ τὸν κόσμο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, τὸν ὁποῖο ἀπέστειλε ὁ Θεὸς Πατέρας στὸν κόσμο, ὥστε καθένας ποὺ θὰ πιστέψη σ’ Αὐτόν, νὰ ζήση αἰώνια. Εἶναι σημεῖο ἡ Σάρκωσή Του, διότι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἡ Παρθένος μητέρα. Ἐπίσης σημεῖο εἶναι ἡ ὕψωσή Του στὸν Σταυρό, ὁ ὁποῖος προκαλεῖ ἀντιθέσεις μέχρι σήμερα, ἀλλὰ καὶ ἡ δόξα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεώς Του.

Στὴν συνέχεια, γιατί εἶναι «ἀντιλεγόμενον» σημεῖο. Συνήθως, σημειώνει ὁ π. Μεθόδιος, τὰ θαύματα ἀπομακρύνουν τὴν ἀντιλογία. Ἀντίθετα, τὸ σημεῖο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι πρόσκομμα ἀντιλογίας, παρ’ ὅτι εἶναι προφανὲς σημεῖο, ποὺ στηρίζει τὴν πίστη. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ τὰ δύο εἶναι συγκλονιστικά, διότι ἀποτελοῦν τὸ μυστήριο τῆς ταπεινώσεως τοῦ Θεοῦ χάριν τῶν ἀνθρώπων.

Ὡς αἰτία τῆς ἀμφισβήτησης καὶ τῆς ἀντιλογίας τῶν ἀνθρώπων ἀναφορικὰ μὲ τὸν Χριστό, ἐπισημαίνει τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ παραδεχθῆ ὅτι πρέπει νὰ ὑπερβῆ τὸν ἐγωισμό, τὴν αὐτονομία καὶ τὰ πάθη του καὶ νὰ δεχθῆ τὸν Θεὸ στὴν ζωή του. Ἔτσι, θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του κέντρο τοῦ κόσμου, αὐτοδικαιώνεται καὶ ἐπιζητεῖ νὰ γίνη θεὸς χωρὶς Θεό. Ἡ ἀγωνία γιὰ αὐτοδικαίωση προκαλεῖ στὸν ἄνθρωπο σύγχυση, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἀπωθεῖ τὸν Χριστὸ ὡς ἀνεπιθύμητο καὶ ἐπικίνδυνο. Στὴν οὐσία ἀπωθεῖ τὴν μετάνοια, τὴν ἀπαλλαγὴ ὰπὸ τὰ πάθη, τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ὑπακοή, ποὺ συνεπάγεται ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτὸ ἀπωθεῖ τὴν θεότητα καὶ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς ἀμφισβητεῖται, διότι εἶναι Θεάνθρωπος, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ θαῦμα. Κι ἐπειδὴ εἶναι κάτι τὸ ὑπερφυσικό, ἀντιλέγουν σ’ αὐτὸ ἐκεῖνοι ποὺ ἐξετάζουν τὰ πάντα μόνο μὲ φυσικὰ κριτήρια καὶ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ ὑπερφυσικό. Καὶ παραθέτει ἐν συνεχείᾳ τὶς περιπτώσεις ἀντιλογίας ποὺ σημειώνονται εὐθὺς ἀμέσως ἀπὸ τὴν Γέννησή του καὶ τὶς ὁποῖες ἀναφέρουμε συνοπτικά.

α) Κατὰ τὴν Γέννησή Του ταπεινοὶ βοσκοὶ σπεύδουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν, ἐνῶ οἱ βολεμένοι κάτοικοι τῆς Βηθλεὲμ δὲν παίρνουν εἴδηση.

β) Οἱ Μάγοι ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ἔρχονται ταπεινὰ συναισθανόμενοι τὴν ἀνάγκη βοηθείας καὶ σωτηρίας. Ἀκολουθώντας τὸν ἀστέρα ἔρχονται νὰ Τὸν προσκυνήσουν μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα ἐνῶ ὁ Ἡρώδης ταράσσεται καὶ θέλει νὰ Τὸν σκοτώση.

γ) Στὴν δημόσια δράση Του ἁπλοϊκοὶ καὶ ἄδολοι μαθητὲς Τὸν ἀκολουθοῦν. Ὁ ἁπλὸς λαὸς βλέποντας τὰ θαύματά Του καὶ ἀκούοντας τὴν διδασκαλία Του τὸν παρακολουθεῖ ἄλλοτε ἐνθουσιασμένος κι ἄλλοτε γογγύζοντας ἢ καὶ ἀποδοκιμάζοντάς τον. Συχνὰ διχάζονται μὴ μπορώντας νὰ ἐννοήσουν τὸ μυστήριο τοῦ προσώπου Του ἢ τὴν ἔννοια τῶν λόγων Του.

δ) Ἐνῶ ὁ λαὸς θαύμαζε, ἀκολουθοῦσε ἀλλὰ καὶ ἀμφέβαλλε, ἐκεῖνοι ποὺ σταθερὰ ἀντιστέκονταν στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν ὡς γνῶστες τοῦ νόμου, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι.

ε) Κατὰ τὶς ὧρες τοῦ Πάθους Του οἱ ἄρχοντες ἀγωνίζονται λυσσαλέα νὰ ἀποδείξουν ὅτι εἶναι ἔνοχος, ἐνῶ ὁ Πόντιος Πιλᾶτος διακηρύσσει κατ’ ἐπανάληψιν τὴν ἀθωότητά Του.

στ) Στὸν Γολγοθᾶ πάνω στὸν Σταυρὸ ὁ ἐκ δεξιῶν βλασφημεῖ καὶ τὸν εἰρωνεύεται. Ὁ ἄλλος τὸν ὁμολογεῖ βασιλέα καὶ τοῦ ζητᾶ νὰ τὸν θυμηθῆ, ὅταν θὰ εἶναι στὸν παράδεισο.

ζ) Μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστή, ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ξεκίνησαν νὰ κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο, συνάντησαν τὴν ἀντιλογία. Οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ἔβλεπαν τὸ πλῆθος νὰ ἀκολουθῆ τοὺς Ἀποστόλους, ἀντἐλεγαν καὶ μάχονταν τοὺς Ἀποστόλους.

η) Ἡ ραγδαία ἐξάπλωση τῆς νέας πίστης ἀνησύχησε τὸ ρωμαϊκὸ κράτος καὶ θεωρήθηκε ἀμφισβήτηση τῆς ρωμαϊκῆς κοσμοκρατορίας. Ἔτσι, ξέσπασαν οἱ διωγμοὶ ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρους αἰῶνες.

θ) Ὅταν ἡ Ἐκκλησία θὰ βγῆ ἀπὸ τὶς κατακόμβες καὶ τὸ εὐαγγέλιο θὰ ἀναγνωρισθῆ ὡς ὑπέρτατος νόμος τῆς κοινωνίας, νέες ἀντιλογίες ξεσποῦν μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ γνωστὲς αἱρέσεις.

Ἡ Ἐκκλησία τὶς ἀντιμετώπισε μὲ τὸ θάρρος καὶ τὸν φωτισμὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὡστόσο ἡ ἀντιμαχία μεταξὺ ὅσων δέχθηκαν τὸν Χριστὸ ὅπως ἀποκαλύφθηκε μ’ ἐκείνους ποὺ πολέμησαν τὴν πίστη στὸν Χριστό, συνεχίζεται 2000 χρόνια τώρα. Ἀπὸ τὸν 17ο αἰ. καὶ ἑξῆς διαμορφώνεται ἕνα μέτωπο ἀμφισβήτησης ἐκτὸς Ἐκκλησίας ποὺ φθάνει νὰ ἀμφισβητῆ τὴν ἱστορικότητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ὅμως ἀξιοποιώντας τὶς ἱστορικὲς μαρτυρίες ἔδωσε τέλος σ’ αὐτὴ τὴν ἀμφισβήτηση. Ἐκεῖνο ποὺ καταπολεμήθηκε δριμύτατα μέσα ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀμφισβητήσεις εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἰδιαίτερη σχέση τοῦ ἀνθρώπου Ἰησοῦ μὲ τὸν Θεό, ἡ πίστη δηλαδὴ στὸν Χριστὸ ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸ καὶ ὡς ἀναμενόμενο Μεσσία καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 20οῦ αἰ. παρατηρεῖται μιὰ κλιμάκωση τῆς πολεμικῆς κατὰ τοῦ Χριστοῦ, κυρίως σ’ ὄλο τὸν δυτικό, τὸν κάποτε λεγόμενο χριστιανικὸ κόσμο. Οἱ προσπάθειες μιᾶς ἐντυπωσιακὰ συντονισμένης ἀποχριστιανοποίησης τῆς κοινωνίας προωθοῦνται μὲ τὴν χρησιμοποίηση τῶν τεχνολογικῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας, τὰ ὁποῖα ἀσκοῦν πρωτοφανῆ ἐπιρροὴ στὴν σκέψη καὶ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Ἐν τῷ μεταξὺ καλλιεργεῖται συνεχῶς ἡ ἄποψη ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἀπαραίτητος, δὲν ὑπάρχει ἐνδιαφέρον νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζί του. Συνεχίζεται ἡ πλάνη τοῦ 18ου καὶ 19ου αἰ., ὅταν οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνθηκαν παντοδύναμοι καὶ δὲν εἶχαν ἀνάγκη τὸν Θεὀ. Ἀποτέλεσμα, ὁ 20ος αἰ. ποὺ χαρακτηρίστηκε ὁ πλέον ἀπάνθρωπος ἀπὸ ὅλους τοὺς αἰῶνες τῆς ἱστορίας, μὲ δύο τρομακτικοὺς παγκοσμίους πολέμους, ἑκατομμύρια θύματα καὶ ἀπάνθρωπα καθεστῶτα, ποὺ καταπίεσαν καὶ σφαγίασαν ἀθώους ἀνθρώπους.

Οἱ σύγχρονες ἀντιλήψεις ποὺ προωθοῦνται καλλιεργοῦν τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν φιλαυτία. Ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει. Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἔχη τὴν δική του ἀλήθεια γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὸ νόημά της, τοὺς κανόνες τῆς ἠθικῆς, ἀκόμη καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν φυσικὴ πραγματικότητα. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια τοῦ καθενὸς οἱ ἄλλοι ὀφείλουν νὰ τὴν σέβονται καὶ ἡ συντεταγμένη κοινωνία νὰ τὴν προστατεύη. Ἡ κοινωνία μεταβάλλεται σταδιακὰ σὲ ζούγκλα, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ δίκιο τοῦ ἰσχυροτέρου καὶ τοῦ θρασύτερου.  Ἡ προβολὴ τῆς φιληδονίας καὶ τῆς ἀπόλαυσης, τῆς σαρκικότητας καὶ τοῦ πανσεξουαλισμοῦ, τοῦ δικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ ναρκισσισμοῦ οἰκοδομοῦν ἕνα νέο εἶδος εἰδωλολατρίας, αὐτὸ τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τῆς ὑποδουλώσεως στὰ πάθη, ὅπου ξηραίνεται ἡ ψυχή, ψυχραίνεται ἡ ἀγάπη καὶ ἀποξενώνονται οἱ ἄνθρωποι. Ἀντίθεες δυνάμεις προσπαθοῦν νὰ βάλουν τὸν Χριστὸ στὸ περιθώριο μὲ ἀποτέλεσμα τῆν ἄμβλυνση τῶν ήθῶν, ἕνας ἀντιχριστιανικὸς τρόπος ζωῆς ποὺ προβάλλεται ὡς ἀπελευθέρωση τοῦ ἀτόμου.

Ἀποτελέσματα: διάλυση οἰκογενειῶν γιὰ ἀσήμαντες αἰτίες, ἡ συζυγικὴ πίστη θεωρεῖται ξεπερασμένη, μητέρες σκοτώνουν τὰ ἔμβρυά τους ἰσχυριζόμενες ὅτι εἶναι ἀτομικό τους δικαίωμα, τὰ παιδικὰ παιχνίδια προβάλλουν σατανόμοιρφες φιγοῦρες, μάγους καὶ μάγισσες, γιὰ νὰ ἐξοικειώσουν καὶ νὰ ἐθίσουν τὰ παιδιά μας στὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὴν σατανολατρία. Ἡ παιδεία ἀποπροσανατολισμένη συνεχῶς ὐποβαθμίζεται καὶ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μεταλλάσσεται σὲ θρησκειολογία καὶ ἄθεη ἠθική. Μέσα στὴν ἐπικρατοῦσα σύγχυση διεισδύουν διάφορες περίεργες αἱρέσεις ἀπὸ ὕποπτα κέντρα καὶ ἐπηρεάζουν πολλούς. Ἡ παγκοσμιοποίηση προωθεῖ τὴν ἐπικράτηση τῆς πανθρησκείας καὶ τὴν ἀναβίωση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας. Ὑπαρκτὸς καὶ ὁ κίνδυνος ἐκμουσουλμανισμοῦ τῆς χώρας μὲ τὴν εἰσδοχὴ ἀνθρώπων ἀπὸ Ἀσία καὶ Ἀφρική. Στὸ ὄνομα τῆς Τέχνης προσβάλλονται καὶ ὑβρίζονται ἱερώτατα πρόσωπα καὶ σύμβολα τῆς πίστεώς μας. Ἀκόμα καὶ οἱ Ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες χρησιμοποιήθηκαν γιὰ τὴν ἀπομείωση τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρος τοῦ κόσμου καὶ τὴν προβολὴ τῆς περίφημης συμπεριληπτικότητας.

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔκαναν τοὺς ἀνθρώπους εὐτυχισμένους. Ταραχή, ἄγχος καὶ ὀργὴ κατακλύζει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Κι ὅλα αὐτὰ μαρτυροῦν τὴν κρίση ποὺ περνᾶ ἡ κοινωνία μας, ποὺ εἶχε προαναγγελθῆ ἀπὸ τὸν Κύριό μας: «αὕτη ἐστὶν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν μᾶλλον οἱ ἄνθρωποι τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς». Πίσω ἀπὸ τὴν πολεμικὴ αὐτὴ βρίσκεται ὁ διάβολος, διότι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τὴν πανωλεθρία του. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν πνευματική του ἐξουσία καταλύει τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου, γι’ αύτὸ καὶ μισεῖται.

Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ μᾶς κάνουν νὰ ἀντιληφθοῦμε καλύτερα τὴν πραγματικότητα, στὴν ὁποία ζοῦμε ὡς χριστιανοὶ καὶ νὰ ἀναλἀβουμε τὸν ἀγώνα μας. Ζοῦμε σίγουρα σὲ περιβάλλον ἀντιχριστιανικό, ἀλλὰ ἂς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι σὲ παρόμοιες συνθῆκες γεννήθηκε καὶ ἀναπτύχθηκε ἡ χριστιανική μας πίστη καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Παρόλη τὴν πολεμικὴ τῶν ἀντιλεγόντων ὁ Χριστὸς παραμένει ὁ μοναδικός, τὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ἀκόμα καὶ οἱ ἀρνητές του. Ὅπως φαίνεται, ὁ Ἰησοῦς θὰ παραμένη σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Ἄλλοι θὰ τὸν ἀγαποῦν μέχρι θυσίας κι ἄλλοι θὰ τὸν  μισοῦν καὶ θὰ τὸν πολεμοῦν παράφορα.

Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἀμφισβήτησης. Εἶναι τὸ κέντρο τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδας τῶν ἀνθρώπων,  τὸ κέντρο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς. Ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστάς, ὁ μόνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο. Ὅσοι τὸν δέχθηκαν,   τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ γίνουν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία συνεχίζει ὁλοζώντανος τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο του. Αὐτὸς ὁ Χριστὸς ζῶν καὶ ἐνεργῶν καλεῖ κι ἐμᾶς νὰ τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε ὡς Θεὸ καὶ Σωτῆρα, ὡς ρυθμιστὴ τῆς ζωῆς μας. Χρειάζεται ὅμως προσοχή, διότι πολλὲς φορὲς πεδίο ἀμφισβήτησης εἶναι ἡ ἴδια ἡ καρδιά μας, ὅταν στασιάζουμε ἐναντίον τῆς ἀλήθειας. Κι αὐτὸ συμβαίνει ὅταν βάζουμε σκοποὺς μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν δικαιοσύνη. Ὅταν στὴν ψυχὴ φυσοῦν ψυχροὶ ἄνεμοι, τότε αἰσθανόμαστε τὴν ἔνταση τῆς ἀντιλογίας: ὀλιγοπιστία, φιλαυτία, ἀποφυγὴ τοῦ σταυροῦ, παραίτηση ἀλλὰ καὶ ἀμέλεια, γιατὶ πρέπει νὰ φροντίζουμε νὰ κρατᾶμε θερμὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμολογία. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ δὲν εἶναι ζωή. Νὰ τὸν μελετοῦμε στὸ εὐαγγέλιό του καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἁγία Γραφἠ. Νὰ τὸν ἀγαποῦμε μὲ ὄλη μας τὴν καρδιά, νὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ τηροῦμε τὶς ἐντολές του, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης μας πρὸς Ἐκεῖνον. Ὅποιος τὸν ἀγαπᾶ, ἐπιθυμεῖ πάντοτε νὰ εἶναι μαζί του, ἀκολουθώντας τον καὶ σηκώνοντας καθημερινὰ τὸν σταυρό του.

Κλείνοντας προέτρεψε νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μακριὰ ἀπὸ τὶς ἐπιρροὲς τοῦ χωρὶς Χριστὸ κόσμου καὶ νὰ δίνουμε τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γιὰ τὴν δική μας σωτηρία καὶ γιὰ τὴν ἐλπίδα τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἀπογοητευμένος ἢ θὰ ἀναγνωρίση τὸν Χριστὸ ἢ θὰ καταστραφῆ.

Οἱ λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἡμέρας ἔληξαν μὲ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ τὴν μονολόγιστη εὐχή.

 

 

 

 

 

Υπαπάντια 2025 – 5η ημέρα

/in

Μὲ Ὄρθρο καὶ θεία Λειτουργία ξεκίνησε καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα τῶν ΥΠΑΠΑΝΤΙΩΝ 2025 μὲ ἱερουργὸ τὸν π. Θωμᾶ Μάντζιο, ἐφημέριο τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν. Ἡ παρουσία τῆς τιμίας κάρας τοῦ Ἁγίου Παρθενίου προσδίδει ἰδιαίτερη χάρη στὶς θεῖες Λειτουργίες καὶ προσελκύει καθημερινὰ πλῆθος πιστῶν, ποὺ προσέρχονται νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Παρθενίου. Εἶναι ἰδιαίτερα συγκινητικὲς καὶ πλήρεις δέους καὶ κατανύξεως οἱ στιγμὲς κατὰ τὶς ὁποῖες γονυκλινεῖς οἱ ἱερεῖς, μαζί τους καὶ οἱ ἐκκλησιαζόμενοι πιστοί, διαβάζουν ἐνώπιον τῆς ἁγίας κάρας εἰδικὲς εὐχὲς γιὰ τοὺς καρκινοπαθεῖς καὶ τοὺς πάσχοντες ἀπὸ ἀνίατες ἀσθένειες ἀδελφούς. Εἶναι στιγμὲς ἀπόλυτης σιωπῆς, στιγμές, ποὺ οἱ πονεμένες καρδιὲς ἐναποθέτουν μὲ πίστη καὶ δάκρυα τὸν πόνο τους στὸν Ἅγιο Παρθένιο ζητώντας τὴν ἄνωθεν παρηγορία. Κι ἐπειδὴ οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχει πολὺς πόνος στοὺς ἀνθρώπους, δὲν σταματοῦν νὰ ἀναπέμπουν καθημερινὰ δεήσεις καὶ παρακλήσεις στὸν Ἅγιο.

Τὸ ἀπόγευμα στὶς 5:00 ἔγινε ἡ τακτικὴ μελέτη Ἁγίας Γραφῆς μὲ τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτ. π. Γεώργιο Καλποῦζο, ὁ            ὁποῖος εἰσάγει τοὺς ἐνορίτες στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μελετώντας τὶς προτυπώσεις ποὺ ἐμπεριέχονται στὰ ἱερὰ βιβλία της.

Στὶς 6:00 μ.μ. τελέσθηκε ὁ Ἑσπερινὸς καὶ ἐψάλη Ἱερὰ Παράκληση στὸν Ἅγιο Παρθένιο μὲ εἰδικὴ εὐχὴ γιὰ τοὺς καρκινοπαθεῖς ἀδελφούς.

Τὸ ἱερὸ λείψανο προσκύνησε σήμερα καὶ ὁ Ἅγιος Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Βαρνάβας Θεοχάρης μετὰ τῆς ἱερομήτορος αὐτοῦ.

Στὶς 7:00 μ.μ. προβλήθηκε ταινία ποὺ ἀναφέρεται στὴν καθημερινότητα τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μιὰ ταινία, ποὺ μᾶς δίδαξε τὴν ἀξία τῆς σιωπῆς, τῆς ὑπακοῆς, τῆς διαρκοῦς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε δραστηριότητές μας. Μᾶς ἔδειξε ὅτι ἡ ψυχὴ ἔχει ἀνάγκη νὰ βρίσκεται διαρκῶς σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν Δημιουργό της καὶ ὅτι οἱ πολλὲς βιοτικὲς μέριμνες τῆς στεροῦν αὐτὴ τὴν ζωτικὴ της ἀνάγκη.

Ἀκολούθησε στὶς 8:30 τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἡ μονολόγιστη εὐχή. Στὴν συνέχεια μέσα σὲ κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ μὲ πλῆθος πιστῶν, ποὺ δὲν σταμάτησαν νὰ προσέρχονται μέχρι ἀργά, τελέσθηκε Ἱερὰ Ἀγρυπνία μὲ ἱερουργὸ τὸν Προϊστάμενο τοῦ Ναοῦ, Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτ. π. Θεμιστοκλῆ Χριστοδούλου. Ὅλες τὶς ἡμέρες ποὺ ἦταν μαζί μας ἡ τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, ὁ Ἅγιος σκόρπιζε ἄφθονη τὴν εὐλογία του. Ἀπόψε ὅμως ἦταν πολὺ γενναιόδωρος. Στὴν διάρκεια τῆς Ἀγρυπνίας ὁ π. Θωμᾶς Μάντζιος, ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ, σταύρωνε μὲ τὴν ἁγία κάρα ἕναν ἕναν ὅλους τοὺς πιστούς. Κι ὅταν ἀργότερα ἦρθε ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς, Γέροντας Ἰάκωβος, γιὰ νὰ πάρη τὴν ἁγία κάρα, ἔφερε μαζί του καὶ τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, μὲ τὸ ὁποῖο σταυρώθηκαν πάλι ἕνας ἕνας ὅλοι οἱ πιστοί. Στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος μοίρασε στοὺς πιστοὺς φιαλίδια μὲ Ἁγιασμὸ ποὺ τελέσθηκε μὲ ἐμβάπτιση τοῦ ἱεροῦ λειψάνου.

Πρὶν ἀναχωρήση ἡ Ἁγία κάρα, ὁ π. Θεμιστοκλῆς ἀπευθυνόμενος στὸν Γέροντα Ἰάκωβο εἶπε: «Σεπτὲ καὶ ἀγαπημένε Γέροντα, εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ἀγάπη σας, ποὺ εἶναι ἔκδηλη στὸ πρόσωπό σας. Ἔχετε πάρει τὴν χάρη καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Γέροντός σας Ἁγίου Ἰακώβου, στὰ χέρια τοῦ ὁποίου πέσατε ἀπὸ μικρὸ παιδἰ. Εὐχόμαστε νὰ ἁγιάσετε κι ἐσεῖς, νὰ προκόψετε καὶ νὰ κατευθύνετε εἰς νομὰς σωτηρίους τὴν Μονή σας. Τὰ συναισθήματά μας αὐτὴ τὴν ὥρα εἶναι ἀνάμικτα. Εἴμαστε εὐγνώμονες ποὺ ἦρθε σὲ μᾶς ὁ Ἅγιος Παρθένιος, ἐπίσκοπος Λαμψάκου. Στὴν κάρα του βλέπουμε ὁλόκληρο τὸν Ἅγιο, ποὺ ἦρθε καὶ σκόρπισε τὴν εὐλογία του. Μαρτυρίες τῶν πιστῶν λένε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ πλησίαζαν στὴν ἁγία κάρα ἀσθενεῖς, ὁ Ἅγιος εὐωδίαζε.

Γέροντα, σᾶς εὐχαριστοῦμε ποὺ ἤρθατε πάλι ἐδῶ ὑποβαλλόμενος σὲ διπλὸ κόπο. Μᾶς δώσατε δύναμη, κουράγιο καὶ ἐλπίδα ζωῆς. Σᾶς εὐχόμαστε ὁ Ἅγιος Παρθένιος νὰ σᾶς κραταιώνη, νὰ σᾶς εὐλογῆ καὶ νὰ σᾶς ἁγιάζη».

Ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος εὐχαρίστησε τὸν π. Θεμιστοκλῆ, τοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ καὶ ὅλους τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐλάβεια ποὺ ἔδειξαν στὴν Ἁγία Κάρα. Καὶ σήμερα, ὅπως εἶπε, κατέβηκε ὁ οὐρανὸς στὴ γῆ καὶ ἡ γῆ ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Εὐχήθηκε ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Παρθενίου νὰ σκεπάζη καὶ νὰ εὐλογῆ ὅλους καὶ προέτρεψε τοὺς πιστοὺς νὰ ἀγαποῦν, νὰ συγχωροῦν καὶ νὰ κάνουν ἐλεημοσύνες, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ἀνταμώσουμε κάποτε ὅλοι μαζὶ στὸν παράδεισο.

Ὅλοι οἱ πιστοὶ συγκινημένοι περίμεναν καὶ ξεπροβόδισαν τὸν Ἅγιο Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρυμάλλης Εὐβοίας μὲ τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, εὐχαριστώντας τον γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ ἔφερε στὴν ἐνορία καὶ στὸν καθένα χωριστά.

Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος, υπέρμαχος των γραμμάτων

/in

Ο Άγιος Φώτιος είναι προσωπικότητα ξεχωριστή και με μεγάλη προσφορά στην Ορθοδοξία, στα γράμματα και στην κοινωνία. Ο τίτλος «Μέγας» που του έχει δοθεί δεν δόθηκε τυχαία. Δεν είναι πολλοί οι ονομασθέντες «Μέγας». Ο τίτλος είναι βαρύς για να δοθεί σε πολλούς. Ελάχιστοι ξεχωρίζουν και αυτοί διακρίνονται. Θα προσπαθήσουμε με το παρόν άρθρο να παρουσιάσουμε με αδρές γραμμές την προσωπικότητα του Αγίου Φωτίου και να αναδείξουμε τους λόγους που οδήγησαν στην απονομή του τίτλου Μέγας.

Γεννήθηκε το 810 μ.Χ. ή κατά άλλη άποψη το 820 από γονείς πλουσίους και εικονόφιλους και ήταν ανεψιός του εικονόφιλου πατριάρχη Ταρασίου και για τον λόγο αυτή υπέστη πιέσεις από το εικονομαχικό καθεστώς. Άρχισε μια λαμπρή καριέρα στον δημόσιο τομέα της Βασιλεύουσας και έφθασε μέχρι τον βαθμό του πρωτοασηκρήτη. Το 858 παραιτείται ο πατριάρχης Ιγνάντιος και εκλέγεται πατριάρχης, με τη στήριξη της αυγούστας Αγίας Θεοδώρας και του αδελφού της Βάρδα. Σε 6 ημέρες διήλθε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Το γεγονός αυτό τον έφερε σε προστριβή και σύγκρουση με την εκκλησία της Ρώμης.

Ένα από τα νέα έργα του νέου Πατριάρχη ήταν η αναδιοργάνωση και ανασυγκρότηση της Εκκλησίας. Η διαμάχη των εικονόφιλων και εικονομάχων διήρκεσε ένα αιώνα και πλέον. Δημιούργησε και άφησε πληγές και προβλήματα. Έπρεπε αυτά να επουλωθούν και να προχωρήσει το έργο Της η Εκκλησία. Προσλαμβάνει ικανούς συνεργάτες  και εστιάζει το ενδιαφέρον του  στην πνευματική αναμόρφωση του λαού και εις την ιεραποστολική δράση, η οποία είχε ανασταλεί λόγω της εικονομαχίας. Ο Μέγας Φώτιος μελέτησε σε βάθος και ακολούθησε πιστά την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, στην οποία αναφέρεται πολλές φορές στο έργο του. Αρχίζει με τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων, αναθέτοντας στους Θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο το δύσκολο αυτό έργο. Οι δυο ιεραπόστολοι εκχριστιάνισαν τους Βουλγάρους και τους έκαναν συγχρόνως και φίλους του Βυζαντίου. Παρά τις προσπάθειες του επισκόπου Ρώμης Νικολάου και τις αντιδράσεις των Φράγκων διατήρησε αυτούς υπό την κανονική δικαιοδοσία του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο καθηγητής Ιωάννης Καραγιαννόπουλος για την απαράμιλλη ιερά εκκλησιαστική τακτική του Μεγάλου Φωτίου αναφέρει ότι «ο Φώτιος ήτο μια εκ των αξιολογωτέρων προσωπικοτήτων της εποχής του. Λίαν πεπαιδευμένος, οξυνούστατος και με διπλωματικά χαρίσματα πρώτης τάξεως, ήτο ο ενδεδειγμένος αρχηγός της ανατολικής Εκκλησίας κατά την κρίσιμον εκεἰνην περίοδο και αντάξιος αντίπαλος του Νικολάου και των Οικουμενικών του αξιώσεων».

Η προσπάθεια εκχριστιανισμού των Βουλγάρων άρχισε κατά την βασιλεία του ηγεμόνος των Βόριδα (852-889)   Ο Βόριδας από ειδωλολάτρης γίνεται χριστιανός και βαπτιζόμενος λαμβάνει το όνομα Μιχαήλ. Ακολουθεί η κατήχηση και το βάπτισμα των Βουλγάρων. Τα γεγονότα αυτά συμβαίνουν το 864 μ.Χ. Ο πατριάρχης Φώτιος στέλνει μια επιστολή στον Μιχαήλ, η οποία απαντά στο ερώτημα «Τι εστίν έργο του άρχοντος;». Ερώτημα που απασχολεί πολλούς και χθες κι σήμερα και θα απασχολεί και τον άνθρωπο και αύριο. Η παρουσίαση ολόκληρης της επιστολής, για λόγους πρακτικούς, δεν είναι εφικτή, γι’ αυτό και θα περιοριστούμε μόνον σε μια σύντομη αλλά αρκούντως σαφή και διαφωτιστική αναφορά.

Γράφει λοιπόν ο Άγιος και Μέγας διδάσκαλος της οικουμένης Φώτιος:

1ον). «Ο των αρχόντων τρόπος νόμος γίνεται τοις υπό χείρα».

Το ήθος των αρχόντων γίνεται νόμος για τον απλό λαό. Πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι για την φαυλότητα (ή την σπουδαιότητα) μιας χώρας είναι οι άρχοντές της, που αποτελούν ”υπογραμμόν και παράδειγμα”. Φαύλοι άρχοντες διαπλάθουν φαύλους πολίτες.

2ον). «Οι περί τον άρχοντα φαύλοι και τον εκείνου συνδιαβάλλουσι τρόπον».

Στον εκφαυλισμό των αρχόντων (και συνακόλουθα του λαού) συμβάλλει τα μέγιστα το ”περιβάλλον” τους.

3ον). «Όταν τις άρχη εαυτού, τότε νομιζέτω και τών υπηκόων άρχειν αληθώς».

Όταν ο άρχων άρχει στον εαυτό του (και στο περιβάλλον του), τότε άρχει πραγματικά και στον λαό.

4ον). «Κτώ τοίνυν φίλους μη τους φαύλους, αλλά τους αρίστους».

Κάνε, λοιπόν, φίλους, όχι τους φαύλους, αλλά τους πιο καλούς.

5ον). «Μη ζήτει δε παρά φίλων ακούειν τα ηδέα, αλλά τα αληθή μάλλον. Διο μέγιστον ηγού φίλους κολάκων διαφέρειν».

Μη ζητάς από τους φίλους να ακούς ό, τι σε ευχαριστεί, αλλά την αλήθεια. Άλλο πράγμα οι φίλοι και άλλο οι κόλακες.

6ον). «Πολλαχόθεν δει τον άρχοντα θηρεύειν των υπηκόων τας γνώμας, και ούτω κοινωνοίς χρήσθαι φιλίας και αρχής και βουλευμάτων».

Στις αποφάσεις για την ευδαιμονία των πολιτών ανάγκη να ζητάς την γνώμη τους, ώστε να τους κάνεις μετόχους και φιλίας και αρχής και αποφάσεων. (Φωνή λαού και στα ”μεσαιωνικά” Βαλκάνια…).

7ον). «Άρχοντας μεν τινες έφησαν αρετήν εκ μικράς μεγάλην πόλιν ποιήσαι· εγώ δε μάλλον αν φαίην το εκ φαύλης σπουδαίαν παρασκευάσαι».

Λένε πως άξιος άρχοντας είναι όποιος κάνει μεγάλη μια μικρή χώρα. Εγώ όμως λέω πως ακόμα σημαντικότερο είναι αν κατορθώσει να κάνει σπουδαία μια πολιτεία φαύλη.

8ον). «Τας μετά σφοδρότητος υποσχέσεις ευλαβείσθαι χρη».

Πρέπει να προσέχεις τις υπερβολικές υποσχέσεις.

9ον). «Χρυσός άπαντα τα ανθρώπινα στρέφει. Άχρηστον και νομίζων και πάσιν επιδεικνύς τον τοις φιλούσιν ισχυρόν επίβουλον, χρυσόν».

Το χρυσάφι ανατρέπει τα πάντα στους ανθρώπους. Να θεωρείς άχρηστον τον χρυσό, που είναι φοβερή παγίδα όσων τον αγαπούν, και να το δείχνεις σε όλους.

10ον). «Όσω δε τις προέχει τη αρχή, τοσούτω χρεωστεί πρωτεύειν και τη αρετή».

Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται και στην αρετή.

Την επιστολή αυτή του Αγίου Φωτίου πρέπει όλοι μας να διαβάσουμε. Άρχοντες και αρχόμενοι. Μικροί και μεγάλοι. Πλούσιοι και πτωχοί. Νέοι και γέροι.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή της Πατρίδας μας, υπάρχουν άραγε ικανοί και πρόθυμοι άνθρωποι να βάλουν σε εφαρμογή τις πολύτιμες  αυτές παραινέσεις του Μεγάλου Φωτίου;

Προσωπικώς εκτιμώ πως υπάρχουνε και μάλιστα πολλοί. Απλώς η φανέρωσή τους θα έρθει στην ώρα που θα το δικαιούμαστε: Όταν δηλαδή, ως λαός, ομολογήσουμε με ειλικρινή συντριβή τα λάθη μας και αποφασίσουμε με πίστη και θάρρος να τα διορθώσουμε.

Τα ξένα πρότυπα, δυστυχώς,  αποδείχθηκαν ολέθρια για το Γένος μας. Καιρός λοιπόν να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας· να επιστρέψουμε στις πατροπαράδοτες αξίες και τα πανάρχαια ιδανικά μας. Διότι εκεί μονάχα θα ξαναβρούμε τις δυνάμεις και το κουράγιο, που τώρα χρειαζόμαστε.

Εκχριστιανίστηκαν και  άλλοι λαοί της Ευρώπης από τον Μέγα Φώτιο και για τον λόγο αυτό θεωρείται ως ο ουσιαστικός εκσυγχρονιστής της Δυτικής Ευρώπης και ισαπόστολος.

Στον εκπαιδευτικό και μορφωτικό τομέα ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του. Πίστευε ακράδαντα ότι η μόρφωση και η παιδεία ήταν απαραίτητα στοιχεία για την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Πίστευε ότι η χριστιανική πίστη συνδυασμένη με την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία διδάσκονταν όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που ίδρυσε είναι το περίφημο πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλήθηκαν να διδάξουν οι πιο ικανοί δάσκαλοι της οικουμένης. Δίδαξε και ο ίδιος φιλοσοφία για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα ποιμαντικά του καθήκοντα. Εκτιμούσε πάρα πολύ την αρχαία γραμματεία και εκτιμούσε τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς. Ανέθεσε σε καλλιγράφους μοναχούς να αντιγράφουν τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς και φιλοσόφους. Στο μνημειώδες και μοναδικό στο είδος έργο του με τον τίτλο «Μυριόβιβλος» έχουν διασωθεί τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι ειδικοί, πως αν ο Φώτιος δεν μας άφηνε αυτό το έργο η γνώση, για τους αρχαίους συγγραφείς, θα ήταν ελλιπής.

Ο ισαπόστολος Άγιος Φώτιος ήταν πολυσχιδής προσωπικότητα, πράγμα που του αναγνωρίζουν και εκείνοι που τον επέκριναν, όπως ήταν ο Νικήτας Δαβίδ ο Παφλαγών, που γράφει χαρακτηριστικά: «Πάντα συνέτρεχεν επ’ αυτώ η επιτηδειότης της φύσεως, η σπουδή, ο πλούτος, η μελέτη, που διήρχετο άυπνος τις νύκτες,   για την εμμελή ανάγνωση των συγγραφέων». Η αδιάφθορη συνείδηση της Εκκλησίας και του Γένους, ομολόγησαν αυτόν Άγιο και Ισαπόστολο «τοις ουρανίοις αδύτοις εγκατοικιζόμενον», ως «αοίδιμον μεν τοις διωγμοίς, δεδοξασμένον δε τοις θανάτοις». Το θεολογικό του έργο δικαίωσε τους αγώνες της Εκκλησίας, βεβαίωσε την Ορθόδοξη πίστη και ενέπνευσε την Εκκλησιαστική συνείδηση, για την συνεχή εγρήγορση του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Ο Μέγας Φώτιος, επειδή γνώριζε καλώς, ότι κάθε εκτροπή απ’ την αληθή πίστη, έχει ως συνέπεια την έκπτωση από την πνευματικότητα, κατακρίνει «το της γνώμης αστήρικτο» και καταδικάζει, ως «αμαρτία προς θάνατον», κάθε εκτροπή απ’ την Ορθοδοξία και την «των παραδοθέντων αθέτηση» ή «καταφρόνηση» από εκείνους που «κατά των ιδίων ποιμένων υπερήφανον αναλαμβάνουν φρόνημα, εκείθεν δε κατά του κοινού Ποιμένος και Δεσπότου παρατείνουν την απόνοιαν». Με αυτό το σκεπτικό αντέκρουσε όχι μόνο τους εικονομάχους αλλά και τις αξιώσεις του Πάπα Ρώμης και το Δόγμα του Filioque. Η Σύνοδος, του 867 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, καθαίρεσε τον Πάπα Νικόλαο, για τις αιρετικές και αντικανονικές του θέσεις. Διεξήγαγε μεγάλους και επιτυχείς αγώνες εναντίων των Μανιχαίων, των Εικονομάχων και άλλων αιρετικών και επανέφερε στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας πολλούς από αυτούς.

Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την αποστασία της Δυτικής χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής κατάπτωσης. Και γι’ αυτό αγωνίστηκε για τη διάσωση της ορθής διδασκαλίας της Εκκλησίας και ο αγώνας του αποτυπώνεται στο έργο και τις αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (879-880). Η ιστορία τον δικαίωσε. Οι φόβοι του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η Δυτική χριστιανοσύνη, οδηγήθηκε τελικά εκτός της Εκκλησίας και παραμένει εκτός, ως τα σήμερα. Τρανή απόδειξη το μίσος των δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο, αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ και δέκα αιώνες!

Για μας τους Ορθοδόξους ο Μέγας Φώτιος, ανήκει στη χορεία των μεγάλων αγίων Πατέρων της εποχής του, αλλά και επομένων εποχών. Δια πάντα ταύτα μετά του υμνωδού μεγαλύνομεν αυτόν και λέγομεν: «Χαίροις ορθοδόξων φωταγωγέ, και της Εκκλησίας, νυμφοστόλε και οδηγέ· χαίρεις κακοδόξων, η δίστομος ρομφαία, ώ Φώτιε τρισμάκαρ, ρητόρων έξοχε».

Το πνευματικό κέντρο της μητρόπολης Κίτρους Κατερίνης και Πλαταμώνος, Ο Άγιος Φώτιος, κάθε χρόνο τιμά τη μνήμη του προστάτου του με λατρευτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα «Φώτια».

 

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’ – Τὸν συνάναρχον Λόγον

Τῆς σοφίας ἐκφάντωρ λαμπρὸς γενόμενος, Ὀρθοδοξίας ἐδείχθης θεοπαγῆς προμαχών, τῶν Πατέρων καλλονὴ Φώτιε μέγιστε, οὐ γὰρ αἱρέσεων δεινῶν, στηλιτεύεις τὴν ὀφρύν, Ἐώας τὸ θεῖον σέλας, τῆς Ἐκκλησίας λαμπρότης, ἣν διατηρεῖ Πάτερ ἄσειστον.

Ἕτερον  Ἀπολυτίκιον

 
Ὡς τῶν ἀποστόλων ὁμότροπος καὶ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων ἱκέτευε, Φώτιε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρίσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Μυργιώτης  Παναγιώτης, Μαθηματικός

 

Υπαπάντια 2025 – 4η ημέρα

/in

Γιὰ τέταρτη ἡμέρα ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῶν ΥΠΑΠΑΝΤΙΩΝ 2025 συνεχίζεται μὲ ἀμείωτη ροὴ ἡ προσέλευση τῶν πιστῶν στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὴν τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, ἡ ὁποία φιλοξενεῖται στὸν Ναὸ ἕως τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ. Ταυτόχρονα οἱ πιστοὶ συμμετέχουν καὶ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες ποὺ τελοῦνται νυχθημερὸν στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου.

Καὶ σήμερα τὸ πρωὶ στὶς 7:00 ἡ ἡμέρα ξεκίνησε μὲ Ὄρθρο καὶ θεία Λειτουργία. Στὶς 6:00 τὸ ἀπόγευμα ἐψάλη ὁ Ἑσπερινὸς καὶ στὴν συνέχεια τελέσθηκε Μικρὸς Ἁγιασμὸς μὲ τὴν ἱερὰ κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου. Σὲ ὅσους παρευρέθησαν στὴν ἱερὴ αὐτὴ Ἀκολουθία προσφέρθηκε ὡς εὐλογία φιαλίδιο ἁγιασμοῦ.

Στὶς 7:00 μ.μ. ἀκολούθησε ὁμιλία ἀπὸ τὴν Ὁσιολογιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Ροβιῶν Εὐβοίας, Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη μὲ θέμα: «Γιατί οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες στὴν ζωή μας».

Καλοσωρίζοντας τὴν Γερόντισσα ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, Αἰδεσιμολ. Πρωτ. π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, ἐξέφρασε τὴν χαρὰ ὅλων, διότι, ὅπως εἶπε, ἐκπληρώνεται ἡ εὐλογία ποὺ ἔδωσε τόσο ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος γιὰ νὰ ἔρθη ἡ Γερόντισσα, ὅσο καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, τὸν ὁποῖο καὶ εὐχαρίστησε θερμῶς διότι, ἔδωσε τὴν ἄδεια στὴν Γερόντισσα νὰ ἀφήση γιὰ λίγο τὸ μοναστήρι καὶ νὰ ἔρθη νὰ ἐπιστηρίξη τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ π. Θεμιστοκλῆς ἐπεσήμανε τὴν ἀνάγκη τῆς παρουσίας τῶν μοναχῶν στὶς πόλεις ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν γιὰ νὰ δίνουν καὶ στοὺς ἀνθρώπους τῶν πόλεων τὸ πνευματικὸ νέκταρ ποὺ συγκεντρώνουν ὡς ἀκούραστες μέλισσες καθημερινὰ στὸ σκάμμα τῆς μοναχικῆς βιοτῆς.

Εὐχαρίστησε τὴν Γερόντισσα γιὰ τὴν ἐδῶ παρουσία της, παρὰ τὸ ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς ὑγείας της δὲν ἔχει ἀποκατασταθῆ πλήρως. Τόνισε δὲ ὅτι χαιρόμαστε ὅλοι νὰ τὴν ἀκοῦμε, διότι δὲν εἶναι ἁπλῶς γιὰ μιὰ ὁμιλία, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἐκφράζεται ἡ Γερόντισσα καὶ τὰ βιώματα ποὺ μεταφέρει. Καὶ κατέληξε: «Σᾶς καλωσορίζουμε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν καὶ σᾶς εὐχόμεθα ἡ χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας, τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, τοῦ Ἁγίου Παρθενίου καὶ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, τῆς κανδήλας τῆς ὁποίας εἶστε ἀκοίμητος φρουρὸς σεῖς καὶ ἡ ἀδελφότητά σας, νὰ σᾶς σκέπη καὶ νὰ σᾶς κραταιώνει».

Ἡ Γερόντισσα Χρυσοβαλάντη ἀνέφερε ὅτι ἡ ἐπίσκεψή της αὐτὴ εἶναι ἐπίσκεψη εὐγνωμοσύνης γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὶς προσευχὲς τῆς ἐνορίας στὴν δοκιμασία της.

Ἀρχίζοντας τὴν ὁμιλία της ἡ Γερόντισσα ἔθεσε τὸ ἐρώτημα: γιατί, ἐνῶ ἀγαπᾶμε τὸν Θεό καὶ ἔχουμε κέφι νὰ ζήσουμε καὶ νὰ βοηθήσουμε ἄλλους ἀνθρώπους,  ὁ Θεὸς μᾶς καθηλώνει καὶ ἀσχολούμεθα μόνο μὲ τὸν πόνο μας; Γιατί οἱ χριστιανοὶ νὰ ἔχουμε στενοχώριες, θλίψεις, θανάτους, ἀρρώστιες;

Τὴν ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ τὴν ἔδωσε μέσα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Ἅγιος Πατέρας ἐπισημαίνει ὅτι οἱ χριστιανοὶ ὑποφέρουν περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους. Οἱ χριστιανοὶ δὲν εἶναι τὰ χαϊδεμένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὰ σκληραγωγημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ ψυχή τους δὲν εἶναι ἀπὸ κερὶ ὥστε νὰ λιώση στὴν παραμικρὴ φλόγα τῆς δοκιμασίας, ἡ ψυχή τους εἶναι ἀπὸ μέταλλο. Ἀπὸ πολύτιμο μέταλλο, ἀπὸ κατεργασμένο χρυσάφι, ποὺ δοκιμάζεται στὸ καμόνι τοῦ πόνου καὶ πάνω στὸ ἀμόνι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί, σημειώνει ἡ Γερόντισσα, σκανδαλίζονται γιὰ τὰ δεινὰ ποὺ συναντοῦν τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὁ Σταυρός. Διότι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ λύτρωση καὶ ἡ Ἀνάσταση ἔρχεται πάντοτε μετὰ τὸν Σταυρό. Καὶ προσθέτει ἡ Γερόντισσα: μετὰ τὴν θλίψη τῆς παρούσης ζωῆς ἔρχεται ἡ χαρὰ τῆς ἄλλης, τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἐδῶ τίθεται τὸ ἐρώτημα: νιώθουμε τὴν ἄλλη ζωὴ ἢ τὴν ξεχνᾶμε; Καὶ συνεχίζει μὲ τοὺς λόγους τῆς δοκιμασίας τῶν χριστιανῶν, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἱεράρχη. Δοκιμαζόμαστε οἱ χριστιανοί:

  1. Γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανευόμαστε. Ἂν ὁ ἄγγελος Ἑωσφόρος ἔπεσε μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του, φανταστεῖτε πόσο κινδυνεύουμε ἐμεῖς. Γιὰ νὰ μὴν χάση ὁ χριστιανὸς τὴν ἀρετή, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς τὴν δοκιμασία.
  2. Γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ νὰ γνωρίζουμε ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι εἶναι ἄνθρωποι. Μποροῦμε νὰ θαυμάζουμε ὡρισμένα πρόσωπα, προσοχὴ ὅμως νὰ μὴν τὰ θεοποιοῦμε, γιατὶ μὲ τὴν πτώση τους σκανδαλιζόμαστε. Ὑποφέρουν κι ἐκεῖνοι ποὺ θαυμάζουμε γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι κι ἐκεῖνοι εἶναι ἄνθρωποι.
  3. Γιὰ νὰ φανῆ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στὴν ἀδυναμία. Ὁ Θεὸς χρησιμοποιεῖ τοὺς ἀδύνατους γιὰ νὰ φαίνεται ἡ δύναμή του, γιὰ νὰ πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι στὸν Θεὸ καὶ νὰ μὴν στηρίζονται στὴν δική τους δύναμη.

Ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος ἀποκαλύπτει τὴν σχέση τοῦ διαβόλου μὲ τὶς δοκιμασίες. Εἶναι φυσικὸ νὰ πηγαίνη περισσότερο καὶ νὰ ἐνοχλῆ πιὸ πολὺ τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων ποὺ κρύβουν μέσα τους ἀρετὲς καὶ πνευματικὰ χαρίσματα. Ἑπομένως ὅσο πλησιάζει κανεὶς τὸν Θεό, τόσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ θλίψεις. Εἶναι ἀναμενόμενο, διότι στόχος τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν θλίψεων δύο ὅπλα ὑπάρχουν: τὸ ἕνα τὸ προσφέρει ὁ διάβολος καὶ τὸ ἄλλο ὁ Θεός. Τὸ ὅπλο τοῦ διαβόλου, ὁ γογγυσμός, ἡ βλασφημία, ἡ ἀγανάκτηση, τὰ νεῦρα, ὁ θυμός. Τὸ ὅπλο τοῦ Θεοῦ, ἡ εὐχαριστία. Ὄχι μόνο ὑπομένουμε, σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα στὶς θλίψεις μας γνωρίζοντας ὅτι ἡ θλίψη κατεργάζεται ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ δοκιμή, ἡ δοκιμὴ ἐλπίδα καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν μᾶς ντροπιάζει, γιατὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ χριστιανὸς εὐχαριστεῖ τὸν Θεό, γιατὶ τοῦ χαρίζει τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὸν παράδεισο, σφραγισμένο μὲ τὶς θλίψεις.

  1. Γιὰ νὰ φανῆ ἡ πίστη στὸν ἀγώνα καὶ ἡ ὑπομονή μας. Παράδειγμα ἡ περίπτωση τοῦ Ἰώβ. Ὅταν ὁ διάβολος άμφισβήτησε τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη τοῦ Ἰὼβ γιὰ τὸν Θεό, Ἐκεῖνος ἐπέτρεψε στὸν διάβολο νὰ τοῦ ἀφαιρέση τὰ πάντα. Στὶς πολλὲς καὶ σκληρὲς δοκιμασίες του ὁ Ἰὼβ ἀπαντοῦσε: «εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος», «Κύριος ἔδωκε, Κύριος ἀφείλετο», «ὅπως φάνηκε καλὸ στὸν Κύριο ἔκανε, κι ἐγὼ τὸ δέχομαι».

Νὰ μὴν νομίζουμε ὅτι οἱ ἅγιοι ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς παρούσης εὐτυχίας. Δὲν πληρώνονται μὲ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ εὐτυχία οἱ ἅγιοι. Οἱ ἅγιοι ἀγαποῦν τὸν Θεό.

  1. Οἱ κηλίδες τῆς ψυχῆς, οἱ ἁμαρτίες, σβήνουν μὲ τὰ δάκρυα. Καὶ δάκρυα χύνουμε μόνο ὅταν πονᾶμε. Στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας προστίθενται τὰ δάκρυα ἀπὸ τὶς δοκιμασίες. Ἔτσι ὁ Θεὸς οἰκονομεῖ τὴν ἀπόσβεση τοῦ χρέους τῶν ἁμαρτιῶν μας.
  2. Νὰ φιλοσοφοῦμε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Βλέποντας ἄνθρωπο δίκαιο, γεμᾶτο ἀπὸ πολλὴ ἀρετὴ νὰ ὑποφέρη μύρια δεινὰ καὶ νὰ φεύγη ἔτσι ἀπὸ τὴν ζωή, καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλη κανεὶς θὰ ἀναγκασθῆ νὰ σκεφθῆ ὅτι θὰ ὑπάρχη κι ἄλλη ζωή. Ὁ δίκαιος ποὺ ὑποφέρει καὶ πονᾶ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ τῆς ἀναστάσεως.
  3. Γιὰ νὰ παρηγορούμαστε οἱ ἁμαρτωλοί. Δὲν εἴμαστε οἱ μόνοι ποὺ πονᾶμε καὶ ὑποφέρουμε. Τόσοι ἅγιοι πρὶν ἀπὸ μᾶς ὑπέφεραν πολὺ περισσότερα. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἀξιομίμητοι. Ἦταν κι αὐτοὶ ἄνθρωποι σὰν κι ἐμᾶς, ὁμοιοπαθεῖς. Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, κάτι μᾶς λείπει.

Καὶ καταλήγει ἡ Γερόντισσα, μὲ τὰ λόγια τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει. Ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του εἶναι οἱ δοκιμασίες. Αὐτὲς οἱ τακτικὲς ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ. Λίγο μᾶς δοκιμάζει, πολὺ θὰ μᾶς δοξάση, λίγο πονᾶμε ἐδῶ, αἰώνια θὰ χαροῦμε ἐκεῖ. Κι ἀφοῦ τόσες αἰτίες ἔχουμε νὰ ἀναφέρουμε γιὰ τὶς δοκιμασίες τῶν ἁγίων, ἂς μὴν τὰ χάνουμε στὶς θλίψεις. Μακάριοι ὅσοι γνωρίζουν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς θλίψεις. Ἔχουν θεωρημένο τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὸν οὐρανό.

Στὶς 8:30 μμ. καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁμιλίας  ἔγινε τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἀκολούθησε ἡ μονολόγιστη εὐχή.

Στὶς 9:00 τὸ βράδυ τελέσθηκε Ἱερὰ Ἀγρυπνία ἀπὸ τὸν π. Σπυρίδωνα Βίτση, Πρεσβύτερο τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν.

 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την Ομιλία τῆς Ὁσιολογιωτάτης Καθηγουμένης Γερόντισσας Χρυσοβαλάντης εδώ

 

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ

Υπαπάντια 2025 – 3η ημέρα

/in

Ἡ σημερινὴ τρίτη ἡμέρα τῶν ΥΠΑΠΑΝΤΙΩΝ 2025 ξεκίνησε μὲ Ὄρθρο καὶ θεία Λειτουργία, τὴν ὁποία τέλεσε ὁ Αἰδεσμολογιώτατος Πρωτ. π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδοὐλου, Προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, γονυκλινὴς ὁ π. Θεμιστοκλῆς ἔμπροσθεν τῆς τιμίας κάρας, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ πιστοὶ ποὺ συμμετεῖχαν στὴν θεία Λειτουργία, διάβασε εἰδικὲς εὐχὲς ὑπὲρ ἀναρρώσεως πάντων τῶν πασχόντων ἀπὸ καρκίνους, ἀνίατες ἀσθένειες καὶ ποικίλα νοσήματα. Μεγάλη ἦταν ἡ συγκίνηση καὶ τὸ δέος ποὺ ἔνιωσαν ὅλοι.

Τὸ ἀπόγευμα στὶς 6:00 μ.μ. ἐψάλη Μεθέορτος Ἑσπερινὸς καὶ στὴν συνέχεια Παράκληση στὸν Ἅγιο Παρθένιο ὑπὲρ ὐγείας τῶν καρκινοπαθῶν ἀδελφῶν μας, Ἐγκώμια καὶ Εὐλογητάρια.

Στὶς 8:30 μ.μ. ἀκολούθησε Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ μονολόγιστη εὐχή, ἐνῶ στὶς 9:00 τὸ βράδυ τελέσθηκε Ἱερὰ Ἀγρυπνία μὲ ἱερουργὸ τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀθανάσιο Τσίτσο, ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορωπίου.

Πλῆθος κόσμου καὶ σήμερα προσῆλθε στὸν Ναὸ μὲ ἰδιαίτερη συγκίνηση, γιὰ νὰ προσκυνήση, νὰ προσευχηθῆ στὸν Ἅγιο καὶ νὰ τοῦ  ἐναποθέση τὰ μεγάλα προβλήματα ὑγείας ποὺ ταλαιπωροῦν συγγενεῖς, γνωστοὺς καὶ φίλους.

Είπε Γέρων…

/in
  • Ο Αββάς Αγάθων όταν έβλεπε κάποιο πράγμα και ήθελεν ο λογισμός του να κρίνη, έλεγεν εις τον εαυτόν του: Αγάθων, μην το κάμης αυτό εσύ. Και ο λογισμός του ησύχαζεν.
  • Έλεγαν δια κάποιον γέροντα ότι έκαμε πενήντα χρόνια, χωρίς να φάγη άρτον ή να πιή οίνον ταχέως και έλεγεν ότι εφόνευσα την πορνείαν και την φιλαργυρίαν και την κενοδοξίαν. Και ήλθεν εις αυτόν ο Αββάς Αβραάμ, ακούσας ότι είπεν αυτό και του λέγει: Συ είπες αυτόν τον λόγον; Και λέγει ναι. Και του είπεν ο Αββάς Αβραάμ. Ιδού εισέρχεσαι εις το κελλίον σου και ευρίσκεις εις το ψαθί σου γυναίκα, ημπορείς να λογαριάσεις ότι δεν είναι γυναίκα; Λέγει όχι αλλά πολεμώ τον λογισμόν, να μη την εγγίσω. Λέγει λοιπόν ο Αββάς Αβραάμ ιδού δεν εφόνευσες, αλλά ζη το πάθος, εδέθη δε. Πάλιν ενώ περπατείς βλέπεις πέτρες και κομμάτια κεραμίδια, μέσα δε εις αυτά χρυσάφι, ημπορεί ο νους να το λογαριάση όπως και αυτά; Λέγει: Όχι. Αλλά πολεμώ τον λογισμόν να μη το πάρη. Και του λέγει ο γέρων: Ιδού ζης το πάθος αλλά εδέθη. Λέγει πάλιν ο Αββάς Αβραάμ: Ιδού ακούεις δύο αδελφούς, ότι ο ένας αγαπά σε, ο δε άλλος μισεί σε και σε κατηγορεί: Εάν έλθουν εις εσένα, έχεις και τους δύο εξίσου; Λέγει: όχι, αλλά αγωνίζομαι να κάμω καλόν εις εκείνον όπου με μισεί, καθώς και εις εκείνον όπου με αγαπά. Του λέγει ο Αββάς Αβραάμ: Ώστε λοιπόν ζουν τα πάθη, μόνο δε δένονται από τους αγίους.
  • Έλεγεν ο Αββάς Δανιήλ, ότι όταν έμελλε να κοιμηθή, μας παρήγγειλε, λέγων: Μη φροντίσετε να κάμετε τραπέζια ελεημοσύνης δι εμέ. Διότι εάν εγώ έκαμα δια τον εαυτόν μου ελεημοσύνην, αυτήν έχω να εύρω.
  • Είπεν ο Αββάς Αγάθων: Ο θυμώδης άνθρωπος και νεκρόν αν αναστήση, δεν είναι δεκτός εις τον Θεόν.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… (Αληθινό περιστατικό)

/in

Το περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη πρίν από μερικές μέρες στά ΑΒ Βασιλόπουλος της Αγίας Παρασκευής.
Πλησιάζει στο ταμείο ένας γηραιός, ρακένδυτος άνδρας, μέ 3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι στο καλαθάκι του.
Η νεαρή ταμίας κτυπάει τις κονσέρβες και το γκαζάκι στην ταμειακή μηχανή, τον κοιτάει και του λέει: «Φύγετε κύριε, η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια».
Αυτός την κοιτάει με καλωσύνη, την ευχαριστεί εκατό φορές και της δίνει χίλιες ευχές.
Μόλις εκείνος απομακρύνεται, ανοίγει την τσάντα της καί βάζει τά χρήματα στό ταμείο από τό πορτοφόλι της!! Όσοι ήταν στην ουρά, 2-3 άτομα, έχουν μείνει κάγκελο. Αμέσως της λένε «κοπελιά, να τα πληρώσουμε εμείς. Η νεαρή κοπέλα τους κοιτάζει αυστηρά και τους απαντά αποφασιστικά: «Ευχαριστώ, εγώ το ἀποφάσισα, εγώ θα τα πληρώσω. Ελάτε, παρακαλώ, προχωράτε».
Ἕνα κοριτσάκι τόσο δα, 20 – 22 ετών. Πόσα νά παίρνει; 500 ευρώ το μήνα; Ίσως και λιγότερα. Μάθημα ζωής και ανθρωπιάς για όλους μας. Ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι για να μη κατηγορούμε μερικές φορές την νεολαία μας. Υπάρχουν και διαμάντια και είναι πολλά, μα πάρα πολλά. Και τώρα σε αυτή την δύσκολη περίοδο, που περνά η πατρίδα, λάμπουν εκτυφλωτικά και δίδουν ελπίδα, μάθημα αντίστασης, μάθημα ζωής σε όλους μας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα σε αυτό τον τόπο. Θα τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, με μπροστάρη την νεολαία μας…

Υπαπάντια 2025 – 2η ημέρα

/in

Δεύτερη ἡμέρα σήμερα τῶν ΥΠΑΠΑΝΤΙΩΝ 2025, τῶν ἐννεαήμερων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων πρὸς τιμὴν τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου μας, στὴν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένο τὸ κύριο Παρεκκλήσιο τοῦ Ἵ.Ν. Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν.

Τὸ πρωὶ ἐψάλη ὁ Ὄρθρος καὶ τελέσθηκε πανηγυρικὴ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία μετ’ Ἀρτοκλασίας, στὴν ὁποία προέστη ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ρωγῶν κ. Φιλόθεος. Συλλειτούργησαν οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτ.  καὶ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτ. π. Γεώργιος Καλποῦζος καὶ οἱ Πρεσβύτεροι π. Σπυρίδων Βίτσης καὶ π. Θωμᾶς Μάντζιος.

Τὸν θεῖο λόγο κήρυξε ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ρωγῶν κ. Φιλόθεος, ἀφορμώμενος ἀπὸ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ, στὴν ὁποία ὁ Εὐαγγελιστὴς ἑστιάζει τὴν ἀφήγησή του στὸ πρόσωπο τοῦ Συμεών. Μεταξὺ τῶν ἄλλων ποὺ ἀναφέρονται στὴν διήγηση εἶναι καὶ ὁ προφητικὸς λόγος τοῦ Συμεών: «οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Σημεῖον ἀντιλεγόμενον ἦταν, εἶ ναι καὶ θὰ εἶναι ὁ Χριστὸς, σχολιάζει ὁ Θεοφιλέστατος. Καὶ ἑρμηνεύοντας τὸ «εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν» σημειώνει ὅτι αὐτὸς ποὺ τὸν ἀναγνωρίζει ὡς Θεὸ καὶ τὸν πιστεύει, βλέπει τὸ σωτήριο φῶς καὶ ἀνίσταται καὶ λυτρώνεται. Ὅποιος ὅμως ἀπιστεῖ , λοιδορεῖ καὶ χλευάζει, παραμένει ἀλύτρωτος, σκοτεινὸς καὶ βορβορώδης. Εἶναι θέμα ζωῆς καὶ θανάτου ἡ ἀναγνώριση ἢ ἀπαξίωση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Καὶ ἡ Ἐκκλησία, οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀναγνωρίζουν ἦταν καὶ εἶναι πάντα λίγοι. Οἱ πολλοὶ φεύγουν, ἀπιστοῦν, λοιδοροῦν καὶ καγχάζουν. Γιὰ νὰ ἀναγνωρίση κάποιος τὸν Χριστὸ χρειάζεται καθαρὴ ψυχὴ καὶ καθαρὰ μάτια, τὰ αίσθητὰ καὶ ταὰ πνευματικά. Γι’ αὐτὸ ὁ ψαλμωδὸς παρακαλεῖ τὸν Χριστό: «Λάμπρυνόν μου τὴν ψυχὴν καὶ τὸ φῶς τὸ αἰσθητόν, ὅπως ἴδω καθαρῶς καὶ κηρύξω σε Θεόν». Χωρὶς τὴν θεία Χάρη δὲν μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸν Χριστὸ ὡς ἀληθινὸ Θεό. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημά μας. Ἐνῶ γεννηθήκαμε σὲ ὀρθόδοξη χώρα ἀπὸ ὀρθοδόξους γονεῖς, ,καταντήσαμε μιὰ ἀπέραντη ἑλληνικὴ μᾶζα βουτηγμένη στὸν ἀγνωστικισμό. Φτάσαμε νὰ ἔχη ἀποδυναμωθῆ ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴκαὶ νὰ ἔχη πάψει νὰ τρέφεται μὲ τοὺς ἀγλαοὺς καρποὺς τοῦ Γένους καὶ νὰ προσπαθῆ νὰ χορτάση μὲ τὰ ξυλοκέρατα τῆς Δύσης, τὸν ὑλισμό, τὸν ἀθεϊσμό, τὴν ὑπερκατανάλωση.

Σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας διατυπώνονται ἀπορίες, ἐνστάσεις, ἐπιφυλάξεις ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνα βρέφος νὰ εἶναι ταυτόχρονα καὶ παντοδύναμος Θεός; ’Αλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν ἀποκαλὐπτει ὡς βρέφος τὴν θεία του ἰδιότητα. Αὐτὴ ἀποκαλύπτεται ἀργότερα, ὅταν ὡς 12ετὴς διαλέγεται στὸν Ναὸ καὶ ἀποστομώνει τοὺς μεγάλους δασκάλους τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπὸ τότε ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτὸς ποὺ σήμερα βαστάζει ἐν ἀγκάλαις ὁ Συμεὼν δὲν εἶναι μόνο ἕνας τἐλειος ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ ἕνας τέλειος Θεός.  Καὶ τὸ μυστήριο αὐτὸ οἱ περισσότεροι προσπαθοῦν νὰ τὸ ἐξιχνιάσουν μὲ τὴν λογική. Ἡ λογικὴ ὅμως εἶναι γιὰ νὰ κατανοῆ τὰ τοῦ κόσμου τούτου, ὄχι γιὰ νὰ ἐξερευνᾶ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ καταλήγει ὁ Θεοφιλέστατος· μπροστὰ σ’ αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ στέκη μὲ δέος καὶ πίστη, ὅπως ἀναφέρει ὁ ψαλμωδὸς γιὰ τοὺς ἀγγέλους: «ὅν αἱ ἄνω στρατιαὶ τρόμῳ λιτανεύουσιν». Καὶ ἀλλοῦ: «οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευνα». Ὁ ἄνθρωπος ἢ φωτίζεται καὶ δέχεται τὸν Χριστὸ ὡς Θεό, ἢ σκοτίζεται καὶ παραμένει στὴν πλάνη τῆς λογικής του.

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Κοινωνίας ἀκολούθησε λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπαπαντῆς στὶς ὁδοὺς τῆς ἐνορίας. Τὴν πομπὴ συνόδευσαν ἡ σημαία τῆς Ἐνοριακξῆς Νεανικῆς Ἑστίας Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν, ταὰ Κατηχητικὰ σχολεῖα τῆς ἐνορίας, ἡ μπάντα τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, τὸ ἱερατεῖο τοῦ Ναοῦ, καὸ πλῆθος πιστῶν.

Τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὴν λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπαπαντῆς τίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους, ὅπως κάθε χρόνο, ὁ Πρόεδρος, ὁ Ἀντιπρόεδρος καὶ μέλη τῆς Παμμεσσηνιακὴς Ἑνώσεως Ἀθηνῶν.

Στὶς 5:00 τὸ ἀπόγευμα ἡ Ἐνορία ὑποδέχθηκε στὸ προαύλιο τοῦ Ναοῦ τὴν Τιμία καὶ Σεπτὴ κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, ἐπισκόπου Λαμψάκου, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρυμάλλης Εὐβοίας. Τὴν ἱερὰ κάρα προσεκόμισε ὁ Ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Γέροντας Ἰάκωβος συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἱερόθεο Παπαγρηγορίου καὶ τὸν Ἱερομόναχο π. Ἀγαθόνικο Καραντζῆ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος. Τὴν τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου ὑπεδέχθησαν οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτ.  καὶ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτ. π. Γεώργιος Καλποῦζος καὶ οἱ Πρεσβύτεροι π. Σπυρίδων Βίτσης καὶ π. Θωμᾶς Μάντζιος, ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰάκωβος Ψαραδέλλης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας καὶ ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Γεωργόπουλος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Πλῆθος πιστῶν κατέκλυσε τὸ προαύλιο τοῦ Ναοῦ, ποὺ μὲ χαρά, συγκίνηση καὶ δέος περίμεναν τὸ ἅγιο λείψανο. Φθάνοντας ἡ ἁγία κάρα τοποθετήθηκε σὲ κατάλληλα εὐτρεπισμένο προσκυνητάρι στὸ πλατύσκαλο τοῦ κλιμακοστασίου τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἀναπέμφθηκε δέηση, μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας μεταφέρθηκε στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ Ναοῦ, ὅπου καὶ θὰ παραμείνη μέχρι τὴν Τετάρτη 5/2/2025 πρὸς προσκύνηση καὶ ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν.

Ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου στὴν προσφώνησή του στὸν Γέροντα Ἰάκωβο ἐξέφρασε τὴν μεγάλη χαρὰ γιὰ τὴν εὐλογία νὰ ὑποδεχόμαστε σήμερα στὴν ταπεινὴ ἐνορία μας τὴν Τιμία κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου. Τὸ ἱερὸ αὐτὸ λείψανο, σημειώνει ὁ π. Θεμιστοκλῆς, ποὺ φυλάσσεται στὴν ἱερὰ Μονή σας γίνεται πόλος ἕλξης γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὅλης τῆς χώρας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ ἔρχονται στὴν Μονή σας γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Κι ἐμεῖς τύχαμε δεσποτικῆς φιλοξενίας, ὅταν ἐπισκεφθήκαμε τὴν Μονή σας καὶ μὲ πολλὴ ἀγάπη δεχθήκατε τὸ αἴτημά μας γιὰ τὴν μεταφορὰ τῆς τιμίας καὶ σεπτῆς κάρας τοῦ Ἁγίου Παρθενίου, ἐπισκόπου Λαμψάκου στὸν Ναό μας καὶ σήμερα ἔχουμε τὴν χαρὰ νὰ γευόμαστε τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο ποὺ ἔχετε στὴν καρδιά σας ἀνταποκρινόμενος στὴν πρόσκλησή μας καὶ μεταφέροντας τὴν ἁγία κάρα, γιὰ νὰ πάρουμε τὴν εὐλογία καὶ τὴν χάρη της. Σᾶς μεταφέρω, ἅγιε Καθηγούμενε, τὶς εὐχὲς καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Μακαριωτάτου Ποιμενάρχου καὶ πατρός μας κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β’, σᾶς καλωσορίζουμε δι’ αὐτοῦ στὸν Ἱερὸ Ναό μας καὶ παρακαλοῦμε ἐκ μέρους ὅλης τῆς ἐνορίας νὰ μᾶς ἔχετε στὶς προσευχές σας καὶ νὰ δέεστε νὰ βροῦμε κάποτε τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας μας. Σᾶς εὐχαριστοῦμε πολὺ γιὰ τὴν ἀγάπη σας.

Ἀκολούθησε ἡ ἀντιφώνηση τοῦ Καθηγουμένου π. Ἰακώβου. «Πεφιλημένε καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ π. Θεμιστοκλῆ, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡδήγησεν ἡμᾶς σήμερον ἐδῶ,  σ’ αὐτὸν τὸν περικαλλῆ Ναό, σ’ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο, ποὺ μποροῦμε νὰ τὸν ὀνομάσουμε δεύτερη κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ εἶναι ἐδῶ ὁ Ἅγιος Παρθένιος νὰ εὐλογήση τὰ πλήθη, τὶς πονεμένες ψυχὲς καὶ νὰ τοὺς θεραπεύση. Θὰ ἤθελα νὰ διαβιβάσετε τὶς εὐχαριστίες μας   στὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, κ.κ. Ἱερώνυμο, τὸν σεπτὸ Ποιμενάρχη σας, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ἄδεια, καθὼς καὶ στὸν δικό μας Μητροπολίτη κ. Χρυσόστομο. Ἐδόθη ἡ ἄδεια καὶ ἀπὸ τοὺς δύο μὲ μεγάλη χαρά, γιὰ νὰ μεταφερθῆ ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου Παρθενίου Λαμψάκου ἐδῶ, σ’ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἐνορία, σὲ μία δεύτερη Κιβωτό, μιὰ δεύτερη κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ.  Εὔχομαι αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ θὰ μείνη ἐδῶ ὁ Ἅγιος Παρθένιος, νὰ θεραπεύση ὅλες τὶς ψυχὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀρρώστια τοῦ καρκίνου, νὰ ἐπισκεφθῆ τὰ νοσοκομεῖα, ὅλο τὸν ἱερατικὸ κλῆρο, ὅλους τοὺς πονεμένους καὶ νὰ τοὺς χαρίση ψυχοσωματικὴ ὑγεία. Νὰ θεραπεύση κι ἐμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ π. Θεμιστοκλῆ, ὁ Ἅγιος Παρθένιος ἀπὸ τὸν ψυχικὸ καὶ τὸν πνευματικὸ καρκίνο ποὺ ἔχουμε μέσα μας. Γιατί, οὔτε στὰ πνευματικὰ βαδίζουμε καλά, οὔτε σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο. Καὶ νὰ εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ἐπίσκοπο, τοὺς πνευματικοὺς πατέρες, γιὰ νὰ ἔχουμε μία σωστὴ γραμμή. Εὐχόμαστε ὁ Ἅγιος Παρθένιος νὰ μᾶς εὐλογήση, νὰ μᾶς χαριτώση, πρῶτα ἐσᾶς, τὸν κλῆρο, τὸ ποίμνιό σας, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συλλειτουργούς, ὅλο τὸν λαὸ τῆς Ἀθήνας καὶ τὸν περιεστῶτα λαὸ καὶ νὰ μᾶς χαρίση ψυχοσωματικὴ ὑγεία. Ὁ σωματικὸς καρκίνος λίγο ὡς πολὺ περνάει. Ὁ χειρότερος καρκίνος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχουμε μέσα μας, ὁ ψυχικὸς καρκίνος. Πρέπει τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες να τὶς βγάλουμε ἀπὸ μέσα μας στὸν πνευματικό, στὴν ἐξομολόγηση, στὴν ταπείνωση, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Παρθένιος. Εὐχόμαστε ὁ Ἅγιος Παρθένιος νὰ σᾶς χαριτώση, νὰ σᾶς  χαρίζη ὑγεία, ἀγάπη, εὐλογία, εὐτυχία. Κι ἐδῶ στὸν Ἅγιο Ἐλευθέριο νὰ σημάνη γιὰ ὅλη τὴν Ἀθήνα πνευματικὸς συναγερμός. Νὰ γονατίσουμε ὅλοι μπροστὰ στὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Παρθενίου καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς πάρη ἀπὸ μέσα μας ὅλα τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες καὶ νὰ μᾶς δώση ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ φτάσουμε στὴν ἁγιότητα. Τὴν ἁμαρτία νὰ τὴν πάρη μακριὰ άπὸ ἐμᾶς. Ὁ Θεὸς νὰ εἶναι μαζί σας».

Ἀκολούησε Πανηγυρικὸς μεθέορτος Ἑσπερινὸς καὶ Παράκληση στὸν Ἅγιο Παρθένιο.

Στὶς 7:00 τὸ βράδυ ἔγινε ὁμιλία ἀπὸ τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Εὐάγγελο Παπανικολάου, ἰατρό, θεολόγο καὶ ἱεραπόστολο, μὲ θέμα: «Ὑπόδεξαι, Συμεών, τοὺς χριστιανοὺς στὴν Ἐκκλησία».

Τὴν ὁμιλία προλόγισε ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, Πρωτ. π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου τονίζοντας ὅτι ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι ἱστορικὴ γιὰ τὴν ἐνορία, διότι ἔχει τὴν εὐλογία νὰ φιλοξενῆ ἀπὸ σήμερα μέχρι καὶ τὴν Τετάρτη τὸ βράδυ τὴν τιμία κάρα τοῦ Ἁγ. Παρθενίου, πρᾶγμα ποὺ περιποιεῖ ἰδιαίτερη τιμὴ στὴν ἐνορία μας. Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ αὐτονόητα, ὅτι δηλ. πρέπει κι ἐμεῖς νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριός μας, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀκολούθησαν τὴν πορεία τῆς ταφῆς. Σήμερα ὅμως μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ ἄλλα εἰωθότα. Ἂς κρατήσουμε τὶς παραδόσεις μας.

Στὴν συνέχεια εὐχαρίστησε τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Ρωγῶν κ. Φιλόθεο γιὰ τὴν παρουσία του, τὸν Ἅγιο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρυμάλλης ποὺ μᾶς ἔφερε τὴν μεγάλη εὐλογία τῆς τιμίας κάρας τοῦ Ἁγ. Παρθενίου, τὴν τιμία συνοδεία τοῦ Γέροντος Ἰακώβου ἀπὸ τὸ μοναστήρι Μακρυμάλλης καὶ τέλος τὸν π. Εὐάγγελο, ποὺ κηρύττει ἀλήθεια καὶ μετάνοια, κάνει ἕνα προσκλητήριο σὲ ὅλους μας νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία ὅπως εἴμαστε γιὰ νὰ λάβουμε τὴν ἴαση καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ μας.

Ὁ π. Εὐάγγελος ξεκίνησε τὴν ὁμιλία του εὐχαριστῶντας τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν ποὺ ἔδωσε τὴν ἄδεια γιὰ νὰ ὁμιλήση καὶ στὴν συνέχεια ἀνέπτυξε τὸ θέμα του, ποὺ ἦταν κυρίως ἑρμηνεία τοῦ γεγονότος τῆς Ὑπαπαντῆς, μὲ ἀναφορὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὶς ὁποῖες προτυπώνεται τὸ μυστήριο τῆς οίκονομίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ταυτόχρονα, μέσα ἀπὸ κατάλληλες παρεκβάσεις ἔθιξε σὐγχρονες καταστάσεις καὶ γεγονότα ποὺ ἐμποδίζουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ὐποδεχθῆ στὴν ζωή του τὸν Χριστὀ.

Ἀναφερόμενος στὴν Ὑπαπαντὴ τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ ἐξήγησε ὅτι τὸ συγκεκριμένο γεγονὸς ὀνομάσθηκε ἔτσι διότι κάποιοι ἄνθρωποι περίμεναν νὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν, τονίζοντας ὅτι ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους δύο μόνο τοὺς περίμεναν. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβη τὴν σημασία αὐτῆς τῆς ὑποδοχῆς οὔτε ἀκόμα καὶ οἱ ἄγγελοι ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὴν Παναγία στὸν Ναό. Αὐτὴ ἦταν ἡ δεύτερη φορὰ ποὺ ἡ Παναγία ἔφερε τὸ Ἰησοῦ στὸν Ναὸ. Ἡ πρώτη ἦταν ἡ ὄγδοη ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος ὑπέστη τὴν ἀκροβυστία ἀποδεικνύοντας ἔτσι ὅτι ἦταν τέλειος ἄνθρωπος.

Ἡ Ὑπαπαντὴ ἔλαβε χώρα στὸν Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, γιὰ νὰ δείξη ἡ Παναγία τὸ παιδὶ στοὺς ἱερεῖς. Οὐσιαστικὰ τὸ παιδὶ τὸ ἔδειχνε στὸν Θεό, ποὺ κατοικοῦσε στὸν Ναό. Ὁ Θεὸς ἐγκατέλειψε τὸν Ναὸ τὴν Μεγάλη Παρασκευή, ὅταν σχίστηκε τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ. Γιὰ τὸ πρωτότοκο ἀγόρι ἔπρεπε οἱ Ἑβραῖοι νὰ δώσουν στοὺς ἱερεῖς ἕνα σίκλο, 14 δηλ. χρυσὲς δραχμές. Αὐτὸ συνέβαινε, διότι τὰ πρωτότοκα ἀγόρια συμβόλιζαν τοὺς πρωτότοκους ποὺ εἶχαν σωθεῖ στὴν Αἴγυπτο καὶ χάρη σ’ αὐτοὺς ἀφιερώνονταν στὸν Θεό.  Ἡ Παναγία ὅμως ἦταν φτωχὴ καὶ δὲν εἶχε αὐτὴ τὴν δυνατὀτητα, ἔτσι, κατὰ τὸν νόμο, ἔπρεπε νὰ προσφέρη ἕνα ζεῦγος περιστερῶν ἢ ἕνα ζεῦγος τρυγόνων.

Στὸν Ναὸ τὴν Παναγία ὑποδέχθηκε ὁ Ζαχαρίας, ποὺ ἦταν Ἀρχιερεύς, καὶ τῆς ὑπέδειξε νὰ καθίση στὶς θέσεις τῶν παρθένων. Τοῦτο ἐξόργισε τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι προκάλεσαν τὸν φόνο τοῦ Ζαχαρία.

Ὁ Συμεὼν παρουσιάστηκε στὸν Ναὸ μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐνδυνάμωσε τὰ μέλη τοῦ πρεσβύτη Συμεών, ὥστε νὰ μπορέση νὰ κρατήση τὸν Χριστὸ στὰ χέρια του. Ὁ Συμεὼν ἦταν δίκαιος καὶ εὐσεβής, ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ δίκαιος, λέει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἐλεεῖ καὶ δανείζει ὅλη τὴν ἡμέρα. Δίκαιος εἶναι καὶ ὁ Θεός, ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἔλεός του. Εὐσεβὴς εἶναι αὐτὸς ποὺ σέβεται σωστὰ τὸν Θεό. Εὐσέβεια καὶ δικαιοσύνη πρέπει νὰ εἶναι ἀξεχώριστες. Στὴν ἐποχή μας, χωρίζουν τὴν εὐσέβεια ἀπὸ τὴν δικαιοσύνη κρατώντας μόνο τὴν δεύτερη καὶ ἀμνηστεύοντας ἔτσι τοὺς ἀσεβεῖς. Γιὰ τὸν χριστιανὸ ὅμως οἱ δύο αὐτὲς ἰδιότητες πρέπει νὰ εἶναι, καὶ εἶναι, ἀδιαίρετες καὶ ἐξ ἴσου νὰ τὸν χαρακτηρίζουν.

Στὴν συνέχεια ὁ π. Εὐάγγελος ἀναφέρθηκε στὸν Ἅγιο Παρθένιο μὲ ἕνα περιστατικὸ τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου καταδεικνύοντας ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε ἑτοιμασθῆ νὰ ὑποδεχθῆ τὸν Χριστὸ στὴν καρδιά του. Αὐτὸ πρέπει κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε. Σκοπὸς τῆς σημερινῆς ἑορτῆς εἶναι νὰ μᾶς διδάξη νὰ γίνουμε ἕτοιμοι πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Εὐαγγέλου ἀκολούθησε ἱερὰ Ἀγρυπνία, τὴν ὁποία τέλεσε ὁ Πρεσβύτερος τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου π. Θωμᾶς Μάντζιος.

 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την Ομιλία του π. Ευάγγελου Παπανικολάου, Ιατρού, Θεολόγου & Ιεραποστόλου εδώ

 

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ

Υπαπάντια 2025 – 1η ημέρα

/in

«Ἀνοιγέσθω ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ σήμερον· ὁ γὰρ ἄναρχος Λόγος….ὡς βρέφος τεσσαρακονθἠμερον ἑκὼν προσφέρεται ἐν ναῷ τῷ νομικῷ», μελωδεῖ ὁ ψαλμωδὸς καὶ μαζί του σύσσωμη ἡ ἐνορία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν, ποὺ τιμᾶ τὴν λαμπρὰ αὐτὴ Δεσποτοθεομητορικὴ ἑορτὴ στὸ πανηγυρίζον Ἱερὸ Παρεκκλήσιο τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο εὑρίσκεται κάτωθεν τοῦ κυρίως Ναοῦ.

Σήμερα τὸ ἀπόγευμα, ὥρα 6:00 μ.μ., ἐτελέσθη Μέγας Πανηγυρικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινὸς μετ’ Ἀρτοκλασίας, χοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Θεσπιῶν κ. Παύλου παραστατουμένου ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ, Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτ. καὶ Προϊστάμενο τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ Ἐλευθερίου, π. Θεμιστοκλῆ Χριστοδούλου, τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτ. π. Γεώργιο Καλποῦζο, τοὺς Πρεσβυτέρους π. Σπυρίδωνα Βίτση καὶ π. Θωμᾶ Μάντζιο καθὼς καὶ τοὺς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες π. Διονύσιο Τζουβάρα καὶ π. Ἰάκωβο Ψαραδέλλη καὶ τέλος τὸν Ἱερολογιώτατο Ἱεροδιάκονο π. Σωτήριο Κουτσούρη, ποὺ μὲ τὴν παρουσία τους λάμπρυναν τὴν Ἱερὰ μας Πανήγυρη.

Τὸν θεῖο Λόγο ἐκήρυξε ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Θεσπιῶν ἑστιάζοντας στὴν φράση τοῦ Δικαίου Συμεὼν, «ἀπόλυσον τὸν δοῦλόν σου, Δέσποτα». Ἐκείνη τὴν στιγμή, σημειώνει ὁ Θεοφιλέστατος, οἱ ὀφθαλμοὶ τοῦ Συμεὼν εἶδαν Αὐτὸν ποὺ προσδοκοῦσαν ἀπὸ αἰῶνες. ἔλαβε στὴν ἀγκαλιά του Αὐτόν, ποὺ στην παλάμη του συγκρατεῖ καὶ συνέχει τὸν σύμπαντα κόσμο ὡς Παντοδύναμος Θεός. Καὶ Τοῦ ζητᾶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ ἀφήση τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ νὰ εἰσέλθη στὴν αἰωνιότητα.

Τούτη τὴν ἡμέρα, προτρέπει ὁ Θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος, ἂς σκεφθοῦμε ἂν μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ μποῦμε στὴν θέση τοῦ Συμεών, ἂν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ποῦμε στὸν Κύριο τὸ «ἀπόλυσον τὸν δοῦλόν σου». Κι ἂν δὲν μποροῦμε, ἂς προβληματιστοῦμε γιατί δὲν μποροῦμε ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἑτοιμαστοῦμε. Καὶ ἀνέφερε τρία στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σημαίνοντα ρόλο σ’αὐτὸ.

Τὸ πρῶτο στοιχεῖο, ποὺ μᾶς συγκρατεῖ ὥστε νὰ μὴν ζητᾶμε τὴν ἀπόλυσή μας, εἶναι ἡ ἐπιθυμία γιὰ ζωή. Εἶναι γλυκιὰ ἡ ζωὴ καὶ παρὰ τὶς πίκρες καὶ ἀπογοητεύσεις ποὺ δοκιμάζουμε στὴν διάρκειά της, ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν γλυκύτητά της. Ὅμως ὁ καθαρὸς νοῦς, ὁ νοῦς ποὺ καταλαβαίνει ὅτι ἡ πραγματικὴ ὕπαρξη εἶναι ἡ αἰωνιότητα, ἐκεῖνος ζητᾶ τὴν ἀπόλυση.

Τὸ δεύτερο στοιχεῖο, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήση νὰ ζητήσουμε τὴν ἀπόλυσή μας εἶναι νὰ κατανοήσουμε ὅτι,  ἂν ὁ Συμεὼν ἔχοντας ἕνα βρέφος στὴν ἀγκαλιά του κατάλαβε ὅτι αὐτὸ ποὺ κρατᾶ εἶναι ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, πολὺ περισσότερο ἐμεῖς ποὺ γνωρίζουμε ὅλη τὴν θεία οἰκονομία, ἂν κατσνοήσουμε τὰ γεγονότα ποὺ ἔλαβαν χώρα κατ’ αὐτήν, θὰ δοῦμε τὸν Σωτήρα μας. Θὰ κατανοήσουμε ὅτι ὄντας προσκεκλημένοι στὸ δεῖπνο κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα του καὶ γινόμαστε ἕνα μαζί του. Κι ἄν τὸ κατανοήσουμε, θὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε τὸ «ἀπόλυσον». Μᾶς ἐμποδίζει ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν κάναμε τὴν ὑπέρβαση , δὲν ξεπεράσαμε τὴν ὑλικὴ ζωή, τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὰ πάθη μας. Ἀκόμα κι ὅταν κοινωνοῦμε, κρατᾶμε τὴν ὕπαρξή μας ἕνα βῆμα πίσω, ὥστε νὰ μὴν δοῦμε τὸ Φῶς ποὺ ἔρχεται νὰ φωτίση ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας.

Τὸ τρίτο στοιχεῖο ποὺ πρέπει νὰ δοῦμε, εἶναι ὅτι ἡ συνάντηση τοῦ Συμεὼν μὲ τὸν Χριστὸ δὲν ἔγινε πέρα ἀπὸ τὸν χῶρο, πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ ἔξω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι μιὰ συνάντηση προσδιορισμένη στὸ χῶρο, στὸν χρόνο καὶ σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μιὰ συνάντηση ποὺ ἔγινε τὴν συγκεκριμένη ἐποχὴ στὸν ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων ἐνώπιον μιᾶς μικρῆς κοινωνίας προσώπων: τῆς Παναγίας, τοῦ βρέφους Χριστοῦ, τοῦ Δικαίου Συμεών, τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τῆς προφήτιδος Ἄννης. Καὶ ἡ δική μας συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, ὅταν γίνεται ἐν κοινωνίᾳ μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, γεμίζει τὴν ὕπαρξή μας καὶ μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ ἀναφωνήσουμε τὸ «ἀπόλυσον τὸν δοῦλόν σου, Κύριε».

Τἐλος, ἀπευθυνόμενος στὸν Προϊστάμενο τοῦ Ναοῦ π. Θεμιστοκλῆ Χριστοδούλου, τὸν εὐχαρίστησε γιὰ τὴν πρόσκληση καὶ ἐξέφρασε τὴν χαρά του γιὰ τὴν πλημμυρίδα, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε, τοῦ κόσμου, ποὺ μὲ τὴν συμμετοχή του τιμᾶ τὴν μεγάλη αὐτὴ ἑορτή. Μετέφερε δὲ τὶς εὐχὲς καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄. καθὼς καὶ τὴν εὐαρέσκειά του γιὰ τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν, μιὰ ἐνορία μὲ πλημμυρίδα δράσεων.

Ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, εὐχαρίστησε τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Θεσπιῶν κ. Παῦλο γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς προσκλήσεως καὶ τὸν ἐμπνευσμένο λόγο του καὶ παρακάλεσε νὰ μεταφέρη στὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο τὶς εὐχαριστίες, τὴν ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμὸ κλήρου καὶ λαοῦ τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγ. Ἐλευθερίου.

Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀκολούθησε Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ μονολόγιστη εὐχἠ.

“…ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή”

/in

Μπορεί να πηγαίνεις τακτικά εκκλησία,
να διαβάζεις Θεολογικά βιβλία,
να έχεις εικόνες αγίων στο σπίτι σου, κομποσχοίνια στα χέρια σου,
να δίνεις ελεημοσύνη,
να ακούς ομιλίες θεολογικές,
να ταπεινολογείς και να μιλάς πνευματικά.
Όμως να είσαι θυμωμένος με τους άλλους.
Στις δυσκολίες να μεμψιμοιρεις.
Να μην ικανοποίησαι με τα λεφτά που έχεις, με τις ανέσεις που έχεις,
να νοιώθεις καταπιεσμένος, ανήσυχος,
ανικανοποίητος με όλα και όλους,
να βρίσκεσαι συνέχεια σε αντιπαράθεση και ανταγωνισμό με ότι και όποιον βρίσκεται δίπλα σου.
Αυτό σημαίνει δεν ζεις Χριστό.
Όσο και αν μιλάς για Χριστό.
Αυτό μυρίζει Θάνατο.
Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;
Αν στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, μπροστά σε δύσκολους ανθρώπους, δεν έχεις υπομονή, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή.

+ Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης