Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας στον ουρανό πλησίον του Υιού της...

Ακούραστος ο γέρο-Πέτρος καθάριζε κρεμμύδια στην πάνυγυρη της Παναγίας για την εσπερινή τράπεζα. Θα έρχονταν πατέρες και ψαλτάδες απο την έρημο να στολίσουν την αγρυπνία.
Και πως έκανε ο γέρο-Πέτρος αμα ξεκινούσε τα μέγιστα ανοιξαντάρια του Κουκουζέλη και το Θεοτόκε Παρθένε του Μπερεκέτη! Και όλο σκούνταγε τον Δανιήλ τον Εκκλησιαστικό να κουνήσει ακόμα πιο δυνατά τον χορό και τον πολυέλαιο.
– Ω Θεε μου, και πως θα είναι στον παράδεισο, ακούγονταν η φωνή του...

Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνοµά Της καὶ ἀλλοιώνεται. Ἤ, ἂν τὸ βρῆ κάπου γραµµένο, τὸ ἀσπάζεται µἐ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά του. Μπορεῖ νὰ κάνη ὁλόκληρη Ἀκολουθία µὲ ἕναν συνεχῆ ἀσπασµὸ στὸ ὄνοµα τῆς Παναγίας. Καὶ ὅταν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα Της, δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι εἰκόνα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Παναγία, καὶ πέφτει κάτω λειωµένος, διαλυµένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της...

Σέ κάποια φτωχογειτονιά τοῦ Πειραιᾶ ζοῦσε ἕνα τυφλό παιδάκι, ὁ Νίκος. Ἡ μητέρα του ἦταν καλή, εὐσεβής, ἐνάρετη. Ταχτικά πήγαινε στήν ἐκκλησία καί παρακαλοῦσε τόν Χριστό νά χαρίση φῶς στό παιδί της. Ὁ πατέρας ἦταν ἀδιάφορος στά θρησκευτικά ζητήματα. Πολλές φορές κορόϊδευε τή γυναῖκα του γιά τή θρησκευτικότητά της. Οὔτε στήν ἐκκλησία πήγαινε, οὔτε σταυρό ἔκανε. Ἡ μάννα ἔτρεξε σ’ ὅλους τούς ὀφθαλμίατρους, γιά νά ἐξετάσουν τοῦ παιδιοῦ της τά μάτια. Ὅλοι τήν ἀπέλπισαν. Δέν ὑπῆρχε θεραπεία μέ τίποτε, αφοῦ ἔκλεισαν οἱ πόρτες τῆς γῆς, ἡ μάννα χτύπησε τοῦ οὐρανοῦ τίς θύρες...

Α΄. Στις ιδιαίτερα λαμπρές εορτές του καλοκαιριού ανήκει και η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, στις 6 Αυγούστου. Ο εορτασμός της αρχίζει με προεισαγωγικούς ύμνους (καταβασίες και κοντάκιο) από τις 27 Ιουλίου και εκτείνεται μέχρι και τις 13 Αυγούστου (απόδοση της εορτής). Είναι εορτή του Χριστού, Δεσποτική...

Οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀξιόλογες, διότι περιγράφουν ὅτι πέρα απὸ τὴν λογικὴ ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο βαθύτερο. Ὅμως, οἱ ψυχολογικὲς ἀναλύσεις εἶναι παιδικὲς σὲ σχέση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Καίτοι οἱ παρατηρήσεις τῆς ψυχολογίας εἶναι ἀξιόλογες, ἐν τούτοις ἡ μέθοδος θεραπείας ποὺ προσφέρει εἶναι πολὺ ἄσχημη. Ἡ ψυχανάλυση δὲν θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο, μᾶλλον τὸν συγχύζει περισσότερο.

«Ὀρφανοί, ὁποὺ ἐστερηθήκατε ἀπὸ τοὺς γονεῖς σας, ξένοι ὁποὺ ἐχάσατε τὴν εὐτυχίαν σας, ἄρρωστοι, τεθλιμμένοι, ἁμαρτωλοί, μὴ λυπῆσθε· ἐσεῖς ἔχετε Μητέρα, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Μητέρα, ὁποὺ σᾶς κυβερνᾶ εἰς τὴν ξενητείαν σας, ὁποὺ σᾶς τρέφει εἰς τὴν πτωχείαν σας· ὁποὺ σᾶς δίδει εἰς τὰ πάθη τὴν ἰατρείαν, εἰς τὰς θλίψεις τὴν παρηγορίαν, εἰς τὰς σκλαβίας τὴν ἐλευθερίαν, εἰς τὰς ἁμαρτίας τὴν συγχώρησιν· μὴ λυπῆσθε, ἐσεῖς ἔχετε Μητέρα, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ! Ναῦται, ὁποὺ πλέετε τὴν θάλασσαν, τὴν Παρθένον ἐπικαλεῖσθε, νὰ ἔχετε λιμένα ἐν ταῖς ἀνεμοζάλαις.

Κάποτε, ένας στρατιώτης ρώτησε τον αββά Μιώς αν ο Θεός δέχεται την επιστροφή και τη μετάνοια του ανθρώπου. Και εκείνος, αφού του είπε πολλά διδακτικά και ωφέλιμα λόγια, τον ρώτησε: "Πες μου, αγαπητέ, αν σχιστεί το επανωφόρι σου, το πετάς;". "Οχι", απάντησε αυτός, "αλλά το ράβω και πάλι το φορώ". Και τότε του είπε ο γέροντας: "Αν λοιπόν εσύ λυπάσαι το ρούχο σου, ο Θεός δεν θα λυπηθεί το πλάσμα Του;".

Ο παπα-Φώτης ο Λαυρεώτης, ο κληρικός από τη Μυτιλήνη με τα φθαρμένα παπούτσια και το τριμμένο ράσο, έμπαινε ακόμα και στους οίκους ανοχής για να μιλήσει στις γυναίκες για τη μετάνοια και τη σωτηρία της ψυχής.
Ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει σε μια ομιλία του με τίτλο «Στο Σταυρό και στο ληστή» τα εξής: «Και όταν έβαλε, ο Κύριος, τελώνες και πόρνες στη βασιλεία των ουρανών, δεν το έκανε γιατί ήθελε να την περιφρονήσει, αλλά περισσότερο την τιμούσε, αποδεικνύοντας ότι τέτοιος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ουρανών, που κάνει και πόρνες και τελώνες τόσο εκλεκτούς...

Στὰ περισσότερα ἔργα τῶν ἀνθρώπων πρωτεύοντα ρόλο παίζει τὸ φοβερὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Δραστηριοποιοῦνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ «ἐγώ» τους... Νὰ δείχνουν τὰ ἔργα τους καὶ νὰ χαίρονται... Νὰ τοὺς ἐπαινεῖ ὁ κόσμος καὶ αὐτοὶ νὰ καμαρώνουν... Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ πολλὰ γίνονται, ὄχι νὰ καλύψουν ἀνάγκες, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν...