Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας ὁ Θεός ζωγράφισε μία εἰκόνα, ἔκανε ἕναν πίνακα, ἐπάνω στόν ὁποῖο ζωγράφισε ὅ,τι ὡραιότερο ὑπῆρχε, ὅποια ἀρετή ὑπάρχει, ὅποια καλοσύνη, ὅποια ὀμορφιά πνευματική καί ὑλική ὑπάρχει, γιατί καί σωματικά ή Παναγία ἦταν σεμνή καί ὄμορφη!
Ὅλα τά κάλλη, ζωγράφισε ὁ Θεός στό πρόσωπο τῆς Παναγίας!
Ἡ Παναγία διέσωσε τό “κατ’ εἰκόνα” τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ πραγματική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου!

Παναγία μου, θέλω νά μέ κοιτᾶς:
Στοργικά, ὅταν φοβᾶμαι!
Μέ ἀγάπη, ὅταν ἁμαρτάνω!
Γλυκά, ὅταν σοῦ μιλῶ!
Μέ ὑπομονή, ὅταν σέ ξεχνῶ!

“Η Παναγία σ΄ όλα στάθηκε τύπος και υπογραμμός για τις καλές γυναίκες, στη φρονιμάδα, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην αγιότητα, στην αφοσίωση και στη νοικοκυροσύνη….”
Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπει κανένας την Παναγία να ετοιμάζει με τα άχραντα χέρια της το σπίτι της, το κλινάρι της, τις λαμπάδες, το θυμιατήρι με το λιβάνι, και ότι άλλο χρειαζότανε για την κηδεία της.

«Για μαζευτείτε εδώ κοντά», φώναξε ο παπα–Νεκτάριος τα παιδιά που έπαιζαν έξω, στο προαύλιο της εκκλησίας. Υπάκουη η παρέα μαζεύτηκε γύρω από τον ιερέα. Ο εσπερινός μόλις είχε τελειώσει και ο ήλιος δεν έκαιγε πια τόσο πολύ. Τα παιδιά κάθισαν στα πεζούλια. Κάποιος μάλιστα έφερε μια καρέκλα από τον πρόναο, για να κάτσει ο παπα–Νεκτάριος.

Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:
-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;
-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.
Έφερε.

Ότε ήμην νεαρός υποτακτικός, προσηυχόμην ποτέ ενώπιον της εικόνος της Θεομήτορος, και η προσευχή του Ιησού εισήλθεν εις την καρδίαν μου, και ήρχισεν αφ’ εαυτής να προφέρηται εκεί...
Άλλοτε εν τω ναώ ήκουον την ανάγνωσιν των προφητειών του Ησαΐου και εις τας λέξεις «Λούσασθε, και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α’ 16), εσκέφθην: «Μήπως η Παναγία ήμαρτε ποτε, έστω και δια του λογισμού»;

«Ἄρπαζε εἰς τήν ἀγκαλιά σου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὡς νά εἶναι ζῶσα ἡ Παναγία, ὡσάν τήν μανούλα σου ὅταν ἤσουν μικρή!
Λέγε Της ὅλον τόν πόνον σου καί βρέχε Την μέ τά δάκρυά σου τά καθαρά καί θά ἐξαντλεῖς παράκληση συνεχῆ!
Ή Παναγία εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀσφάλεια τοῦ άνθρώπου!
Καί εἶναι ἀδύνατον ἕνας ἄνθρωπος νά κάνει εὐχή καί νά μήν ἀνακαλύψει τήν Παναγία μέσα εἰς τήν ζωήν του!

Κλάψε καί φώναζε μέ άγάπη πολλήν:
«Γλυκιά μου Μανούλα, βοήθησέ με, όδήγησέ με πῶς νά σωθῶ! Μεσίτευσε, Μάνα μου, είς Τόν Υίόν Σου νά μέ όδηγήσει πῶς νά σωθῶ! Τί εἶναι τό θέλημά Του νά κάνω, καί τί άπό Αύτόν νά ζητῶ!
Νά μοῦ άνοίξει τούς όφθαλμούς τῆς ψυχῆς, ὅπου εἶναι κλειστοί καί δέν Τόν βλέπω, ὅταν Έκεῖνος μέ βλέπει είς κάθε στιγμή, άλλά συνεχῶς Τόν λυπῶ...!»

– Πέστε μας, Γέροντα, κάτι γιὰ τὴν Παναγία.
– Τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ φέρνετε σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Γιὰ νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τὴν Παναγία, πρέπει νὰ Τὴν ζήση.
– Γέροντα, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ἔχει δύναμη πνευματική, ὅπως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ;

Παναγία· η μάνα των Αγιορειτών
Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.