Η Τράπεζα EUROBANK ανακοίνωσε εδώ και λίγο καιρό στην ιστοσελίδα της (http://www.eurobank.gr/online/home/generic.aspx?id=1027&mid=961&lang=gr)(για να σας ανοίξει η σελίδα θα πρέπει να αντιγράψετε το λινκ στο πρόγραμμα περιήγησης) τις νέες πιστωτικές κάρτες της τεχνολογίας PayPass ή στα ελληνικά «ανέπαφων συναλλαγών»...

Πέντε χρόνια μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου αδιευκρίνιστα παραμένουν τα ακριβή αίτια του θανάτου του.
Σύμφωνα με έγγραφο του προϊσταμένου της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών δεν υπήρξε έγγραφη παραγγελία για τη διενέργεια ιατροδικαστικής διερεύνησης στη σορό του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου...

H Ελληνίδα μάνα, αυτή που κρατούσε τις «πνευματικές Θερμοπύλες» μέσα στην οικογένεια, που έφευγε το παιδί της ή ο άντρας της για τον πόλεμο και βαθιά μέσα της ήξερε ότι ίσως δεν πρόκειται να τους ξαναδεί και όλη την περίοδο γονάτιζε με κλάμα ικεσίας στην εικόνα της Παναγίας. Η μάνα, ως σκεύος εκλογής αγίας υπομονής και καρτερίας...

Ὡς μεταπτυχιακός φοιτητής στή φυσικοχημεία τή δεκαετία τοῦ 1970, ἤμουν ἄθεος, μή βρίσκοντας λόγο νά ὑποθέσω τήν ὕπαρξη ὁποιασδήποτε ἀλήθειας ἔξω ἀπό τά Μαθηματικά, τή Φυσική καί τή Χημεία. Στή συνέχεια, ὅμως, πῆγα στήν Ἰατρική Σχολή καί ἐκεῖ ἀντιμετώπισα θέματα ζωῆς καί θανάτου στό προσκέφαλο τῶν ἀσθενῶν μου. Κάποτε, μία ἀσθενής μου μέ ρώτησε «Ἐσεῖς σέ τί πιστεύετε, γιατρέ;». Αὐτό μέ προβλημάτισε καί ἄρχισα να ψάχνω γιά ἀπαντήσεις...

Yπάρχει μιά πόλη στά εὔκρατα κλίματα, λαμπρή καί μεγάλη. Τρεῖς γενιές της δέν εἶδαν πόλεμο. Τά τείχη της ρήμαξαν, οἱ πολεμίστρες χορτάριασαν· τά κανόνια χρόνια τώρα τά ἔλιωσαν γιά τό μέταλλο. Οἱ ἄνθρωποι γυρίζουν τά βράδια ἀπ’ τίς γιορτές σπίτι τους χορτασμένοι κι εὐτυχισμένοι, λένε.

Συνηθίσαμε να μιλάμε για μάσκες ή να τις θυμόμαστε κατά την περίοδο της αποκριάς. Λάθος! Οι μάσκες δεν έρχονται μια φορά τον χρόνο και για διασκέδαση. Τις μάσκες τις έχουμε πάντοτε μαζί μας, όλοι! Τις φοράμε κάθε μέρα. Δεν τις αποχωριζόμαστε! Δεν είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αποκριάς, όπως νομίζουμε, αλλά κι αυτής της καθημερινότητάς μας και της εποχής μας, αν θέλετε.

Λέμε όλοι, και το πιστεύουμε και έχουμε δίκιο, ότι αγαπούμε τα παιδιά μας. Φυσικά, είναι αλήθεια αυτό, ότι τα αγαπούμε. Από την άλλη, την ίδια στιγμή που το λέμε αυτό, παραδεχόμαστε όλοι και το ομολογούμε με διάφορους τρόπους, είτε στον εαυτό μας, είτε σε φιλικές μας συζητήσεις, είτε στην εξομολόγηση, ότι κάνουμε σφάλματα...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η σκέψη του θανάτου μας παγώνει; Γιατί η σκέψη ότι μπορεί να χάσουμε αγαπημένα πρόσωπα μας τσακίζει; Γιατί η σκέψη ότι εμείς μπορεί να πεθάνουμε και να μην ξαναδούμε ανθρώπους που αγαπάμε, μας μουδιάζει; Γιατί ο θάνατος σαν έννοια μας φοβίζει, μας τρομοκρατεί;

...῾Η κάθε μία σημερινὴ γυναίκα ξέρει ὅτι θὰ γεννήσει ἕνα παιδί, ποὺ θὰ τὴν τσαλακώσει, θὰ τὴν φυλακίσει στὸ σπίτι καὶ κατὰ κανόνα θὰ δώσει τὴν ἄνεση στὸν πατέρα του νὰ χαζέψει μὲ ἄλλες ἀτσαλάκωτες γυναῖκες. Ποιός μπορεῖ σήμερα νὰ ἀπαλλάξει τὶς γυναῖκες ἀπὸ τὸ φόβο ὅτι θὰ χάσουν τὸν ἄντρα τους ἐξ αἰτίας τοῦ μωροῦ τους;

Η Γερόντισσα Γαβριηλία γεννήθηκε το 1897 στη Κωνσταντινούπολη. Μετά το γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής.Την αγάπη της στα φυτά,στα δένδρα, στα λουλούδια την είχε μέχρι το τέλος της ζωής της και κυριολεκτικά «μιλούσε» μαζί τους και ώρες-ώρες λες κι έβλεπες την ανταπόκριση τους.