Δυο μεγάλα κακά σε μια και μόνο μέρα ήταν πολλά, ακόμα και για τον μεγάλο άρχοντα.
Πίστευε πως ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου και δεν τό ’κρυβε καθόλου μάλιστα. Στην εσχατιά της γης όπου βασίλευε, άνθιζε, έργο των χειρών του, ένας επίγειος παράδεισος. Με αξιοθαύμαστη μαεστρία είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μακρά και αδιασάλευτη ειρήνη στο μικρό του βασίλειο...

Οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφτάνουν απανωτά, μα η Αννίτα είχε έλθει από νωρίς και η καλή της φίλη τη βοήθησε να βολευτεί σε μιαν άνετη πολυθρόνα. Η Ρένα έτρεχε σβέλτα ανάμεσά τους, αντάλλασσε χαιρετούρες και βιαστικές κουβέντες -«πώς είσαι, Γιάννη;», «τρέλλα το φόρεμά σου, Πόπη!» και τέτοια- προσπαθώντας να τους βολέψει όλους. Το κουδούνι είχε πάρει φωτιά...

Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με περισσότερη κατάνυξη. Σ’ ένα μακρινό χωριό, λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή των Χριστουγέννων. Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν’ ακούσουν τη θεία λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους...

Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι στη ζωή μας• να αισθανόμαστε αναπαυμένοι, όταν διατηρούμε αγαθές σχέσεις με τούς ανθρώπους του οικογενειακού, επαγγελματικού και κοινωνικού μας περιβάλλοντος. Από την άλλη πλευρά, όπως είναι φυσικό, έχουμε βρεθεί πολλές φορές στην κατάσταση με τα λόγια ή τις πράξεις μας να στενοχωρήσουμε και να αδικήσουμε...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: 16 Ἰανουαρίου 1982: «Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλῶσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλῶσσα τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά...

Η μοναχή Πορφυρία, η επί δεκαετίας (1997-2007) πρώην οδηγός TAXI σε Αθήνα και Πειραιά μας αναφέρει: «Ἡ βάρδια μου εἶναι νυκτερινή, ἡ ὥρα ἕντεκα τό βράδυ. Ἀνέβαινα τήν ὁδό Πειραιῶς, πρός Ὀμόνοια. Μέσα στό ταξί, ὡς συνήθως, μιλοῦσα μέ τόν γλυκύ μου Ἰησοῦ. Αὐθόρμητα εἶπα μέσα μου στό Χριστό μου:

Θυμᾶμαι στὸν στρατὸ τὸ σύνολο εἶχε ἕναν κοινὸ σκοπό. Προσπαθοῦσα ἐγώ, ἀλλὰ ἡ θυσία υπῆρχε καὶ στοὺς ἄλλους, ἄσχετα ἂν πίστευαν ἢ ὄχι στὴν ἄλλη ζωὴ «Γιατί νὰ σκοτωθῆ ὁ ἄλλος; Εἶναι οἰκογενειάρχης», ἔλεγαν καὶ πήγαιναν αὐτοὶ σὲ μία ἐπικίνδυνη ἐπιχείρηση.
Ἡ θυσία ποὺ ἔκαναν αὐτοὶ εἶχε μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν θυσία ποὺ ἔκανε ἕνας πιστός. Ὁ πιστὸς πίστευε στὴν θεία δικαιοσύνη...

Πολλοί λένε ότι το παιδί που κάνει bullying στο σχολείο είναι το παιδί που δέχεται bullying στο σπίτι. Αυτή είναι η μία όψη, υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος.
Το παιδί που κάνει bullying έχει μεγαλώσει σε γυάλα και έχει ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει τύραννος των άλλων...

Η αριστεία καταργήθηκε από τον κ. Γαβρόγλου. Πλέον οι μαθητές μας «διδάσκονται» ότι στην ζωή δεν χρειάζεται κόπος και μελέτη και θυσίες. Όχι. Τύχη χρειάζεται και τυχερά παιχνίδια. Τι να πει κανείς; H κατρακύλα επιταχύνεται. Λυπάμαι πολύ βλέποντας τους μαθητές μας, αυτά τα αθώα μάτια και τις μεταξένιες ψυχές, να υφίστανται αυτήν την κακοποίηση από μια χούφτα ανίκανους εθνομηδενιστές. Πώς φτάσαμε σε τέτοια παρακμή μέσα σε τόσο λίγα χρόνια;

Ο μικρός Γιώργος Μαυράκης, απ’ το 52ο δημοτικό σχολείο Ηρακλείου Κρήτης, διηγείται για τον παππού του, που ήταν κι αυτός στον πόλεμο του 1940. Ζούσε στο Καστέλλι Πεδιάδος και όπως και οι άλλοι έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα για να ζήσει.
Έτσι λοιπόν μια μέρα, που ο παππούς ο Κώστας μαζί με άλλους τρεις πήγαιναν να δουλέψουν στο εργοστάσιο...