«Ένα μπουκάλι νερό για τη Δύση είναι σκουπίδι, ενώ εκεί όλος τους ο κόσμος. Βλέπουν παπούτσια σε αυτό… το παιχνίδι που ποτέ κανείς δεν τους αγόρασε… το τηλεσκόπιο που ποτέ κανείς δεν τους έδωσε για να μετρήσουν τα άστρα. Ξέρουν ότι όλα είναι εφήμερα γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Και το χειρότερο από όλα είναι πως ονειρεύονται με ημερομηνία λήξης…».

Ο Επίσκοπος Τολιάρας και Ν Μαδαγασκάρης κ Πρόδρομος μιλάει στο Πρακτορείο Ορθοδοξία για την εποχή της πανδημίας και τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί και στην Αφρική.
Μάλιστα αναφέρεται και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ιεραπόστολοι αλλά και οι Αφρικανοί λόγω της πείνας, του ανύπαρκτου οδικού δικτύου αλλά και της έλλειψης νερού.

«Η γραφίδα του Ευαγγελιστού Λουκά, μας άφησε την περικοπή της αιώνιας ελπίδας. Στην Ιεριχώ ο Κύριος βιώνει την επιθυμία ενός τελώνου, του μετέπειτα Αποστόλου Ζακχαίου, απλώς να τον αποτυπώσει στους οφθαλμούς του. Την ένθεη περιέργεια ενός ανθρώπου ο οποίος κάνοντας το αβέβαιο άλμα πίστης, άφησε πίσω του κάθε ασφάλεια για να γραπωθεί από τον Υιό του Ανθρώπου». Έτσι η σχεδόν κωμική σκηνή στα μάτια των πολλών...

"Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο ψυχών..." ακούγαμε από μικροί σε κηρύγματά και πάντα απορούσα: "τι ασθενείς δέχεται;". Πέρασαν τα χρόνια και κατάλαβα ότι δέχεται τους πάντες. Αφού όλοι είμαστε ασθενείς από τον ιό της φθοράς και του θανάτου. Έχοντας ο καθένας διαφορετικά συμπτώματα, άλλος εγωισμό, άλλος θυμό, άλλος διάσπαση, άλλος ηδονοπληξία, όλοι νοσούμε από θάνατο.

«Μόνοι… Μόνοι… Μόνοι…» αναφέρει η επίκαιρη Πάσχάλια ανάρτηση της Ιεραποστολής στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου κ. Προδρόμου.

«Η λέξη που μοιάζει να περιγράφει την ψυχή κλήρου και λαού αυτό το Πάσχα. Μόνοι, κεκλεισμένων των θυρών...

Νύμφη λογίζεται, για το σύνολο των Πατέρων, η Εκκλησία μας, Νύμφη του πανέμορφου Νυμφίου Χριστού, του ωραίου κάλλει... Τα παράδοξα της πίστεως, ο Νυμφίος, ο ποθούμενος, να εμφανίζεται με το ένδυμα του εσχατου εξευτελισμού. Έτσι όμως των ερωτευτήκαμε άπαντες, ως αιμόφυρτο, ταπεινωμένο εκουσίως, ήτοι ελευθέρως. Και αυτή του την παρουσία, η εμπειρίας μας, πάντοτε την περιμένει εν τω μέσω της νυκτός, καταμεσής της επικράτησης κάθε εναντίου δυνάμεως. Στο αποκορύφωμα της του θανάτου φθοράς, ως παρουσία ανεπαίσθητη και γι' αυτό σωστική προς του ελευθέρως μετέχοντας στο μυστήριό Του.

Μερικές μέρες από την αναχώρηση τους. Κυριακή της Ορθοδοξίας άφησαν πίσω το μεθόριο παραδείσου και κολάσεως επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Δύο γιατροί, νέοι, Έλληνες εκ Κρήτης, με τον ρομαντισμό της άγνοιας για τα της ιεραποστολής. Προσγειώθηκαν στην γη όπου τα πάντα μοιάζουν αδύνατα. Είκοσι μέρες παρουσίας στη Νότιο Μαδαγασκάρη, με επισκέψεις σε δεκάδες χωριά, διανομή χιλιάδων σάκων με ανθρωπιστική βοήθεια, μερόνυχτα εξετάσεων και διαγνώσεων ανθρώπων που για πρώτη φορά αντίκριζαν στηθοσκόπιο, γλωσσοπίεστρο, θερμόμετρο. Μέρα με τη μέρα είδα τα μάτια τους να αλλάζουν. Να φεύγει η χαρά του ταξιδιού και να στέφονται με το βάρος της διακονίας.

Η έκφραση της Εκκλησίας ανά την οικουμένη, λόγω αντικειμενικών συνθηκών διαφέρει. Σε τόπους όπου είναι άγνωστο το κρασί, άγνωστο το αλεύρι, άγνωστη η βυζαντινή μουσική, άγνωστο το στάρι και η ζάχαρη προσλαμβάνουμε την τοπική πραγματικότητα και την καθαγιάζουμε με τις χάρες του Παρακλήτου. Έτσι και σήμερα, Ψυχοσάββατο, σε χωριό δίχως στάρι, δίχως ξηρούς καρπούς, με άγνωστη τη χρήση κολλύβων, μνημονεύσαμε άπαντες...

Σχεδόν μια μέρα ταξίδι. Ο δρόμος κακοτραχαλος, τα στομάχια μας σφιγμένα. Οι αντοχές ελάχιστες. Άφιξη σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα χωριά της περιοχής. Ένιωσα τόσο μικρός για την όλη κούρασή μου. Η λαχτάρα αυτών των ανθρώπων, τα πύρινα μάτια τους, τα διψασμένα σώματα για Θεία Κοινωνία, για μετοχή σε Αυτό που λόγω απόστασης το απολαμβάνουν μια φορά το χρόνο, ήταν αισθητά παντού.
Μια γυναίκα έφερε ένα κακοζυμωμένο, ανισόπεδο, πρόσφορο, το οποίο όμως ήταν ότι πιο σπουδαίο θα προσκόμιζα ποτέ.

Κάθε απόγευμα στις 5 παρά τέταρτο ξεκινάμε από το σπίτι για τον πλησιέστερο ναό. 10 λεπτά περπάτημα και είμαστε ήδη στο αναλόγιο για τον εσπερινό. Στα μέσα της διαδρομής οφείλω να αφιερώσω περί το μισό λεπτό στο καθιερωμένο ραντεβού. Ο μικρός μου φίλος, ο γενναίος κτηνοτρόφος που σέρνει ίσα με δέκα αγελάδες, ισχνές, με κέρατα που ξεπερνούν το μπόι του, με περιμένει κοιτώντας επίμονα το χωματόδρομο. Δεν έχει ρολόι, μάλλον αγνοεί την υπάρξή του. Έχει το στομάχι του να του θυμίζει το πότε περνάω. Μόλις με δει, τρέχει. Ευγενικά απλώνει το χέρι, και παίρνει ότι του δώσω.