Ο έμπορος Κουσμιτσώφ με τον μικρό του ανεψιό Γεγκόρ και τον φίλο του παπα-Χριστόφορο, ταξιδεύοντας κάποτε μέσα στην απέραντη ρωσική στέπα, σταμάτησαν στο πανδοχείο του Εβραίου Μωυσή Μωυσέγιτς. Ο Μωυσής είχε για βοηθό έναν παράξενο αδελφό του, τον Σολομώντα. Όταν ο Σολομών μπήκε με ένα μεγάλο δίσκο για να σερβίρει το τσάι στους επισκέπτες, τους κοιτούσε ειρωνικά και χαμογελούσε παράξενα. Το χαμόγελο αυτό ήταν πολύ περίπλοκο.

Οι ακολουθίες της Μεγ.Σαρακοστής μας εισάγουν σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, βοηθώντας μας να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και να κατευθύνουμε τη σκέψη μας στο Θεό. Αυτή την πνευματική κατασταση πρέπει να προσπαθήσουμε να την διατηρήσουμε και όταν εγκαταλείψουμε τον ναό

Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ’ τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης.

Η ματιά του με διαπερνούσε ενοχλητικά στο αργό περπάτημα μου λίγα μέτρα πιο πέρα… Αναζητούσα κάτι άλλο, αλλά προέκυψε αυτό το βλέμμα, που σαν να μου μιλούσε χωρίς ήχο με καθήλωσε και με γέμισε ενοχές…Εγώ κρατώντας μια τυρόπιτα και ένα μπουκάλι νερό αμέριμνος αλλά και ψυχρός, εκείνος ένας πεινασμένος και κομματιασμένος ψυχικά περίμενε όχι την τυρόπιτα, αλλά το τέλος που δεν ερχόταν…

Στη Χιλή, στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, έδωσαν σε σταθμό του Μετρό το όνομα «Ελλάδα».
Γεμάτο αντίγραφα από ελληνικές αρχαιότητες, εντυπωσιάζει τους επιβάτες.
Σαν ένα μικρό μουσείο όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τον ελληνικό πολιτισμό, ο σταθμός Grecia στο μετρό του Σαντιάγκο στη Χιλή, «κλέβει» τις εντυπώσεις...

Συλλογίζομαι τη θυσία εκείνων των ρομαντικών νέων, που σε άλλους καιρούς τους κάλεσαν οι μυλόπετρες στο βωμό μιας πίστης, που οι διαταραγμένες ηγεσίες ψεύτισαν και πρόδωσαν. Ευτυχώς, όμως, σηκώθηκε και έδειξε το ανάστημα του ο ελληνικός λαός, όπως το κάνει κάθε φορά που νιώθει ότι κινδυνεύει το Γένος. Για αυτό μην πικραίνεσαι που ασχημονούν και σε υβρίζουν.

Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση "είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;". Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: "Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;"

Αναρωτιέμαι… Άραγε υπάρχει κάποιος απ’ όλους εμάς που ζούμε, υπάρχουμε και εξελισσόμαστε στη σημερινή κοινωνία, ο οποίος να πιστεύει ότι είναι ελεύθερος και να έχει τη βεβαιότητα ότι αυτό ισχύει πραγματικά; Ας βηματίσουμε στη σκιά του σύγχρονου κόσμου μας, ενός κόσμου που ταυτίζεται μ’ ένα μεγάλο και φαρδύ δρόμο και μας υπόσχεται την απόλυτη καλοπέραση. Ένα δρόμο που αν και μοιάζει φωτεινός τελικά παραμένει στο σκοτάδι. Πεζοπόροι αυτού του δρόμου όλοι εμείς –μοιάζουμε με περαστικούς, μεθυσμένους απ’ το «γλυκό» ποτό της ζωής...

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης»...

Η θυσία μιας μάνας (Ένα video που φτιάξανε δάσκαλοι από το εξαιρετικό Ιστολόγιο ΑΔΟΝΤΕΣ για την γιορτή της Μητέρας την ημέρα της Υπαπαντής)