…Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει¹. Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί...

Η γκρίνια οφείλεται στην κακομοιριά και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει. Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού...

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.
2. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το.
3. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.
4. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.
5. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς...

Κάποιος αββάς που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα. O Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτα...

Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν α­πρόσβλητη) από τον πονηρό. Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' α­παλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι όλα τα έρ­γα εκείνου που, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έ­χει μέσα στην καρδιά του...

...Ο Θεός περισσότερο εξετάζει πόση ταπείνωση έχουμε και όχι πόσο κόπο καταβάλλουμε. Εάν έχουμε υπερηφάνεια, η οποία φέρνει και τις πτώσεις, και εμείς παρακαλούμε να μας θεραπεύσει τις πτώσεις, και μας ακούσει ο Θεός και μας τις θεραπεύσει, τι ωφελεί; Γι’ αυτό ο Καλός Θεός δεν μας ακούει, μήπως οι πολλές πτώσεις μας συνεφέρουν, για να ταπεινωθούμε...

Στις κρίσιμες ώρες της ζωής, όπου το δρεπάνι του χάρου στέκεται πάνω απ' τη ζωή ενός αγαπημένου μας ή ίσως έχει ήδη πέσει, όλα μπαίνουν στη ζυγαριά που ζυγίζει τις πιο πραγματικές μας αξίες. Σχεδόν όλες τις άλλες ώρες πελαγοδρομούμε ανάμεσα στις επιθυμίες και τις φαντασιώσεις μας, ανάμεσα στο είναι και το θέλω μας, στις διαστάσεις του χρόνου που καθώς τις φορτώνουμε άλλοτε μνήμες και άλλοτε όνειρα μας αφαιρούν το παρόν σαν χαλί κάτω απ' τα πόδια...

Μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται “ἠθικολόγος”. Αὐτὸς ὁ “ἠθικολόγος”, ὅταν βλέπει κάποιον νὰ παρεκτρέπεται, ἐπαναστατεῖ, ἐνῶ πολλὲς φορὲς αὐτὸς ποὺ κρίνει ἔχει κάνει τὴν ἴδια παρεκτροπή. Δὲν τὰ βάζει, ὅμως, μὲ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ μὲ τὸν ἄλλο. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός...

Συγκινήθηκα πολύ, όταν χθές μιλώντας με μία νέα κοπέλα που είπε:
- Πάτερ , κάθε χρόνο που περνά ,μετράω και λιγότερους φίλους.
- Μπήκες στην στράτα του Θεού. Της απαντώ.
- Και ποια είναι αυτή;
- Η Αγία απογοήτευση!

«Οι συγγενείς ενός Αγίου Επισκόπου, που βρισκόταν στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, τον ερώτησαν, με διακριτικότητα, που έχει φυλαγμένα τα χρήματα του. Ο Άγιος Επίσκοπος τους απάντησε:
- Στις τσέπες των φτωχών της Επισκοπής μου!...»