«Για μαζευτείτε εδώ κοντά», φώναξε ο παπα–Νεκτάριος τα παιδιά που έπαιζαν έξω, στο προαύλιο της εκκλησίας. Υπάκουη η παρέα μαζεύτηκε γύρω από τον ιερέα. Ο εσπερινός μόλις είχε τελειώσει και ο ήλιος δεν έκαιγε πια τόσο πολύ. Τα παιδιά κάθισαν στα πεζούλια. Κάποιος μάλιστα έφερε μια καρέκλα από τον πρόναο, για να κάτσει ο παπα–Νεκτάριος.

Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:
-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;
-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.
Έφερε.

Ότε ήμην νεαρός υποτακτικός, προσηυχόμην ποτέ ενώπιον της εικόνος της Θεομήτορος, και η προσευχή του Ιησού εισήλθεν εις την καρδίαν μου, και ήρχισεν αφ’ εαυτής να προφέρηται εκεί...
Άλλοτε εν τω ναώ ήκουον την ανάγνωσιν των προφητειών του Ησαΐου και εις τας λέξεις «Λούσασθε, και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α’ 16), εσκέφθην: «Μήπως η Παναγία ήμαρτε ποτε, έστω και δια του λογισμού»;

«Ἄρπαζε εἰς τήν ἀγκαλιά σου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὡς νά εἶναι ζῶσα ἡ Παναγία, ὡσάν τήν μανούλα σου ὅταν ἤσουν μικρή!
Λέγε Της ὅλον τόν πόνον σου καί βρέχε Την μέ τά δάκρυά σου τά καθαρά καί θά ἐξαντλεῖς παράκληση συνεχῆ!
Ή Παναγία εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἀσφάλεια τοῦ άνθρώπου!
Καί εἶναι ἀδύνατον ἕνας ἄνθρωπος νά κάνει εὐχή καί νά μήν ἀνακαλύψει τήν Παναγία μέσα εἰς τήν ζωήν του!

Κλάψε καί φώναζε μέ άγάπη πολλήν:
«Γλυκιά μου Μανούλα, βοήθησέ με, όδήγησέ με πῶς νά σωθῶ! Μεσίτευσε, Μάνα μου, είς Τόν Υίόν Σου νά μέ όδηγήσει πῶς νά σωθῶ! Τί εἶναι τό θέλημά Του νά κάνω, καί τί άπό Αύτόν νά ζητῶ!
Νά μοῦ άνοίξει τούς όφθαλμούς τῆς ψυχῆς, ὅπου εἶναι κλειστοί καί δέν Τόν βλέπω, ὅταν Έκεῖνος μέ βλέπει είς κάθε στιγμή, άλλά συνεχῶς Τόν λυπῶ...!»

– Πέστε μας, Γέροντα, κάτι γιὰ τὴν Παναγία.
– Τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ φέρνετε σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Γιὰ νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τὴν Παναγία, πρέπει νὰ Τὴν ζήση.
– Γέροντα, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ἔχει δύναμη πνευματική, ὅπως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ;

Παναγία· η μάνα των Αγιορειτών
Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις αγίες. Μητέρα Θεού και ανθρώπων. Η καλύτερη παραμυθία. Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών. Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή, η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική, η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα, η Κυρία, η Έφορος, η Οικονόμισσα, η φωτοφόρος νεφέλη και μανναδόχος στάμνα.

«Μή φοβοῦ˙ ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». (Αποκάλ. 1,17-18)
Τάδε έφη ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον αγαπημένο μαθητή Του Ιωάννη κατά τη Θεία αποκάλυψη πού αυτός δέχθηκε στο νησί της Πάτμου.
Μη φοβού! Τί να μη φοβάσαι; Μη φοβάσαι τον ειδωλολατρικό διωγμό της Εκκλησίας.
Μη φοβάσαι τους βασανιστές πού καταδιώκουν πανταχόθεν τους πιστούς Μου.

Αν ήμαστε απλοί σαν τα παιδιά, ο Κύριος θα μας έδειχνε τον παράδεισο, θα τον εβλέπαμε μέσα στη δόξα των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και όλων των επουρανίων δυνάμεων και των Αγίων.
Όμως δεν είμαστε ταπεινοί, και γι’ αυτό βασανίζομε και τον εαυτό μας και τους άλλους, όσους ζουν μαζί μας.

Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοιχτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων. Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική την μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να την διδάξει, ούτε τα βιβλία ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό, είναι ρευστό, είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε.