Υπήρξε εποχή, αρκετά χρόνια πριν, ότι είχα βγάλει γενάκι, με το σκουφάκι της υπακοής στο κεφάλι, άχαρος δόκιμος, γεμάτος απορίες, κατά την οποία όταν έβρισκα το γέροντα μόνο του, όλο και κάτι ρωτούσα. Μια μέρα, για πολλοστή φορά δοκιμάζοντας την υπομονή του, πήγα με θράσος, έβαλα μετάνοια και ρώτησα: “Γέροντα, γιατί οι παλιοί πατέρες φτιάχναμε μοναστήρια στις ερημιές;”

Ντόπιος: Σήμερα, για ακόμα μια φορά, μέσα σε μια βάρκα όλο κάπου πάμε. Οι υπόλοιποι τουλάχιστον ταξιδεύουν για να βρουν δουλειά, φαγητό, για να ζήσουν. Εμείς τι κάνουμε;
Ιεραπόστολος: Εμείς πεθάναμε! Πλέον ταξιδεύουμε για να ζήσουν οι άλλοι.
Ντόπιος: Πώς θα ζήσουν οι άλλοι; Το μόνο που κάνετε είναι να Λειτουργείτε.

Στό ἱεραποστολικό Κλιμάκιο τῆς Κεντρικῆς Ἀφρικῆς μέ ἕδρα τήν πόλι Κανάγκα, στό ὁποῖο προΐσταται ὁ Μητροπολίτης μας, ἕνας μαθητής γυμνασίου, πέρασε ἕνα πρωϊνό ἔξω ἀπό μία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀπό περιέργεια μπῆκε μέσα. Ἄκουσε τίς ὡραῖες ψαλμωδίες, εἶδε τήν κατανυκτικότητα τοῦ ἱεροῦ χώρου, τήν εὐλάβεια τῶν ὁμογενῶν του καί παρεξενεύθηκε γιά τήν προέλευσι καί τήν ἀποστολή...

Πρώτοι αιώνες. Τα Λούγδουνα (σημ. Λυών της Γαλλίας) αξιώνονται επισκόπου σπουδαίου και Αγίου. Ειρηναίος το όνομα και το φρόνημα. Νους λαμπρός, φωτισμένος και λογική όμορφη ως ταπεινή. Σε κάποιο από τα συγγράμματά του προσδίδει σε κάθε Ευαγγελιστή κι ένα σύμβολο ζωικό, ανάλογο της γραφίδας του. Ο Λουκάς κοσμείται με το Βόδι.
Πρώτος παιδαριώδης λογισμός από μεριάς μου: "διόλου κολακευτικό!".

Ένα θαύμα του Μαρτυρικού παπα-Κοσμά Γρηγοριάτη, Ιεραποστόλου του Κονγκό (+ 27 Ιανουαρίου 1989): Η θαυμαστή μεταστροφή των κατοίκων του χωριού Σοφουμουάνγκο του Κονγκό στην Ορθοδοξία
Ἀναφέρει ὁ Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης:

«Ένα μπουκάλι νερό για τη Δύση είναι σκουπίδι, ενώ εκεί όλος τους ο κόσμος. Βλέπουν παπούτσια σε αυτό… το παιχνίδι που ποτέ κανείς δεν τους αγόρασε… το τηλεσκόπιο που ποτέ κανείς δεν τους έδωσε για να μετρήσουν τα άστρα. Ξέρουν ότι όλα είναι εφήμερα γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Και το χειρότερο από όλα είναι πως ονειρεύονται με ημερομηνία λήξης…».

Ο Επίσκοπος Τολιάρας και Ν Μαδαγασκάρης κ Πρόδρομος μιλάει στο Πρακτορείο Ορθοδοξία για την εποχή της πανδημίας και τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί και στην Αφρική.
Μάλιστα αναφέρεται και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ιεραπόστολοι αλλά και οι Αφρικανοί λόγω της πείνας, του ανύπαρκτου οδικού δικτύου αλλά και της έλλειψης νερού.

«Η γραφίδα του Ευαγγελιστού Λουκά, μας άφησε την περικοπή της αιώνιας ελπίδας. Στην Ιεριχώ ο Κύριος βιώνει την επιθυμία ενός τελώνου, του μετέπειτα Αποστόλου Ζακχαίου, απλώς να τον αποτυπώσει στους οφθαλμούς του. Την ένθεη περιέργεια ενός ανθρώπου ο οποίος κάνοντας το αβέβαιο άλμα πίστης, άφησε πίσω του κάθε ασφάλεια για να γραπωθεί από τον Υιό του Ανθρώπου». Έτσι η σχεδόν κωμική σκηνή στα μάτια των πολλών...

"Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο ψυχών..." ακούγαμε από μικροί σε κηρύγματά και πάντα απορούσα: "τι ασθενείς δέχεται;". Πέρασαν τα χρόνια και κατάλαβα ότι δέχεται τους πάντες. Αφού όλοι είμαστε ασθενείς από τον ιό της φθοράς και του θανάτου. Έχοντας ο καθένας διαφορετικά συμπτώματα, άλλος εγωισμό, άλλος θυμό, άλλος διάσπαση, άλλος ηδονοπληξία, όλοι νοσούμε από θάνατο.

«Μόνοι… Μόνοι… Μόνοι…» αναφέρει η επίκαιρη Πάσχάλια ανάρτηση της Ιεραποστολής στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου κ. Προδρόμου.

«Η λέξη που μοιάζει να περιγράφει την ψυχή κλήρου και λαού αυτό το Πάσχα. Μόνοι, κεκλεισμένων των θυρών...