Μιά µητέρα µὲ ρώτησε πρόσφατα: Ὑπάρχει ἀνάσταση τῶν νεκρῶν; Ὁ γιός της µαχόταν νότια τοῦ Μπίτολ καὶ σκοτώθηκε. Ἐκείνη περπατοῦσε στό πεδίο τῆς µάχης καὶ ξέθαβε τὸν ἕνα τάφο µετὰ τὸν ἄλλο,γιά νά βρεῖ τὸν γιό της. Οἱ νεκροὶ κείτονταν ἤδη πολὺ καιρὸ κάτω ἀπὸ τὸ χῶµα...

Στὰ τριάμιση τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν Αὐτὸς κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς δικαιοσύνης καὶ ἔκανε ἀμέτρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχῶς οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Οἱ ἀπόστολοι τοὺς ὁποίους ὁ Ἴδιος διάλεξε ἦταν περισσότεροι ἀπὸ τὶς μυροφόρες. Καὶ μόνο τοὺς ἀποστόλους ἔστελνε ὁ Κύριος νὰ κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο. Μόνο στοὺς ἀποστόλους ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ διώχνουν τὰ δαιμόνια καὶ νὰ θεραπεύουν τοὺς ἀσθενεῖς...

Και έχω ξαναπεί. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να 'χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι. Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε"; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς. Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. ..

Ὁ Θωμᾶς ἔκανε ἕνα βασικὸ λάθος. Ἀποτραβήχτηκε ἀπὸ τὴν ὁμάδα, τὴν κοινότητα τῶν μαθητῶν. Ἔτσι ἔχασε τὴν πρώτη παρουσία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Καὶ ἡ ἀπογοήτευσή του κράτησε δέκα ὁλόκληρες μέρες, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἄλλους μαθητὲς τὴν τρίτη μέρα εἶχε ἤδη ξεπεραστεῖ. Πόσα χάνουμε, ὅταν ἀποτραβιώμαστε στὸν ἑαυτό μας καὶ κλεινώμαστε στὶς δικές μας σκέψεις, ψάχνοντας μόνοι μας γιὰ τὶς λύσεις, μακριὰ ἀπὸ τὴν συντροφιὰ τῶν ἄλλων, ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεό, μακριὰ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν μαθητῶν, τὴν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν, ποὺ κρατάει ζωντανὴ τὴν ἀνάμνησή Του.

«…ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΗΣ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο ΤΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΕΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ «ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ» ΚΑΛΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ! ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ «ΗΛΘΕΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΣΤΗ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΟΝ» ΤΩΝ ΦΟΒΙΣΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΠΑΛΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΗ ΤΗ ΛΕΞΗ «ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ», ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ, ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ»

Χριστός Ἀνέστη!
1. Φτάνει ὁ χαιρετισμός αὐτός γιά νά δονήσει τήν καρδιά μας ἀπό χαρά καί ἐνθουσιασμό, γιατί τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι μιά μικρή μέν, ἀλλά δυνατή ὁμολογία τῆς πίστης μας.
«Χριστός ἀνέστη», γιατί ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστης μας εἶναι Θεός καί δέν μπορεῖ νά Τόν κρατήσει τό σκοτεινό βασίλειο τοῦ θανάτου. Κατέβηκε μέχρις ἐκεῖ γιά νά τό διαλύσει καί νά δώσει ἀληθινή ζωή στούς ἐκεῖ νεκρούς. Γι᾽ αὐτό καί λέμε «καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»!

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.
Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:
– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;

Ὁ Ἀναστὰς δὲν ἀποχωρίζεται ποτὲ τὸ Σταυρό. Παραμένει ὁ αἰώνια ἀναστημένος καὶ ὁ αἰώνια σταυρωμένος. Μήτε μιὰ στιγμὴ δὲν κατεβαίνει ἀπὸ τὸ Σταυρό, γιατὶ εἶναι ἡ Σταυρωμένη Ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ οὔτε μιὰ στιγμὴ δὲν κυριεύεται ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ Ἅδη, γιατὶ ὁ Ἴδιος εἶναι τὸ Φῶς, ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση.
Μέσα στὸν πόνο καὶ τὶς δυσκολίες τῆς καθημερινότητας, νὰ διατηρήσουμε τὴν χαρά τῆς ἀναστάσεως ἀκέραια μέσα στὶς καρδιές μας...

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος...

Τη σωτήρια βεβαιότητα ότι «ανέστη ο Κύριος όντως» αναγγέλλει επίμονα η Ορθόδοξη Εκκλησία ψάλλοντας επανειλημμένως το Χριστός ανέστη! Και συνάμα τονίζει: Η Ανάσταση του Χριστού διακηρύσσει ότι η αλήθεια είναι δυνατότερη από το ψέμα, το αγαθό ισχυρότερο από το κακό, η αγάπη δυνατότερη από το μίσος, η ζωή κραταιότερη από τον θάνατο...