Μεγάλη η χαρά της αγιοκατάταξης του Θαυμαστού Γέροντος Πορφυρίου στις 27 Νοεμβρίου του 2013! Δίκαια αναγορεύτηκε ο Άγιος «Καυσοκαλυβίτης», αφού ξεκίνησε και τελείωσε τον πνευματικό βίο του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους. Δεν πρέπει, όμως, να παραβλέπουμε το γεγονός, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής και της διακονίας του ήταν στο κέντρο της Ελληνικής πρωτεύουσας...

Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι.

Άγιε Άγγελέ μου,
μοναδικέ μου φίλε και βοηθέ!
Γι’ αυτό έχω άγχος και μοναξιά,
διότι σε περιφρονώ και σε ξεχνώ!

«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό.
Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:

Στις 25 Μαίου (π. η.) το βράδυ, παραμονή του Αποστόλου Κάρπου, ο Όσιος Παΐσιος αισθανόταν τον εαυτό του σε μία πνευματική κατάσταση «διαφορετική, ανεξήγητη», όπως είπε.
Έκανε την συνηθισμένη του αγρυπνία και ύστερα, επειδή ένιωθε ανάλαφρος και δεν τον έπιανε ύπνος, άρχισε να γράφει κάποια περιστατικά από την ζωή του παπα-Τύχωνα.
Είχε γράψει αρκετές σελίδες, και η ανεξήγητη εκείνη κατάσταση συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη.

...Μία κοπέλα 21 ετών, φοιτήτρια, τη Στέλλα, την κτύπησε αυτοκίνητο, περί τα τέλη Αυγούστου 2018 και ήταν σε κατάσταση φυτού, στην Εντατική, στον Ερυθρό Σταυρό, στην Αθήνα.
Μας παρακάλεσαν συγγενείς της από την Κύπρο, που ήταν γνωστοί μας, να πάμε στο νοσοκομείο να την σταυρώσουμε με την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ. Και πράγματι πήγαμε.

Μόλις απόκτησα πιο στενές σχέσεις με τους φυλακισμένους, κατάλαβα αμέσως ότι αυτό που χρειάζονται από μένα είναι να τους δείχνω αληθινή αγάπη. Η αγάπη αυτή, πρέπει να είναι ειλικρινής και δραστήρια. Αν δεν υπήρχε μια τέτοια αγάπη, καλύτερα να ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας. Οι άνθρωποι αυτοί, αδικήθηκαν στη ζωή τους και είναι εξαγριωμένοι με όλους και με όλα. Για να τους βγάλει ο ιερέας από αυτή την κατάσταση, πρέπει να πατά γερά και με τα δυο του τα πόδια στο έδαφος τη ενεργητικής, της έμπρακτης αγάπης.

~ Ο Στάρετς έτρεφε ιδιαίτερη, μπορεί να πει κανείς, τρυφερή αγάπη και αφοσίωση στη Μητέρα του Θεού και δεν έβρισκε λόγια για να εκφράσει και τη δική Της αγάπη στους ανθρώπους και τη δική του προς Αυτήν.
Κάποιος χριστιανός είδε ένα θαυμαστό όραμα των μονών του παραδείσου που είχαν μια ασυνήθιστη ομορφιά.

Αριστερά απ’ την πύλη του Μοναστηριού είχε γίνει μία υπόγεια δεξαμενή και πάνω σ’ αυτή χτίζονταν τότε οι ξενώνες.
Ένα μεσημέρι ο Άγιος Πορφύριος μού ζήτησε να πάω να ελέγξω το σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανόν με το χάρισμά του έβλεπε ότι γίνονταν λάθη.
Πήγα και διαπιστώνοντας σοβαρά λάθη, φώναξα τον σιδερά που εργαζότανε σιωπηλός και τον επέπληξα.
Ήταν πολύ ευγενικός και άρχισε να τα διορθώνει.

Ο γερο-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεών του ώσπου, μια μέρα ο Θεός τού έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε. Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:
― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;
Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό...