Δεν είναι λίγες οι φορές που χωρίς σωματική εργασία το σώμα γίνεται κατάκοπο. Φαίνεται, έτσι, η στενή σχέση ψυχής–σώματος και η ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου. Οι λογισμοί, αν και καθαρά πνευματική εργασία μπορούν να γίνουν αιτία για μια κούραση που διαλύει το σώμα, αδρανοποιώντας το για οποιανδήποτε άλλη εργασία.

Την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας αναζητούμε τη βοήθεια του Δυνατού. Συνειδητοποιούμε, αναπόφευκτα, την προσωπική μας αδυναμία, όπως και των γύρω μας και απευθυνόμαστε στο Θεό ως τον μόνο δυνάμενο «ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α΄ Κορ. 10,13), δηλαδή να δώσει διέξοδο στη δυσκολία.
Ποιος μπορεί να κρίνει αρνητικά αυτή την προσπάθεια τού δοκιμαζόμενου ανθρώπου; Πώς μπορείς να αδικήσεις τη μάνα που ζητά βοήθεια από το Θεό για το άρρωστο παιδί της...

Κάποτε ο άρχοντας του τόπου επισκέφθηκε τον αββά Παλλάδιο, γιατί ήθελε να τον δει. Είχε ακούσει βέβαια τα σχετικά μ' αυτόν. και είχε πάρει μαζί του και έναν στενογράφο, στον οποίο έδωσε την εξής εντολή: «Εγώ τώρα μπαίνω να δω τον αββά, εσύ λοιπόν όσα θα μου πει, να τα γράψεις με ακρίβεια»...

Ο άνθρωπος μέσα από τις διάφορες μορφές επικοινωνίας έχει διευκολύνει σε πολλά επίπεδα τη ζωή του. Μπορούμε να στείλουμε τηλεομοιότυπο, μηνύματα με το κινητό, με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, να επικοινωνήσουμε μέσω δορυφόρου κ.α. Διερωτάται ο άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν η φωνή του, η αναπνοή και τα λόγια του να μεταφέρονται στον άλλο άνθρωπο εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μέσα από ένα μικρό μηχάνημα;

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στόν λόγο του «Ἡ κάθαρση τοῦ νοῦ» λέγει: «Ὁ νοῦς εἶναι τό μάτι ὁλόκληρης τῆς ψυχῆς. Ὁ νοῦς εἶναι τό παράθυρο τῆς ψυχῆς πού βλέπει πρός τόν Θεό. Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι καθαρός, ἐλαφρύς καί ἀνοιχτός στόν Θεό, στήν ψυχή πέφτει οὐράνιο φῶς κι οἱ λογισμοί μας στρέφονται κατευθεῖαν στόν Θεό. Ὅλα μας τά καρδιακά αἰσθήματα μετατρέπονται σέ ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν Νόμο του...

Πολύ συχνά αναζητούμε τον Χριστό στα κενά των ποικίλων απασχολήσεών μας.
Νομίζουμε πως η συνάντησή μας μαζί Του προυποθέτει μια ζωή απαλλαγμένη απ'τη ρουτίνα της βιοπάλης κι επειδή ο ελεύθερός μας χρόνος δεν είναι πολύς, νομίζουμε πως και η πνευματική ζωή είναι δύσκολη ή και αδύνατη.
Όμως ο Χριστός πρωτοσυνάντησε και κάλεσε κοντά Του τους μαθητές Του όχι την ώρα που εκείνοι προσευχόνταν, αλλά την ώρα που εργάζονταν, την ώρα που ψάρευαν στη λίμνη.
Τους συνάντησε στην πιο πεζή και τετριμμένη τους καθημερινότητα,στην πιο ανιαρή και σκληρή ρουτίνα...

Οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ὅπως ἔδειξαν σὲ κάποιες περιπτώσεις κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τρίχρονης σχέσεώς τους μαζί του, δὲν διέθεταν πάντοτε τὴν ἀναγκαία νήψη, προκειμένου νὰ ἀντιληφθοῦν κάποια σημαντικὰ γεγονότα ἢ νὰ κατανοήσουν ὀρθῶς κάποιους λόγους του ἢ ἐνέργειές του! Αὐτὸ συνέβη καὶ ὅταν τὸν εἶδαν κάποτε νὰ περιπατεῖ στὴν φουρτουνιασμένη θάλασσα...

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο.
Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.
Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος. Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις...

Κάθε λογισμὸς καὶ κάθε αἴσθηση ὁδηγοῦν σταδιακὰ τὴν ψυχὴ εἴτε πρὸς τὸν παράδεισο εἴτε πρὸς τὴν κόλαση.
Ἄν ὁ λογισμὸς εἶναι ἔλλογος, τότε συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, μὲ τὸν ὕψιστο Λογισμό, μὲ τὴν Παναξία, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ὁ παράδεισος.
Ἐάν πάλι εἶναι ἄλογος ὁ λογισμὸς ἤ καὶ παράλογος, τότε συνδέει ἀναπόφευκτα τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Παράλογο, τὸν Ἀνόητο, μὲ τὸν διάβολο, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ἡ κόλαση.

“Εκείνος που φανερώνει τα καλά του έργα και τα κάνει γνωστά στον κόσμο, μοιάζει με τον σποριά που ρίχνει τον σπόρο στην επιφάνεια της γης και έρχονται τα πτηνά του ουρανού και τον τρώνε.
Ενώ εκείνος πού κρύβει την άσκησή του, όπως βάζει ο σποριάς τον σπόρο μέσα στης γης τα αυλάκια, αυτός ακριβώς θα έχει άφθονη συγκομιδή”.

Από το Μεγάλο Γεροντικό