Θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό αλλά η ζωή και οι πράξεις μας δεν αναβλύζουν Χριστό αλλά υποκρισία.
Θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό με λάβαρα, σπαθιά, επίθεση σε Ιερείς, στην Ιερά Σύνοδο και αδιαφορία στον συνάνθρωπο. Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε. Βλέπουμε τη Θεία Κοινωνία ως εξάσκηση θρησκευτικού δικαιώματος.

Από την ρίζα της φιλαυτίας, την οποία έχουμε αναφέρει πολλές φορές, δηλαδή από την αγάπη και την τιμή που έχουμε για τον εαυτό μας, προέρχεται μία άλλη κακία που μας προξενεί πάρα πολύ μεγάλη ζημία· αυτή είναι η αυθάδης κρίση και κατάκριση που κάνομε σε βάρος του πλησίον μας. Από την κατάκριση αυτή φθάνουμε στο σημείο να εξευτελίζουμε τους αδελφούς, να τους καταφρονούμε...

Αγαπητοί μου τοίχοι, σεβαστά στασίδια και καρέκλες
Εδώ και εκατοντάδες ή δεκάδες ή μερικά χρόνια, όλοι ακούσατε, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, τον λόγο του Ευαγγελίου, τις Εκτενείς δεήσεις, τις προσευχές και τις εκφωνήσεις, τα κηρύγματα. Συγκλονιστήκατε στο άκουσμα του "Τρισάγιου Ύμνου", κλίνατε τα κεφάλια σας στον "Χερουβεικό Ύμνο",...

«Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων»
1674… Στη μακρινή Ρωσία, οι βαρβαρικές ορδές των Μογγόλων λυμαίνονται τα πάντα. Λεηλατούν και τα μοναστήρια. Έχουν συλλάβει μοναχούς και τους κακομεταχειρίζονται. Τους βάζουν να δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ σκληρά στα λατομεία, όπου κάτω απ’ το μαστίγιο σπάζουν και κουβαλούν πέτρα. Έχουν περάσει στα χέρια τους σιδερένιες αλυσίδες.

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας.Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς.

Στο χάρτη είχε δει ένα Πομακοχώρι που ονομάζεται «Μοναχοί» και ζήτησε από τους συνοδούς τους να το επισκεφτούν. Όταν έφτασαν εκεί, ο κόσμος τους πλησίασε φιλικά και έπιασαν συζήτηση.

Ο άγιος Παΐσιος τους ρώτησε για ποιον λόγο ονομαζόταν έτσι το χωριό τους και ένας ηλικιωμένος Πομάκος είπε: «Παλιά είχε πέσει επιδημία στο χωριό και πέθαιναν πολλοί.

Εφόσον η λέξη κοινωνία σημαίνει τη βαθύτερη σχέση, την ένωση με άλλο άνθρωπο, η χρησιμοποίηση από την Εκκλησία του όρου «Θεία Κοινωνία» φανερώνει το μυστήριο εκείνο που μας ενώνει υπαρξιακά με το Χριστό. Ο ίδιος, άλλωστε, είπε «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιω.6,56).

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ που κυοφόρησες τον Σωτήρα Χριστό και Θεό μας, σ’ εσένα αναθέτω όλη την ελπίδα μου, και σ’ εσένα, την υψηλότερη από όλες τις ουράνιες αγγελικές Δυνάμεις, έχω την εμπιστοσύνη μου. Εσύ, Πανάχραντη, φρούρησέ με με τη θεία χάρη σου. Κυβέρνησε τη ζωή μου και οδήγησέ με στο άγιο θέλημα του Υιού σου και Θεού μας.

Με μεγάλη προσοχή ακούμε τελευταίως τις δηλώσεις υπευθύνων αναφορικώς με την επιδημία του νέου κορωνοϊού που βρίσκεται σε εκθετική εξέλιξη και στην πατρίδα μας. Αντιλαμβανόμεθα πλήρως την κρισιμότητα των στιγμών και την ευθύνη του στρατηγού σε ένα πόλεμο. Γιατί σε πόλεμο είμεθα. Η απειλή είναι πραγματική και δυστυχώς ασσύμετρη. Η Εκκλησία μας είναι εδώ για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα...