Όλα όσα σας λέω, βέβαια, είναι ανώφελα για κεί­νους που έχουν ήδη πεθάνει. Ας τ’ ακούσουν, όμως, οι ζωντανοί και ας συνέλθουν, ας λογικευτούν, ας διορθωθούν.
Γιατί δεν ζούμε ενάρετη ζωή και δεν έχουμε καθαρή συνείδηση. Αλλιώς ο θάνατος δεν θα μας τρόμαζε. Απόδειξέ μου ότι θα κληρονο­μήσω τη βασιλεία των ουρανών και σφάξε με τώρα κιόλας. Θα σου χρωστάω μάλιστα και χάρη για τη σφαγή μου, αφού θα με στείλεις γρήγορα σ’ εκείνα τα αγαθά.
«Αλλά φοβάμαι να πεθάνω άδικα», ίσως θα μου πεις...

Για όσους προσμένουν με ανυπομονησία την βασιλεία του Χριστού

Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν το βαθύ ποτάμι που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν το σιτάρι που το σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για τον σπόρο του Χριστού...

Το πρώτο και κύριο καθήκον των γιαγιάδων δεν είναι να παρεμβαίνουν στις οικογένειες των παιδιών τους. Το κύριο πράγμα για τη γιαγιά είναι να παραμείνει βοηθός. Οι γιαγιάδες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι τα παιδιά τους έχουν το δικό του γάμο. Από το γάμο, τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή. Και η γιαγιά πρέπει επίσης να έχει μια ζωή, για να πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει μια ζωή.

Ένας μοναχός κατέβηκε στην πόλη και πηγαίνοντας στην αγορά κοίταζε τα καταστήματα με τα διάφορα εμπορεύματα. Στο τέλος της ημέρας, έτοιμος να επιστρέψει, στάθηκε, τα κοίταξε και αναστενάζοντας από τα βάθη της ψυχής του, είπε με ικανοποίηση και χαρά...

Ποιός μπορεί να κατανοήσει και να αναγνωρίσει ότι η χάρις μας σώζει -ότι δηλαδή σωζόμεθα με τη χάρη του Θεού και όχι με τα δικά μας έργα και αρετές; Ποιος μπορεί να το κατανοήσει και να το αναγνωρίσει; Μόνον όποιος κατανόησε και είδε την απύθμενη άβυσσο του θανάτου και της φθοράς, στην οποία ο άνθρωπος βουλιάζει, δια της αμαρτίας˙ και όποιος επίσης κατανόησε και είδε το ύψος της τιμής και δόξας στην οποία αίρεται ο άνθρωπος στην Ουράνια Βασιλεία, στη χώρα της αφθαρσίας, στον Οίκο του Ζώντος Θεού...

Να ξέρεις ότι, αν ο λογισμός σου συνηθίζει να παρατηρεί ανθρώπους, πως ζει ο ένας ή ο άλλος, αυτό είναι ένδειξη υπερηφάνειας. «Πρόσεχε τον εαυτό σου». Παρατήρησε τον εαυτό σου και θα δεις: Μόλις η ψυχή αποκτήσει έπαρση έναντι του αδελφού, αμέσως ακολουθεί κάποιος λογισμός όχι ευάρεστος στον Θεό, και αυτό, για να ταπεινωθεί η ψυχή...

Ακόμα ένα νοσηρό σύμπτωμα του καιρού μας: Παντρεμένα ζευγάρια θαυμάζουν συνέχεια άγαμους και ασκητές, με τρόπο ο οποίος μειώνει και υποτιμά το μυστήριο του γάμου που οι ίδιοι ζουν. Θαυμάζουν ιερομονάχους, αρχιμανδρίτες, ασκητές, μοναχούς, σπηλαιώτες, που πήγαν στα βουνά, στις τρύπες και στις οπές της γης. Και ταυτόχρονα υποτιμούν την οικογενειακή ζωή και τη βλέπουν ως «συμβιβασμό»...

"Όταν η χάρη δείχνει την παρουσία της, τότε όλα είναι υποφερτά. Κάποτε όμως, για λόγους καθαρά προνοητικούς, συστέλει την παρουσία της και τότε ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του και μειώνεται ο ζήλος και αυτή ακόμα η πίστης αμβλύνεται. Αυτές είναι οι πιο σκληρές στιγμές στην πνευματική ζωή γιατί, αν εδώ δεν κρατήσει ο Θεός, δεν αντέχει ο άνθρωπος..."

Ἓχουμε χρέος νά διακονήσουμε αὐτόν, πού ἒχει ἀνάγκη, ὃποιος κι ἂν εἶναι.Ἡ ἀγάπη ἐν Χριστῶ δέν ἒχει κίνητρο τό συναίσθημα, ἀλλά τό Χριστό. Τό συναίσθημα θά ἐπακολουθήσει ὡς στοιχεῖο ἐξαγιασμένο καί βοηθητικό στήν περίπτωσή μας, ποτέ ὡς πρωταρχικό καί ὡς πηγή ἐνέργειας. Ἂς μή διστάζουμε ἑπομένως νά δείχνουμε ἀγάπη καί νά δίνουμε χέρι βοηθείας, πού δέν τό εἲχαμε ἀπό πρῶτα σκεφτεῖ ἢ πού δέν εἶναι στό πρόγραμμά μας. Θά χρειαστεῖ γι'αὐτό νά καλλιεργήσουμε τή φαντασία μας, γιά νά γίνουμε πρακτικά πιό λεπτοί στίς ἐκδηλώσεις μας...

Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο. Διαφορετικά αν δεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο...