Ἕνα πράγμα μόνο φοβήθηκα, τὴν ἁμαρτία. Ἂς μὴ μὲ κατηγορήσει κανεὶς γιὰ ἁμαρτία, καὶ ἂς μὲ πολεμάει ὅλη ἡ οἰκουμένη. Ὁ πόλεμος αὐτὸς μὲ κάνει λαμπρότερο. Ἔτσι θέλω κι ἐσᾶς νὰ σᾶς παιδαγωγήσω. Μὴ φοβηθεῖτε τὴν ἐπιβουλὴ τοῦ τυράννου, ἀλλὰ νὰ φοβηθεῖτε τὴ δύναμη τῆς ἁμαρτίας. Ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει, ἐὰν ἐσὺ δὲν κάνεις ζημιὰ στὸν ἑαυτό σου.

Λένε μερικοί ότι δεν μπορούμε σε λίγο χρόνο να εκριζώσουμε αμαρτωλές πολύχρονες συνήθειες, που μας έχουν γίνει δευτέρα φύση. Κι όμως για πράγματα που προστάζει ο Θεός είναι δυνατόν. Δώστε μου άνθρωπο, που περισσότερο ορκίζεται μάλλον παρά ομιλεί, δέκα μέρες. Θα τον αλλάξω οπωσδήποτε, εάν συνεργαστεί μαζί μου.
Δεν κομπάζω, απλώς το λέω, επειδή έχω το παράδειγμα της Νινευή.

Ἐπιστολή τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου μέ τήν ὁποία ἐφοδιάζει τό πνευματικό του παιδί Ὀλυμπιάδα μέ συμβουλές γιά τόν γάμο της. Ἐξαίρετες συμβουλές μιᾶς φωτισμένης συνείδησης...
«Κόρη μου, στοὺς γάμους σου ἐγὼ ὁ πνευματικός σου πατέρας, ὁ Γρηγόριος, σοῦ κάνω δῶρο τοῦτο τὸ ποίημα.

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.
Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό...

Ὁ καλός Θεός συνδέει πάντα τίς θλίψεις μέ τίς παρηγοριές!
Βρίσκει ἡ θλίψη κάθε δίκαιο καί εὐσεβή ἐξ αἰτίας τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς. Γιατί ἐκεῖνος πού ἀποφεύγει τήν πλατιά καί εὐρύχωρη ὁδό καί βαδίζει τή στενή καί γεμάτη δυσκολίες, περνάει συχνά δοκιμασίες!
Ἄς μήν λιποψυχοῦμε γιά τίς θλίψεις κι ἄς μήν γίνουμε πονηροί δούλοι, πού δοξολογοῦν τόν Κύριό τους, ὅταν τούς εὐεργετεῖ, ἀλλά δέν Τόν πλησιάζουν, ὅταν τούς τιμωρεῖ, μολονότι πολλές φορές ὁ πόνος εἶναι καλύτερος ἀπ’ τήν ὑγεία, ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις ἀπ’ τήν ἔλλειψη τῶν θλίψεων!

Ο Θεός παιδεύει και πάλιν ιάται, ανεβάζει και κατεβάζει. Εις το θέλημα του Κυρίου τις δύναται αντιστήναι;
Εάν θέλει ο Θεός να πάσχωμεν, άρα έχει κάποιον σωτήριον σκοπόν, τον οποίον ημείς οι γήϊνοι δεν δυνάμεθα προορατικώς να τον προϊδωμεν, ενώ η υπομονή και η μακροθυμία και το ταπεινόν της παραδοχής του πειρασμού, πάντοτε, ναι, πάντοτε, θα φέρη κατόπιν βεβαίαν ωφέλειαν.

«Υπομονής έχετε χρείαν» (Εβρ. 10:36). Η σοφή συμβουλή δεν είναι δική μου, αλλά του αποστόλου Παύλου. Να υπομείνετε, λοιπόν. Με την υπομονή κερδίζεται η σωτηρία της ψυχής, ή μάλλον αγοράζεται σαν ακριβό εμπόρευμα.
Υπομονή! Υπομονή και γενναιοψυχία!

Ἡ λέξη «σ΄ ἀγαπῶ» εἶναι ταπεινό πρᾶγμα νά τήν λές. Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις.
Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου. Καλλιεργεῖσαι καί κοιτᾶς νά τό κρύψεις κιόλας. Ἀλλά ὁ ἄλλος τό νιώθει καί ἑλκύεται.
Ἃμα ἀγαπᾶς καί δέ ζητᾶς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὃλοι θά ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό. Μυστικά θά τούς ἀγαπᾶς καί ἐκεῖνοι θά τό καταλαβαίνουν καί θά σοῦ στέλνουν κι ἀπό μακριά ἀκόμη τά καλά τους αἰσθήματα. Κατάλαβες;
– Τί νά καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωϊσμός!
Νά μή ζητᾶμε, “ἐγώ νά σταθῶ, ἐγώ νά πάω στόν Παράδεισο”, ἀλλά νά νιώθομε γιά ὅλους αὐτή τήν ἀγάπη! Καταλάβατε;
Αὐτό εἶναι ταπείνωση!
Ἔτσι, ἄν ζοῦμε ἑνωμένοι, θά εἴμαστε μακάριοι, θά ζοῦμε στόν Παράδεισο!
Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι “σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μας”! Μπορῶ ν’ ἀδιαφορήσω γι’ αὐτόν, μπορῶ νά τόν πικράνω, μπορῶ νά τόν μισήσω;

Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

Ένας παλαιός λαϊκός μύθος διηγείται, πως τα χελιδόνια στις παμπάλαιες εποχές δεν ήξεραν να αποδημούν στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα. Και όταν έπεφτε το χιόνι και έσφυζε η παγωνιά, αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν.
Βλέποντας αυτό κάποιος ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε πολύ, και άρχισε να προσπαθεί με ό,τι ήξερε και όπως μπορούσε να κατευθύνει τα χελιδόνια προς το νότο πριν το χειμώνα, στις πιο ζεστές χώρες.