Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Συνέχισε να προσπαθείς… Σε καιρό πειρασμού μη αφήνεις τη θέση σου· μη λιποτακτήσεις· μη θελήσεις να δείξεις του άλλου το σφάλμα…
Και τώρα που νικήθηκες και έπεσες μία φορά να είσαι άγρυπνος στο εξής σε αυτό το πάθος. Διότι ο πειρασμός πάντοτε στέκει πλάι σου· και σ’ όποιον πόλεμο νικήθηκε μία φορά -και εκατό χρόνια να περάσουν...

Γνωρίζουμε ότι αφού πρώτα ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε από την Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα και έκτισε το Ναό της Αναστάσεως ο Πατριάρχης Μακάριος τον Ύψωσε στο Γολγοθά στις 14 Σεπτεμβρίου του 335 μ.Χ. Γνωρίζουμε ότι ο Τίμιος Σταυρός εκλάπη από τους Πέρσες το 614 μ.Χ. και επεστράφει στον Γολγοθά από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ηράκλειο, ο οποίος τον ύψωσε ξανά στις 14 Σεπτεμβρίου 629.

Ακόμα και την Αειπάρθενο άγγιξε ο φυσικός θάνατος. Όχι για να την αιχμαλωτίσει ή να την υποτάξει μόνιμα. Αλλά ίσα-ίσα για να τον νιώσει σαν απλό ύπνο. Σαν τον ύπνο π.χ. που ύπνωσε ο πρώτος άνθρωπος (ο Αδάμ), όταν του αφαιρέθηκε η πλευρά για να συμπληρωθεί το είδος μας (να δημιουργηθεί η γυναίκα, βλ. Γεν. 2, 21-22).

Όταν η ψυχή κατέχηται εκ της αγάπης του Θεού, ώ, πώς τότε τα πάντα είναι ευχάριστα, ηγαπημένα και ευφρόσυνα! Η αγάπη όμως αύτη συνεπάγεται οδύνην, και όσον βαθυτέρα είναι η αγάπη, τοσούτον μεγαλυτέρα είναι η οδύνη.
Η Θεομήτωρ ουδέποτε ημάρτησεν, ουδέ δια λογισμού, και ουδέποτε απώλεσε την χάριν, αλλά και Αυτή είχε μεγάλας θλίψεις. Ότε ίστατο παρά τον Σταυρόν, τότε ως ωκεανός απέραντος ήτο η θλίψις Αυτής, και οι πόνοι της ψυχής Αυτής ήσαν ασυγκρίτως μεγαλύτεροι του αδαμιαίου πόνου μετά την έξωσιν εκ του Παραδείσου, διότι και η αγάπη Αυτής ήτο ασυγκρίτως μεγαλυτέρα της αγάπης του Αδάμ εν τω Παραδείσω.

Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ' όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό.
Μας το αποκαλύπτουν επίσης το απολυτίκιο και το κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου...

Η παράδοση του νόμου του Θεού, των δέκα εντολών, στον προφήτη Μωυσή, έγινε μέσα σε συγκλονιστικές συνθήκες που κατατρόμαξαν τους Ισραηλίτες. Το όρος Σινά τυλίχτηκε με φωτιά και καπνούς. Σκεπάστηκε με γνόφο, σκοτεινή νεφέλη. Βροντές και αστραπές, αλλά και δυνατά σαλπίσματα ηχούσαν πολύ δυνατά. Ο Θεός κατέβηκε στην κορυφή του όρους και κάλεσε τον Μωυσή να ανεβεί εκεί.

Πολλές ενστάσεις εγείρονται σήμερα για το πρόσωπο που επιδεικνύει ο Θεός στην προ Χριστού εποχή. Πολλοί προσάπτουν στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης υπέρμετρη σκληρότητα και κακία προς τον άνθρωπο. Θεωρούν ότι δεν έχει καμμιά σχέση με το πρόσωπο του Θεού της αγάπης που αναδεικνύεται στην Καινή Διαθήκη.

Ὁ σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς ἄσκησης καί τῆς μετοχῆς στά μυστήρια εἶναι κατά τούς φιλοκαλικούς Πατέρες ἡ ἐπίτευξη τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί ὄχι ἡ ὅραση φωτός, τό ὁποῖο μπορεῖ νά εἶναι καί φῶς δαιμονικό.

Ἐὰν ἔχουμε ζήσει τὴ χαρὰ τῆς Πασχαλινῆς περιόδου, εἶναι σπάνιο νὰ μὴν νιώσουμε ἕνα σφίξιμο στὴν καρδιά, ὅταν ἔρχεται ἡ μέρα τῆς Ἀναλήψεως. Ξέρουμε πολὺ καλὰ ὅτι εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεναλύτερες γιορτὲς τῆς Χριστιανοσύνης. Κι ὅμως, μᾶς φαίνεται σὰν ἀναχώρηση, σὰν χωρισμός, ὅτι ὁ Κύριός μας δὲν εἶναι πιὰ παρὼν μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο. Οἱ μαθητὲς δὲν ἀντέδρασαν ἔτσι.

Ένας σκητιώτης με μεγάλη επίδοση στην πρακτική χριστιανική ζωή, απλοϊκός στην πίστη, έπεφτε σε σφάλματα λόγω της αγραμματοσύνης του. Έλεγε: «Ο άρτος που παίρνουμε με την Θεία Κοινωνία δεν είναι αληθινά σώμα Χριστού, αλλά ομοίωμα». Δύο γέροντες άκουσαν ότι λέει αυτά τα λόγια και επειδή από τον τρόπο της ζωής του γνώριζαν ότι αυτός ήταν μεγάλος, σκέφτηκαν ότι από ακακία και αφελότητα μιλάει έτσι. Ήρθαν λοιπόν και του λένε: (…)