«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό.
Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:

Στις 25 Μαίου (π. η.) το βράδυ, παραμονή του Αποστόλου Κάρπου, ο Όσιος Παΐσιος αισθανόταν τον εαυτό του σε μία πνευματική κατάσταση «διαφορετική, ανεξήγητη», όπως είπε.
Έκανε την συνηθισμένη του αγρυπνία και ύστερα, επειδή ένιωθε ανάλαφρος και δεν τον έπιανε ύπνος, άρχισε να γράφει κάποια περιστατικά από την ζωή του παπα-Τύχωνα.
Είχε γράψει αρκετές σελίδες, και η ανεξήγητη εκείνη κατάσταση συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη.

...Μία κοπέλα 21 ετών, φοιτήτρια, τη Στέλλα, την κτύπησε αυτοκίνητο, περί τα τέλη Αυγούστου 2018 και ήταν σε κατάσταση φυτού, στην Εντατική, στον Ερυθρό Σταυρό, στην Αθήνα.
Μας παρακάλεσαν συγγενείς της από την Κύπρο, που ήταν γνωστοί μας, να πάμε στο νοσοκομείο να την σταυρώσουμε με την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ. Και πράγματι πήγαμε.

Μόλις απόκτησα πιο στενές σχέσεις με τους φυλακισμένους, κατάλαβα αμέσως ότι αυτό που χρειάζονται από μένα είναι να τους δείχνω αληθινή αγάπη. Η αγάπη αυτή, πρέπει να είναι ειλικρινής και δραστήρια. Αν δεν υπήρχε μια τέτοια αγάπη, καλύτερα να ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας. Οι άνθρωποι αυτοί, αδικήθηκαν στη ζωή τους και είναι εξαγριωμένοι με όλους και με όλα. Για να τους βγάλει ο ιερέας από αυτή την κατάσταση, πρέπει να πατά γερά και με τα δυο του τα πόδια στο έδαφος τη ενεργητικής, της έμπρακτης αγάπης.

~ Ο Στάρετς έτρεφε ιδιαίτερη, μπορεί να πει κανείς, τρυφερή αγάπη και αφοσίωση στη Μητέρα του Θεού και δεν έβρισκε λόγια για να εκφράσει και τη δική Της αγάπη στους ανθρώπους και τη δική του προς Αυτήν.
Κάποιος χριστιανός είδε ένα θαυμαστό όραμα των μονών του παραδείσου που είχαν μια ασυνήθιστη ομορφιά.

Αριστερά απ’ την πύλη του Μοναστηριού είχε γίνει μία υπόγεια δεξαμενή και πάνω σ’ αυτή χτίζονταν τότε οι ξενώνες.
Ένα μεσημέρι ο Άγιος Πορφύριος μού ζήτησε να πάω να ελέγξω το σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανόν με το χάρισμά του έβλεπε ότι γίνονταν λάθη.
Πήγα και διαπιστώνοντας σοβαρά λάθη, φώναξα τον σιδερά που εργαζότανε σιωπηλός και τον επέπληξα.
Ήταν πολύ ευγενικός και άρχισε να τα διορθώνει.

Ο γερο-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεών του ώσπου, μια μέρα ο Θεός τού έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε. Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:
― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;
Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό...

Η χαρά δεν είναι η απουσία πόνου αλλά η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού. Εαν είσαι γεμάτος Θεό, είσαι γεμάτος χαρά. Και μόνο να πεις "Κύριε!" με όλη τη δύναμη της ύπαρξής σου, είσαι γεμάτος χαρά,επειδή η λέξη "Κύριε" είναι πρόξενος χαράς.
Μόνο που πολλοί από εμάς δεν ξέρουμε τι είναι χαρά. Η χαρά δεν σχετίζεται απαραίτητα με ότι κάνουμε, με ότι έχουμε ή με ότι μας συμβαίνει. Χαρά σημαίνει να υπάρχεις και υπάρχω σημαίνει να είμαι σε κοινωνία με Εκείνον που είναι ο Ων.

Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ασκητές της Ορθοδοξίας ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Η πνευματική παρακαταθήκη που μας άφησε είναι πολύ μεγάλη και σπουδαία. Από την «ρίζα» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μοναχές, που ανάγουν την πνευματική τους πατρότητα στον μακάριο αυτόν Γέροντα… Την ευχή του να έχουμε.
Όταν κάναμε την εκταφή του Γέροντος, τρία χρόνια μετά την κοίμησί του, τον βγάλαμε κεχριμπάρι, αυτό είναι σημείο αγιότητος. Όλα τα άγια λείψανά του ήσαν όπως το κεχριμπάρι.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης αποκόπηκε από τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του, αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει. Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο και κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντικρινά βράχια.