Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών περιγράφει στην «Κιβωτό» περίπτωση θείας παρέμβασης στο χειρουργείο. Ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια και, τελικά, εκεί είναι που συναντά τον Θεό. Τέτοιο είναι το παράδειγμα του Παναγιώτη Δημακάκου, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος σημειώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»: «Θρησκεία και επιστήμη είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια».

Τραντάχτηκαν συθέμελα τὰ ψηλὰ βουνὰ ἀπὸ τὸ ξαφνικὸ μπουμπουνητό. Σὰν ἀπὸ στόματα μυριάδων κανονιῶν ἡ τρομερὴ βροντὴ ξεχύθηκε ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ οὐρανοῦ, χτύπησε πάνω στὸ γυμνὸ καύκαλο τῆς ψηλότερης βουνοκορφῆς, κατρακύλησε σὰν ὕπουλο ἑρπετὸ στὴ σκιερὴ ρεματιά, κόχλασε ὑπόκωφα στὶς χαμηλὲς λοφοσειρές, σκαρφάλωσε σὰν αἴλουρος στὴν ἁπλωτὴ ράχη τῆς ὀροσειρᾶς, χύθηκε σὰν τὸ γεράκι στ’ ἀνοιχτὸ διάσελο, χαμήλωσε, ξεθύμανε, ἔσβησε…

Αναρωτιέμαι, τι θα γινόταν αν μεταχειριζόμασταν την Αγία Γραφή όπως το κινητό μας τηλέφωνο;
-Αν θα την κουβαλούσαμε μαζί μας παντού;
-Αν θα γυρνούσαμε πίσω να την πάρουμε;
-Αν «σερφάραμε» σ’ αυτήν πολλές φορές την ημέρα;
-Αν θα την χρησιμοποιούσαμε για να λάβουμε μηνύματα;
-Αν την μεταχειριζόμασταν σαν να μην μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν;

Μια φορά κάποιος ζήτησε από το Θεό ένα λουλούδι και μια πεταλούδα. Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια. Αυτό στενοχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε. Είπε μέσα του, λοιπόν: «Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους». Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.

Ἄν ἀξιώθηκες νά πᾶς νά ἐξομολογηθῆς, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπλυθῆς ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν σου, μή νομίσεις ὅτι ὅλα πιά τελείωσαν, ὅτι μέχρις ἐδῶ ἦταν!
Ὄχι! Μή τό βάλεις αὐτό μέσα στό μυαλό σου! Μέ τήν ἐξομολόγηση, δέν τελείωσαν ὅλα! Ἀντίθετα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει ὁ μεγάλος ἅγιος ἀγώνας γιά εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου.

Αντικαταστήσαμε τα καντήλια με ρεσώ, τα κεριά με λάμπες, την φυσική φωνή με μεγάφωνα τα λειτουργικά βιβλία με tablets και τις αγιογραφίες μας με φτηνά έργα "τέχνης μπακάλικου". Όλα fast food και hi tech και κατά πώς αρέσουν στους πολλούς. Απέκτησε και ο καθείς μας "υφος αισθητικής". Τώρα να βάλουμε λέει χέρι και στην λειτουργική γλώσσα. Αφήστε τα κάτω όπως τα βρήκαμε. Και λίγη άσκηση και λίγη βάσανος και εντριβή στα κείμενα...

Δεν είναι ούτε το Μοσχάνθη, ούτε το Άνδρος, ούτε το Δεσποινάκι, ούτε το Κυκλάδες, ούτε το Κατερίνη, ούτε το Παντελής. Είναι η ένδοξη και περιώνυμη Ελλάδα!
Είναι ο οφθαλμός του κόσμου, είναι ο βράχος στην ακροθαλασσιά, που τον χτυπάν αιώνες τα κύματα, και όμως δεν μετακινήθηκε και κόλλησαν απάνω του όλα τα στρείδια και μύδια του πελάγους και διασώθηκαν...

Εικοσιένας κανονιοβολισμοί. Αυτή τη φορά δεν ήταν πολεμικοί κρότοι πού σκορπούσαν αγωνία και Θάνατο. 'Ήταν κρότοι πανηγυρικού θριάμβου. Ακούστηκαν λίγο μετά τη δύση του ηλίου στις 24 Μαρτίου του έτους 1838 στην Αθήνα, πού μόλις πριν από 3 χρόνια είχε ανακηρυχθεί επίσημη πρωτεύουσα της Ελλάδος. Τούς βροντερούς αυτούς ήχους τούς άκουσαν οι 17.οοο Αθηναίοι - τόσοι κατοικούσαν τότε ατό Λεκανοπέδιο. Και τούς μέτρησαν έναν - έναν.

Ζούμε στην εποχή των άκρων. Η θα μιλάμε πολύ για έννοιες όπως η πίστη, πατρίδα, οικογένεια ή καθόλου. Ή θα πορευόμαστε στο δρόμο της εξέλιξης επιστημονικής, τεχνολογικής, πολιτιστικής, πνευματικής ή θα στεκόμαστε αδρανείς και απαθείς προς τις εξελίξεις βιώνοντας ένα κενό δημιουργίας και προσφοράς. Ή θα βασίζουμε τη ζωή μας στις αρχές της πίστης μας στο Χριστό και στο Λόγο του...

Μια εξαιρετική διδακτική ιστορία για τους ανθρώπους που κομπάζουν για τον εαυτό του και υπολείπονται σεβασμού για τους συνανθρώπους τους.
Στη σημερινή διδακτική ιστορία ένα πατέρας με ένα γιο, βαδίζουν στο δρόμο όταν…
-Ο πατέρας μου σταμάτησε στη στροφή του δρόμου...