Συλλογίζομαι το λόγο του Καζαντζάκη στον Γκρέκο. «Παλικαριά μεγάλη είναι να θες να ξεπεράσεις τα σύνορα του ανθρώπου. Μα παλικαριά μεγάλη και ν’ αναγνωρίζεις χωρίς τρόμο τα σύνορα και να μην απελπίζεσαι. Θα χτυπούμε, θα χτυπούμε τα κεφάλια μας απάνω στα κάγκελα, πολλά κεφάλια θα γίνουν θρύμματα, μα μια μέρα τα κάγκελα θα σπάσουν»...

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας,
δεν έχω όρεξη για προσευχή.
Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;...
Μα πως είναι δυνατό!
Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο,
έστω και εξουθενωμένος σωματικά;

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Παιδί μου,
Προχθές το μεσημέρι ήρθα στα λόγια της γιαγιάς σου, που πολλές φορές, όταν βγαίνει στην Αθήνα, γυρνώντας μου εμπιστεύεται: «Απ’ όσα άλλαξαν στην πρωτεύουσα, από τον καιρό που ήμουνα παιδί, εκείνο που με πληγώνει είναι οι άκομψες, προσβλητικές άλλοτε λέξεις στα χείλη των παιδιών...»

Η αγιότητα δεν βγαίνει στο παζάρι, ούτε χτυπά κουδούνι …Και ψάχνουμε να βρούμε έναν Γέροντα φωτισμένο. Γράφει ένας ηγούμενος γι αυτούς τους αναζητητές επισκέπτες του Αγίου Όρους: «Ζώντας στο Άγιον Όρος αρκετά χρόνια έχω διαπιστώσει αρκετές φορές την διάθεση των επισκεπτών ή προσκυνητών να συναντήσουν μια φωτισμένη μορφή, αποβλέποντας ωστόσο να συναντήσουν έναν μάγο ή έστω έναν θαυματουργό ή διορατικό ή προορατικό, περιορίζοντας ή μάλλον υποτιμώντας και αχρειώνοντας έτσι πολύ το πεδίο της εν Χριστώ αγιότητος».

Κανείς δεν μπορεί να αγιάση, αν δεν υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που να τον ερεθίζουν συνεχώς με τον τρόπο τους, με τις ύβρεις τους, με τις παρατηρήσεις τους, με την τεμπελιά τους, με την κακία τους, με την συκοφαντία τους. Εαν δεν έχης τέτοιους ανθρώπους, ή εάν σου φαίνεται κακό αυτό που σου κανουν δεν τους ευγνωμονής αλλά αντιδράς, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα, ούτε πνευματική πρόοδος, διότι αυτά ωριμάζουν τον άνθρωπο.

Υπάρχουν άνθρωποι που αναμφισβήτητα έχουν φυσικά, ηθικά και πνευματικά προσόντα και είναι φανερά σ' όσους έρχονται σ' επαφή και γνωριμία μ' αυτούς. Είναι, μπορεί να ειπή κανείς, προνομιούχοι φύσεις και, ασφαλώς, οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνείδησι του πνευματικού και ηθικού των προικοδοτήματος, το οποίον και χρησιμοποιούν επ' αγαθώ είτε ως οικογενειάρχες είτε ως κοινωνικοί παράγοντες και ισχυρά στελέχη μέσα στην κοινωνία που εργάζονται.

Ένα καθεστώς, λιγότερο ή περισσότερο απολυταρχικό, δεν παύει να αποτελεί μια απάντηση, έστω και προσωρινή στο χάος, που κάθε στιγμή απειλεί τα ανθρώπινα πράγματα. Ένα καθεστώς πιστεύει πάντα πως διαθέτει τελικές απαντήσεις σε προαιώνια και πάγια ερωτήματα, πάντα όμως φτάνει η στιγμή, όπου οι βεβαιότητές του καταρρέουν, ενίοτε με βίαιο τρόπο. Το μόνο βέβαιο που παραμένει ατράνταχτο είναι πως το κάθε καθεστώς επαληθεύει πάντοτε ένα και μοναδικό γεγονός: Την δίψα του ανθρώπου για εξουσία...

Τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012 θα πραγματοποιηθεί ομιλία στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής, κάτωθι του Ιερού Ναού του Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών και ώρα 7:οο μ.μ. - 9:00 μ.μ. από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιλιού, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρα με θέμα: «Η ποιμαντική των πενθούντων»

Εκ του Ιερού Ναού

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ότι καλύτερο μπορούν από κάθε άποψη, έτσι είναι φυσικό, για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι να νιώθουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι’ αυτό...