Mια κυρία είχε προβλήματα με τo οικογενειακό της περιβάλλον. Νόμιζε πώς είχε μέσα της πλούσια αγάπη, αληθινή αγάπη... Νόμιζε πώς εκείνη έδινε αγάπη, μά δεν έβρισκε ανταπόκριση... Κανένας δεν την ένιωθε, κανένας δέν τήν καταλάβαινε... Νόμιζε όμως... Πήγε λοιπόν στον πνευματικό και του είπε την ιστορία της. «Εγώ να σκέφτομαι τους άλλους, εγώ να δίνω... Εγώ να ανέχομαι και να υπομένω τούς άλλους... Εγώ να πονάω και να φροντίζω για όλα και για όλους; Eμένα όμως κανείς δεν με πονάει, κανείς δεν με νοιάζεται, κανείς δεν με λογαριάζει...» ήταν το παράπονό της.

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα...

Μειοψηφίες θορυβώδεις έχουν βάλει σκοπό να αποκόψουν τον Ελληνισμό από το ιστορικό παρελθόν του. Δεν είναι λίγα τα φαινόμενα ασέβειας, χλευασμού και παραποίησης της αλήθειας ως προς τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821. Για να βοηθήσω τη μνήμη των αναγνωστών, αναφέρω ορισμένα γεγονότα των τελευταίων ετών που στενοχώρησαν τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων...

...Τὸ ὅλο θέμα ξεκινᾶ σὲ παλαιότερες ἐποχές, μὲ τὴν κατάργησή τῆς δοτικῆς ὁπότε καὶ γεννιέται ἡ ἀνάγκη νὰ βρεθεῖ νέα λύση ἐκεῖ ποὺ μέχρι πρότινος χρησιμοποιεῖτο ἡ συγκεκριμένη πτώση. Ἔτσι, καθημερινὲς φράσεις ὅπως π.χ. τὸ "λέγεις μοι" παύουν νὰ ὑφίστανται καὶ ἡ γλώσσα ἀναζητᾶ ἕναν νέο τρόπο ἔκφρασης. Στὴν Βόρειο Ἑλλάδα προτιμήθηκε ἡ αἰτιατικὴ ἐνῶ στὴν Νότιο Ἑλλάδα ἡ γενικὴ γιὰ νὰ δώσουν (σὲ νεώτερα ἑλληνικά) "μὲ λές" καὶ "μοῦ λές", ἀντίστοιχα.

Είναι στιγμές, που πικρά μετανιώνω για όσα ανώφελα η άθελα είπα, γι αυτά που μπορούσα να πω και δεν είπα. Είναι στιγμές, που δεν φθάνουν οι λέξεις να πω ή να γράψω αυτά που θέλω. Είναι στιγμές, που να κρατήσω θέλω την ευτυχία, που βαλτώνω μ' ατέλειωτη αγωνία, που μ' αγγίζει, θαρρώ, η απελπισία, που φωνάζω και κανείς δεν μ' ακούει.

Κάθε αρχή κρύβει δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν κανείς πρωτοεμφανίζεται σ' ένα καινούριο χώρο, έχοντας από το χαρακτήρα του ήδη μια φυσική συστολή. Έτσι συνέβη και με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο. Ο πρώτος χρόνος ήταν χρόνος προσαρμογής, με δειλές-δειλές προσπάθειες προσέγγισης...

Ανάμεσα στους Δασκάλους του Γένους και τους Νεοέλληνες Διαφωτιστές κορυφαία θέση κατέχει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Βιβλική μορφή στην όψη, ασκητικός στο ήθος, πολυτάλαντος, πληθωρικός στη συγγραφή -μας άφησε 100 περίπου συγγράμματα, στα όποια αναχωνεύεται ολόκληρη η αγιοπατερική σοφία και παράδοση σε μια εποχή που o ορθολογισμός της Δύσης πνέει απειλητικός και για τον Ελληνισμό της Τουρκοκρατίας.

Η μικρή παρέα συγκεντρωμένη στο σαλόνι. Κοντά τους η Παναγία, ο Άγιος Αριστείδης, ο Άγιος Δημήτρης, ..., η Αγία Σοφία, ο Αϊ Γιώργης, ..., γιατί όπου υπάρχει πόνος και εγκατάλειψη εκεί είναι και οι Άγιοι...

Ούτε μία φορά δεν αναφέρεται το όνομα Θεοτόκος ή Παναγία ή Μητέρα του Θεού στα νέα προγράμματα σπουδών για τα Θρησκευτικά στο Γυμνάσιο. Οι «σύγχρονοι» Θεολόγοι που τα συνέταξαν θεωρούν προφανώς αρκετή την αναφορά στο πρόσωπο της Θεοτόκου στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, όπου μεταξύ άλλων εξετάζουν τη θεματική ενότητα «Η Παναγία στο Κοράνι» (Δ΄ τάξη Δημοτικού). Και στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών που το Υπουργείο ετοιμάζεται να εφαρμόσει από την επόμενη σχολική χρονιά, η Θεοτόκος απουσιάζει!