"...Διότι από τους επαίνους γεννάται η φιλαυτία· από τη φιλαυτία η υπερηφάνεια και η οίηση· κι απ’ αυτές η πλήρης από τον Θεό αποξένωση. Καυχήθηκε ο Δαβίδ για τα πλήθη του λαού του, και τον είδε ν’ αφανίζεται από το φοβερό θανατικό. Καυχήθηκε ο Εζεκίας για τα πλούτη του, κι έχασε όλους τους θησαυρούς του.

«Σε όλα να έχουμε το ταπεινό φρόνημα πως ό,τι κάναμε, το κάναμε, διότι μας το έδωσε ο Θεός. Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό. Σου είπε ο λογισμός ότι με το χέρι σου βοήθησες; Ε, ωραία, το χέρι δεν σου το έδωσε ο Θεός; Με το στόμα είπες καλό λόγο; Έσωσες κάποιον άνθρωπο με την καλή συμβουλή; Μη καυχιέσαι. Και τον λόγο και το στόμα σου τα έδωσε ο Θεός. Με τα πόδια έτρεξες και εξυπηρέτησες; Και τούτο του Θεού είναι. Με την καρδιά σου, με την εσωτερική σου φωνή και τον ενδιάθετο λόγο υμνολόγησες τον Θεό, ή σκέφτηκες αγαθό για τον Θεό και για τον πλησίον;

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.
Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό...

Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἀνέλθουμε στήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν: καθώς δέν εὐχαριστῆς τό παιδάκι σου, τό ὁποῖον σέ ὑπηρετεῖ, παρότι ἐκεῖνο δέν ἔχει κάποιο λόγο νά στενοχωρηθῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐμεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἔχουμε τήν ἀξίωσι νά μᾶς εὐχαριστήση ὁ Θεός, ἐπειδή ἐξεπληρώσαμε τίς ἐντολές Του.

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.
Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.
Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται...

Πάτερ, πώς θα καταλάβουμε ότι ο γάμος μας πάει καλά; Πολλά ζευγάρια με ρωτούν με αγωνία αυτό το ερώτημα και προσπαθώ απλά να τους πω κάποιες διαγνωστικές συντεταγμένες…
Όταν γελάτε συχνά μαζί! Ο άνθρωπος που σε κάνει να χαμογελάς ακόμα και για μικρά πράγματα είναι ο άνθρωπος που κοιτάει...

Ό επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, ό όποιος έζησε τον Ε' μ.Χ. αιώνα, διηγείται πώς μια φορά τον επισκέφθηκε ένας μοναχός, πού ερχόταν από πολύ μακριά.
Τον έβαλε να ξεκουρασθή και να φάγη.
Όταν έτρωγε ό μοναχός, παρατήρησε ότι χρησιμοποιούσε μόνο...

Πρόστρεχε στον Χριστό, παρακαλώντας Τον δυνατά, επίμονα και ακατάπαυστα, όπως ο τυφλός τότε, στην Ιεριχώ: «Ιησού, υιὲ Δαβίδ, ελέησόν με!».
Κι’ Εκείνος, όπως τότε, θα σε ρωτήσει μυστικά: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;».
Εσύ, ο τυφλός στην ψυχή, θα πεις: «Κύριε, ίνα αναβλέψω».

Ω μετάνοια! Τι μεγάλο, τι ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο!
Ξέρεις τι είναι, οποιαδήποτε ώρα, οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις, να υποχρεώνεις τον Θεό να σου λευκάνει το ποινικό μητρώο; Φανταστείτε κάποιον εγκληματία με βεβαρημένο το ποινικό του, να έχει διαπράξει ένα σωρό εγκλήματα. Και σε κάποια στιγμή, να κάνει μια κίνηση που να υποχρεώνει τον δικαστή να του κάνει χάρη και να του λευκάνει το ποινικό μητρώο.

Σκέφτομαι κάποιες φορές πόσο μας αγαπά ο Θεός, πόσες ευλογίες έχουμε στην ζωή μας, πόσο φως έχουμε δεχτεί και πόσος ουρανός μας έχει χαριστεί. Μεγάλο πράγμα να εκτιμάς σωστά τα πράγματα στην ζωή σου. Μεγάλη αρετή η ευγνωμοσύνη. Θεάρεστη ενέργεια η ευχαριστία. Μην ξεχνούμε ποτέ αγαπητοί μου τα καλά που απολαμβάνουμε στη ζωή μας. Σίγουρα και κάτι στραβό θα υπάρχει.