Μήπως τρελαινόμαστε χωρίς λόγο; Συνωμοσίες, αντιπαλότητες, προδοσίες, κι ένα σωρό βλακείες που δεν έχουν θέση στα μυαλά των Ορθοδόξων.
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά στον τρόπο αντιμετώπισής τους;
Δεν είναι όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού; Αυτό δεν είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που μαθαίνουμε ως χριστιανοί; Για όποιο λόγο κι αν γίνεται, ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω ή από πάνω ή από κάτω ο Θεός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Πάντοτε να θυμάσαι με αγάπη τον Θεό σου και την αγάπη Του για μας. Όλα όσα βλέπεις στον ουρανό και στη γη, στον τόπο της κατοικίας σου, σε ξυπνούν, για να θυμάσαι τον Κύριό σου και την αγάπη Του, που μέσα της κλείνει κι εμάς. Κάθε πλάσμα του Θεού φανερώνει την αγάπη Του σ’ εμάς. Βλέποντας, λοιπόν, και απολαμβάνοντας τα δημιουργήματά Του, λέγε μέσα σου:

Και αν χρειασθεί να θυσιασθείς για την γυναίκα σου, και αν χρειασθεί να γίνεις χίλια κομμάτια για χάρη της, να το δεχθής με χαρά και να μην εγκαταλείψεις και αποχωρήσεις.Και αν ακόμη την δεις να σε περιφρονεί και να μη σου δίνει καμμία σημασία, με την αγάπη που θα της δείξεις και με την καλωσύνη σου και με τα καλά σου λόγια...

Όταν κάποιος έχει την σωματική αγνότητα, αλλά δεν έχει την ψυχική αγνότητα (αρχοντιά), δεν αναπαύεται ο Θεός σ' αυτόν, γιατί υπάρχει μέσα του πονηριά, υπερηφάνεια, κακία κ.λπ.
Τότε η ζωή του είναι μια κοροϊδία.
Από εδώ να ξεκινήσετε τον αγώνα σας: Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε την ψυχική αγνότητα δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία.
Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η Θεία Χάρις.

Μιά γερόντισσα, ἁγία ψυχούλα, ζοῦσε στόν Πειραιᾶ μόνη της. Τό μοναχοπαίδι της ἀκολούθησε τό δρόμο τοῦ Μοναχισμοῦ· ἀφιερώθηκε στό Θεό! Ἐκείνη δέχτηκε τό γεγονός δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν τιμή πού ἔκανε στό παιδί της καί στήν ἴδια, παρ᾿ ὅλο πού ἀπόμεινε μόνη της. Ἐπιπλέον δέν εἶχε καί καλή ὑγεία· εἶχε ἄσθμα, πού πολύ τή βασάνιζε καί πολλές φορές ἔφθανε κοντά στό θάνατο.

Η κάθε Κυριακὴ πού περνάει, εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα σκαλοπάτι, πού πρέπει νὰ τὸ ἀνεβοῦμε, ἂν θέλουμε νὰ φτάσουμε ἐκεῖ, πού μᾶς περιμένει ὁ Χριστός. Καμμιά ἡμέρα δὲν μᾶς δίνει ὁ Θεὸς ἄσκοπα καὶ τυχαῖα. Πολὺ περισσότερο τὴν Κυριακή. Καὶ στὸν καθένα μας ὁ Θεὸς δίνει τόσες Κυριακές, ὅσες τοῦ χρειάζονται γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ φτάσει κοντὰ Του.

Νίκα τὸ κακὸ μὲ τὸ καλό, αὐτὸς εἶναι ὁ Εὐαγγελικὸς Νόμος!
Μόνο δῶσε.
Μὴ σκέφτεσαι νὰ πάρης.
Δῶσε ἀγάπη καὶ μὴ σκέφτεσαι καὶ λές: μὰ δὲν μοῦ ἔδωσε ἀγάπη, ἔδωσα ἀλλὰ δὲν πῆρα.

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήση.
Ήταν 13 ετών. Ενάμισι περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον ωδήγησε εκεί.

Εκείνο το «γιατί» και εκείνο το «εγώ» που έχομεν, αυτά είναι η καταστροφή μας...
Διά να λάβει κανείς την χάριν του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να υποφέρει πολύ, να κοπιάσει, να αγωνισθεί. Μη νομίσωμεν ότι με τα αναπαυτικά, με τα χαρμόσυνα, με τα καλά φαγητά και με τα καλά φορέματα θα λάβωμεν την χάριν του Θεού...
Με όσα έπαθε –εκουσίως– ο Κύριος έδωσε εις ημάς παραδείγματα σιωπής, υπομονής, καρτερίας, αγάπης…

Αν η απελπισία μας πηγάζει από πολύ βαθιά μέσα μας, αν αυτό που ζητάμε, αυτό για το οποίο κραυγάζουμε, είναι τόσο ουσιαστικό ώστε να καλύπτει όλες τις ανάγκες της ζωής μας, τότε βρίσκουμε κατάλληλα λόγια να προσευχηθούμε και μπορούμε να φτάσουμε στην κορυφαία στιγμή της προσευχής μας, τη συνάντηση με το Θεό.

Θα ήθελα να πω κάτι για την «κραυγή» της προσευχής. Φώναζε δυνατά ο τυφλός Βαρτίμαιος. Τι λέει όμως το Ευαγγέλιο για τους ανθρώπους γύρω του; Προσπαθούσαν, λέει, να τον κάνουν να σιωπήσει.