Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:
-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;
-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.
Έφερε.

Πέστε μας, Γέροντα, κάτι γιὰ τὴν Παναγία.
– Τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ φέρνετε σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Γιὰ νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τὴν Παναγία, πρέπει νὰ Τὴν ζήση.
– Γέροντα, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ἔχει δύναμη πνευματική, ὅπως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ;
– Ναί. Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνομά Της καὶ ἀλλοιώνεται.

Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία το βροχερό μεσημέρι στο μοναστήρι, μοναχός ακόμα, όταν το καμπανάκι της πόρτας χτύπησε. "Προσκυνητής!": άκουσα το γέροντα να φωνάζει. Έτρεξα ως την πόρτα, άνοιξα τις αμπάρες και από πίσω πρόβαλε το γνωστό και αγαπητό πρόσωπο ενός γιατρού από την Αθήνα...

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα λέγοντας: «Αν δω κάποιο φταίξιμο του αδελφού μου, καλά θα κάμω να το σκεπάσω;»

Και ο γέροντας του απάντησε: «Την ώρα που θα σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού μας, θα σκεπάσει και ο Θεός το δικό μας.
Και την ώρα όπου θα φανερώσουμε το φταίξιμο του αδελφού, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Από το Γεροντικό

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

Η αδικία γι’ αυτόν που τον αφορά είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα μαρτύριο. Θέλει να εξηγήσει, να πείσει, να διαμαρτυρηθεί. Αλλά πώς θα το κάνει χωρίς εσωτερική ή και εξωτερική αναστάτωση, όταν, μάλιστα, δεν υπάρχει κατανόηση στον περίγυρο; Σε τέτοιες καταστάσεις μπορεί ο άνθρωπός να φτάσει σε ακραία συμπεριφορά, είτε προς τους αδικούντας τον είτε προς τον εαυτό του, ενεργώντας ακραία, άτσαλα και σπασμωδικά.

Mε την ευκαιρία της ημέρας μνήμης των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων που μαρτύρησαν στην λίμνη Σεβάστεια, θα αναφερθούμε σε ένα χαριτωμένο περιστατικό που συνέβη κατά την παιδική ηλικία του αγίου Γρηγορίου Νύσσης. Την αταξία αυτή μας τη διηγείται ο ίδιος. Και τη διηγείται σε ομιλία του με αφορμή τη μνήμη των Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, όχι μόνο επειδή η παιδική του αταξία...

Σκέψου, νέε μου, πόσα νέα παιδιά για την αγάπη και την πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό θυσίασαν ευχαρίστως τη ζωή τους, υποβλήθηκαν σε μία σειρά οδυνηρών βασανιστηρίων, υπέμειναν καρτεροψύχως εξευτελισμούς και ταπεινώσεις και τέλος πέθαναν με φρικτούς πόνους. Ποιος δεν θαυμάζει τους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, που μαρτύρησαν στη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας επί αυτοκράτορος Λικινίου (320 μ.Χ.);
Οι τύραννοι επινόησαν ένα νέο είδος οδυνηρού θανάτου. Κοντά στη Σεβάστεια υπήρχε λίμνη που τον χειμώνα ήταν παγωμένη. Τι έκαμαν οι τύραννοι;

Μπορείτε πλέον να δείτε το ντοκιμαντέρ για τον μεγάλο ασκητή του Αγίου Όρους μέσω της πλαρφόρμας του vimeo εσείς και η οικογένειά σας ή και οι φίλοι σας, ακολουθώντας τις οδηγίες που σας δίνει η εφαρμογή.

«Στην αρχή βασίλευε το σκοτάδι στο σύμπαν όλο, γιατί μήτε ο ήλιος υπήρχε μήτε η μέρα. Το χάραμα έμοιαζε σαν νύκτα με φεγγάρι∙ κι όμως, ακόμη και σ’ εκείνους τους καιρούς του σκότους, υπήρχε ήδη ο Υάγια, ο Μεγάλος Πατέρας Θεός μας. Αυτός, ο Πατέρας μας, δημιούργησε τον άνθρωπο, πλάθοντας με χώμα τη μορφή του.