Ο Άγιος Γαβριήλ της Γεωργίας έλεγε:
"Ο αληθινός Χριστιανός δεν θα νιώσει ούτε πείνα, ούτε δίψα. Στην εποχή της συμφοράς οι Χριστιανοί δεν θα χαθούν. Ο Κύριος θα κάνει θαύματα γι'αυτούς. Ένα φύλλο θα είναι αρκετό για ένα μήνα.
Όταν θα κάνουν το σημάδι του Σταυρού σ'ένα κομμάτι γης, θα γίνεται ψωμί..."

Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους, γλύτωσαν από πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα και πολλά μεγάλα κακά, τα οποία βρέθηκαν μπροστά τους.
Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: «βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, κάνουν, φτιάζουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου...

Ο πόθος για τον Τριαδικό Θεό των Αγίων Θεοπατέρων Ιωακείμ και Άννας, γεννούσε μέσα τους τον πόθο να συνεχιστεί η Τριαδική Ζωή που βίωναν μέσα στον αγιασμένο Γάμο τους με την γέννηση ενός τέκνου που θα αφιέρωναν στον Θεό. Γιατί ο σκοπός του Γάμου πρώτα είναι ο αγιασμός των συζύγων ξεχωριστά αλλά και μαζί, εις μία Σάρκα...

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Πες μου, για ποιό λόγο κλαις με τόσο πόνο αυτόν που πέθανε;
Γιατί ήταν κακός; Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρέπει να κλαις, αλλά και να ευχαριστείς το Θεό, που σταμάτησε πια η κακία του.
Μήπως, απεναντίας, ήταν καλός; Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να χαίρεσαι...

Η Θεία Χάρη για να πλησιάσει έναν άνθρωπο πρέπει να τον βρει χωρίς λόγο κατάκρισης.
Για να κατασκηνώσει μέσα του πρέπει να τον βρει χωρίς σαρκικούς λογισμούς.
Για να μπορέσει η Χάρη να φαίνεται σ' έναν άνθρωπο πρέπει να είναι ταπεινός.
Για να τη μεταδίδει τη Χάρη πρέπει να είναι προσευχόμενος.

Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας ὁ Θεός ζωγράφισε μία εἰκόνα, ἔκανε ἕναν πίνακα, ἐπάνω στόν ὁποῖο ζωγράφισε ὅ,τι ὡραιότερο ὑπῆρχε, ὅποια ἀρετή ὑπάρχει, ὅποια καλοσύνη, ὅποια ὀμορφιά πνευματική καί ὑλική ὑπάρχει, γιατί καί σωματικά ή Παναγία ἦταν σεμνή καί ὄμορφη!
Ὅλα τά κάλλη, ζωγράφισε ὁ Θεός στό πρόσωπο τῆς Παναγίας!
Ἡ Παναγία διέσωσε τό “κατ’ εἰκόνα” τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ πραγματική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου!

Παναγία μου, θέλω νά μέ κοιτᾶς:
Στοργικά, ὅταν φοβᾶμαι!
Μέ ἀγάπη, ὅταν ἁμαρτάνω!
Γλυκά, ὅταν σοῦ μιλῶ!
Μέ ὑπομονή, ὅταν σέ ξεχνῶ!

“Η Παναγία σ΄ όλα στάθηκε τύπος και υπογραμμός για τις καλές γυναίκες, στη φρονιμάδα, στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην αγιότητα, στην αφοσίωση και στη νοικοκυροσύνη….”
Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπει κανένας την Παναγία να ετοιμάζει με τα άχραντα χέρια της το σπίτι της, το κλινάρι της, τις λαμπάδες, το θυμιατήρι με το λιβάνι, και ότι άλλο χρειαζότανε για την κηδεία της.

«Για μαζευτείτε εδώ κοντά», φώναξε ο παπα–Νεκτάριος τα παιδιά που έπαιζαν έξω, στο προαύλιο της εκκλησίας. Υπάκουη η παρέα μαζεύτηκε γύρω από τον ιερέα. Ο εσπερινός μόλις είχε τελειώσει και ο ήλιος δεν έκαιγε πια τόσο πολύ. Τα παιδιά κάθισαν στα πεζούλια. Κάποιος μάλιστα έφερε μια καρέκλα από τον πρόναο, για να κάτσει ο παπα–Νεκτάριος.

Σ’ ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:
-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;
-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.
Έφερε.