Αγάπη – Προδοσία. Οι δύο πόλοι της καρδιάς. Ή θα αγαπάς τον Ιησού, ή θα τον προδίδεις. Τρίτη κατάσταση δεν υπάρχει. Κανείς δε στάθηκε αδιάφορος μέσα στην Ιστορία απέναντι στον Ιησού. Κάποια οπωσδήποτε στάση θα έχεις πάρει απέναντί Του. Ή θα του πλένεις τα πόδια με τα μύρα της αγάπης σου ή θα τον προδίδεις με την ικανοποίηση του εγωισμού σου...

Το κομποσχοίνι και οι συμβολισμοί του, τους γνωρίζετε; Το κομποσκοίνι που έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και το χρησιμοποιούν και πολλοί ορθόδοξοι λαϊκοί, κατά την παράδοση πάντα, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε στον ύπνο του τον όσιο Παχώμιο και του έδειξε πώς θα φτιάξει το εργαλείο που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες της προσευχής. Το εργαλείο αυτό ήταν το κομποσκοίνι...

Η σκόνη της ψυχής. Έτσι ωνόμασαν την ραθυμία, την αναμελιά εκείνη της ψυχής για την πνευματική ζωή και σωτηρία. Και σιγά-σιγά, βουλιάζει στην αφάνεια όπως όλα τα αρχαία του κόσμου τούτου κτίσματα. Το έργο της αναμελιάς έρχεται ν' αποτελειώση η άγνοια του Νόμου του Θεού από την απουσία της μελέτης, και κατοπινά, η λησμοσύνη για ό,τι καλό παλιά η ψυχή έχει πάρει...

Τα αποτελέσματα της εξομολογήσεως είναι θαυμαστά. Με την εξομολόγησι, καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες μας, ξανασυνδεόμαστε και συμφιλιωνόμαστε με τον Θεόν, γεμίζει η καρδιά μας ειρήνη και χαρά και παίρνουμε δύναμη και χάριν από τον Θεόν για τη συνέχισι του πνευματικού μας αγώνα...

Να κρατάς αδιάκοπα την ψυχή σου σε κατάσταση μετανοίας και πένθους. Διαπίστωσε και τις πιο ασήμαντες αδυναμίες σου και πολέμησέ τες. Αν αδιαφορήσεις για τις μικρές πτώσεις και τα μικρά αμαρτήματα, να είσαι βέβαιος ότι θα δεις κάποτε τον εαυτό σου ν’ αδιαφορεί και για τα μεγάλα. Από την πιο φευγαλέα και λεπτή αμαρτωλή σκέψη γεννιέται κάποτε το πιο σοβαρό αμάρτημα...

Η Παρθένος, έχοντας αφιερωθεί τελείως στο Θεό, παρόλο που απώθησε κάθε παρόρμηση προς αμαρτία, ένιωσε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης πολύ περισσότερο από άλλους και επιθυμούσε διακαώς την έλευση του Σωτήρα. Μέσα στην ταπείνωσή της θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο ακόμη και να διακονήσει την Παρθένο που θα τον κυοφορούσε...

Στα κείμενα των αρχαίων ασκητών της Αίγυ­πτου, βρίσκουμε τη διήγηση ενός απλού χωρι­κού, (πρόκειται για τον άγιο Παύλο τον απλό), που φθάνει σ’ ένα μεγάλο αββά, τον Άγιο Αντώνιο, και τον ρωτάει: «Τί πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Ο αββάς, που τότε ασκήτευε στην έρημο, του λέ­ει : «Γίνε μοναχός». «Και τί πάει να πει αυτό;», ξαναρώτησε ο επισκέπτης. «Τούτο σημαίνει ότι θα ζεις στην έρημο, δεν θα τρως όταν πεινάς ούτε θα πίνεις όταν το επιθυμείς, θα εργάζεσαι σκληρά, θα κοιμάσαι πάνω στη γη και θα προ­σεύχεσαι»...

Μεταξύ της Ιερουσαλήμ και του Όρους των Ελαιών βρίσκεται η κοιλάδα του Ιωσαφάτ, ή του χειμάρρου των κέδρων, ή της Γεσθημανή. Αρχίζει από τα βορειοδυτικά του λόφου Βεζεθά, περνά από τη Γεσθημανή, το φρέαρ του Ιωάβ, τη Λαύρα του Αγίου Σάββα και καταλήγει στη Νεκρά Θάλασσα. Από την κοιλάδα αυτήν πέρασε ο Δαυίδ σε κατάσταση θλίψεως, όταν τον καταδίωκε ο γιός του Αβεσαλώμ.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες, ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου, και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί το σταυρικό θάνατο.

Μία παλία ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλίερης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο, με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...
Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...