Πριν τη διάδοση της καμπάνας ήταν σε χρήση τα σήμαντρα, τόσο στα Μοναστήρια όσο και στους ενοριακούς Ναούς.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, επανήλθε η χρήση τους, καθώς απαγορεύτηκε ο χτύπος της καμπάνας.
Σήμερα είναι σε χρήση μόνον στα Μοναστήρια. Ανάλογα με την Ακολουθία του νυχθημέρου, είναι σε χρήση και το αντίστοιχο...

Έλεγε κάποιος στον π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο τους λόγους, που τον εμπόδιζαν να συμφιλιωθεί με τον αδελφό του:
- Δεν μπορώ, πάτερ μου, να μιλήσω εγώ πρώτος. Ο αδελφός μου πρέπει να μου μιλήσει πρώτος! Αυτός έφταιξε κι όχι εγώ! Κι έπειτα αυτός είναι μικρότερος κι εγώ μεγαλύτερος.
- Δεν μου λες, ρώτησε ο πνευματικός, ποιός είναι μεγαλύτερος; Εμείς ή ο Θεός;
- Μα θέλει και ρώτημα; Ο Θεός βέβαια!

Ὁλόκληρον τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπὸ τέσσαρες λέξεις: «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Ἔξω ἀπὸ αὐτὸ καὶ χωρὶς αὐτό, ἄλλος εὐαγγελισμὸς δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτὸν οὔτε εἰς τὸν ἄλλον κόσμον.

Υπό βροχήν ο νεαρός στρατιώτης Μανουήλ βάδισε όλη την ημέρα στα παγωμένα καταράχια. Έφτασε κατάκοπος, νηστικός, μουσκεμένος στη δυσπρόσιτη γραμμή εφόδου. Το άγριο χιονισμένο τοπίο, υπό κανονικές συνθήκες άβατο, δυσκόλεψε την πορεία του, τον εμπόδισε να είναι στον στόχο του την ώρα που πρόβλεπε το επιχειρησιακό σχέδιο.

Σε υμνούμεν
Σε ευλογούμεν
Σοι ευχαριστούμεν Κύριε
και δεόμεθά σου, ο Θεός ημών!

Ο Χριστός δεν ανακαλύπτεται, αλλά αποκαλύπτεται! Κάνε ό,τι θέλεις, μπροστά σου θα είναι ο Χριστός και δεν θα μπορείς να Τον δεις. Ο Χριστός δεν ανακαλύπτεται με την γνώση. Πολλοί είναι έξυπνοι, αλλά η καρδιά δεν είναι καθαρή και δεν γίνεται τίποτα... Δεν είναι θέμα εξυπνάδας ο Χριστιανισμός, αλλά θέμα καθάρσεως της καρδίας, ταπεινοφροσύνης και δεκτικότητας.

Στην θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσε είχε εμπειρίες και κάποιες από αυτές τις εκμυστηρεύτηκε ως έξης: «Όλα αυτά που προσφέρουμε στην Προσκομιδή, κρασιά, κεριά και τα ονόματα, τα παίρνουν Άγγελοι και τα πηγαίνουν απάνω. Μια φορά είχα πάει στην αγία Αικατερίνη. Είχαν μνήμη (εορτή αγίου) εκεί και έδωκα το χαρτάκι μου με τα ονόματα.

Φτάσαμε ξανά στις ημέρες των Χριστουγέννων, που τις περιμένουν οι Χριστιανοί για να εκδηλώσουν μια πολύ κακή τους συνήθεια: Να δείξουν τη φιλανθρωπική τους διάθεση.
Μα, θα ρωτήσει κάποιος, είναι κακό πράγμα αυτό; Δεν πρέπει να έχουμε φιλάδελφα αισθήματα; Βεβαιότατα! Πού είναι λοιπόν το κακό;

Ένας ιερεύς ηλικίας περίπου 35 με 40 ετών, ήταν αμελής στα καθήκοντά του και στα πρωινά και στα βραδυνά και προπαντώς στην Θεία Λειτουργία. Άρχισε έτσι σιγά σιγά να ξεπέφτει ψυχικά. Μια φορά στην Θεία Λειτουργία, στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, άρχισε να χασμουριέται. Σταμάτησε τις ευχές και χασμουριόταν.

Η Συγγνώμη είναι κάτι βαθύτερο από αυτό που πιστεύουμε ότι είναι. Τις περισσότερες φορές λέμε συγγνώμη απλά για κοινωνιολογικούς λόγους, να αποκαταστήσουμε μια κατάσταση εξωτερικά, για να πούμε ότι απλά το κάναμε. Πολλές φορές λένε συγγνώμη τα χείλη αλλά όχι η καρδιά. Εκεί είναι το πρόβλημα, σημαίνει ότι έγινε ένα βήμα αλλά σκοντάφτουμε.