Η θλίψις είναι όργανον, εργαλείον, το οποίον κρατεί ο Θεός εις το χέρι Του, και Αυτός μόνος το εργάζεται, καθώς Του υπαγορεύει η άπειρος σοφία Του. Εις τον κάθε άνθρωπον διαφοροτρόπως το εργάζεται, αναλόγως της ανάγκης που έχει έκαστος...

Το Σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη εξέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του δασκάλου Δημήτρη Νατσιού, ο οποίος υπηρετεί σε Δημοτικό Σχολείο του Κιλκίς. Ο τίτλος του βιβλίου είναι εύγλωττος: «Τα Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου». Ο συγγραφεύς σταχυολογεί απαράδεκτα κείμενα από τα σχολικά βιβλία που διδάσκονται σήμερα και τα οποία είχαν παραγγελθεί και εγκριθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.

Η είδηση μεταδόθηκε από τη δημόσια τηλεόραση και προκάλεσε εντύπωση. Το Βρετανικό Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ότι από του χρόνου οι μαθητές των Δημοτικών θα διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά ως μία από τις επτά γλώσσες επιλογής. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι στη Γερμανία, Ιταλία κ.α. υπήρχαν κλασικά Λύκεια που δίδασκαν τα Αρχαία Κείμενα από το πρωτότυπο...

Συλλογίζομαι το λόγο του Καζαντζάκη στον Γκρέκο. «Παλικαριά μεγάλη είναι να θες να ξεπεράσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Μα παλικαριά μεγάλη και ν’ αναγνωρίζεις χωρίς τρόμο τα σύνορα και να μην απελπίζεσαι. Θα χτυπούμε, θα χτυπούμε τα κεφάλια μας απάνω στα κάγκελα, πολλά κεφάλια θα γίνουν θρύμματα, μα μια μέρα τα κάγκελα θα σπάσουν»...

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας,
δεν έχω όρεξη για προσευχή.
Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;...
Μα πως είναι δυνατό!
Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο,
έστω και εξουθενωμένος σωματικά;

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Παιδί μου,
Προχθές το μεσημέρι ήρθα στα λόγια της γιαγιάς σου, που πολλές φορές, όταν βγαίνει στην Αθήνα, γυρνώντας μου εμπιστεύεται: «Απ’ όσα άλλαξαν στην πρωτεύουσα, από τον καιρό που ήμουνα παιδί, εκείνο που με πληγώνει είναι οι άκομψες, προσβλητικές άλλοτε λέξεις στα χείλη των παιδιών...»

Η αγιότητα δεν βγαίνει στο παζάρι, ούτε χτυπά κουδούνι …Και ψάχνουμε να βρούμε έναν Γέροντα φωτισμένο. Γράφει ένας ηγούμενος γι αυτούς τους αναζητητές επισκέπτες του Αγίου Όρους: «Ζώντας στο Άγιον Όρος αρκετά χρόνια έχω διαπιστώσει αρκετές φορές την διάθεση των επισκεπτών ή προσκυνητών να συναντήσουν μια φωτισμένη μορφή, αποβλέποντας ωστόσο να συναντήσουν έναν μάγο ή έστω έναν θαυματουργό ή διορατικό ή προορατικό, περιορίζοντας ή μάλλον υποτιμώντας και αχρειώνοντας έτσι πολύ το πεδίο της εν Χριστώ αγιότητος».

Κανείς δεν μπορεί να αγιάση, αν δεν υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που να τον ερεθίζουν συνεχώς με τον τρόπο τους, με τις ύβρεις τους, με τις παρατηρήσεις τους, με την τεμπελιά τους, με την κακία τους, με την συκοφαντία τους. Εαν δεν έχης τέτοιους ανθρώπους, ή εάν σου φαίνεται κακό αυτό που σου κανουν δεν τους ευγνωμονής αλλά αντιδράς, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα, ούτε πνευματική πρόοδος, διότι αυτά ωριμάζουν τον άνθρωπο.