25η Δεκεμβρίου ξανά! Η γιαγιά μας κάθε Δεκέμβρη μας έλεγε πως η πιο φωτεινή νύχτα της χρονιάς είναι η νύχτα των Χριστουγέννων! Γιατί οι Άγγελοι είναι όλοι στη γη! Τα σπίτια, τα βουνά, οι σπηλιές, οι ουρανοί, οι δρόμοι, τα πάντα φωτίζονται από ολοφώτεινους αγγέλους.

Η αριστεία καταργήθηκε από τον κ. Γαβρόγλου. Πλέον οι μαθητές μας «διδάσκονται» ότι στην ζωή δεν χρειάζεται κόπος και μελέτη και θυσίες. Όχι. Τύχη χρειάζεται και τυχερά παιχνίδια. Τι να πει κανείς; H κατρακύλα επιταχύνεται. Λυπάμαι πολύ βλέποντας τους μαθητές μας, αυτά τα αθώα μάτια και τις μεταξένιες ψυχές, να υφίστανται αυτήν την κακοποίηση από μια χούφτα ανίκανους εθνομηδενιστές. Πώς φτάσαμε σε τέτοια παρακμή μέσα σε τόσο λίγα χρόνια;

– Με συγχωρείτε, πού βρίσκεται η αίθουσα τελετών του Παντείου;

– Στον δεύτερο όροφο νομίζω, απάντησε μία εκ των δύο φοιτητριών, δίχως καμία βεβαιότητα.Στον δεύτερο όροφο δεν υπήρχε μήτε αίθουσα μήτε κόσμος συγκεντρωμένος για τον πανηγυρικό λόγο, μοναχά φοιτητές. Αυτή τη φορά πιο κατατοπιστικοί.

Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού.Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.

Στον 2ο τόμο των «Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη» (έκδ. Γ. Βαλέτα, σελ. 323), εντόπισα ένα πολύ ωραίο και διδακτικό επεισόδιο, που διαδραματίζεται κατά την Αγιασμένη Επανάσταση του ΄21. Το διηγείται ο Γεώργιος Τερτσέτης -τι σπουδαίος άνθρωπος- σε λόγο του στις 25 Μαρτίου του 1855, στην τότε Βουλή των Ελλήνων...

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. Κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω, τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»…

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1829-1894), γιος του Γενναίου και εγγονός του Γέρου του Μοριά, που έμεινε στην Iστορία με το παρατσούκλι Φαλέζ, με το οποίο υπέγραφε τα άρθρα του στον Τύπο, υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα. Πέρασε μια ζωή ανεπίληπτη, υπηρέτησε ως αξιωματικός του Στρατού και βουλευτής, αλλά ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε με σφοδρότητα στο σάπιο πολιτικό σύστημα και μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Λειτούργησε ως πραγματικός θεματοφύλακας της δοξασμένης οικογένειάς του.

Η 25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879) [1].

Οι Τούρκοι, πολιορκημένοι μέσα στην Ακρόπολη, μη έχοντας άλλο μολύβι για βόλια, χαλούσαν τις κολόνες που’ χαν μέσα τους, για στερεότητα αυτό το μέταλλο. Οι Έλληνες, μόλις πήραν είδηση την καταστροφή, τους έστειλαν μήνυμα να σταματήσουν αυτό το χαλασμό και θα τους στείλουν οι ίδιοι βόλια!

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης»...