Oἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας μας πού πάσχουν τά Θεῖα, μᾶς διδάσκουν πώς στό δρόμο τῆς σωτηρίας ὁ ἄνθρωπος πειράζεται ἀπό τό διάβολο μέ ὀκτώ τρόπους...

Μπαίνει ο άντρας στο σπίτι. «Η γυναίκα μου, πάτερ, είτε μπήκα είτε δεν μπήκα, καμία σημασία. Γυρισμένη πλάτη στην κουζίνα, καθάριζε χόρτα, μπαίνω κι ακούω μια φωνή: “Γύρισες πάλι; Σχολάσατε κιόλας; Δεν έχεις πουθενά αλλού να πας; Έπρεπε να έρθεις κατευθείαν σπίτι;” Είτε μπήκα είτε δεν μπήκα σπίτι, για τη γυναίκα μου είναι σαν να μην υπάρχω...

Μία όμορφη ομιλία, γεμάτη δυνατά μηνύματα και θετικές σκέψεις για τα νιόπαντρα ζευγάρια και τους νέους γονείς [...]

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὃς ἠθέλησε συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. ἀρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. Μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐ­τοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε, καὶ ἀποδοθῆναι...

Σε κοίταξα όταν ξύπνησες σήμερα το πρωί. Περίμενα να μου πεις δυο-τρεις λέξεις, ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν, ζητώντας τη γνώμη μου για ότι πρόκειται να κάνεις σήμερα. Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα για να πάς στη δουλειά σου. Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις καλημέρα!

Η σωματική ψυχική κόπωση παραλύει τη θέληση και πολλά κακά και αμαρτίες γίνονται σε ώρες κοπώσεως και ψυχοσωματικής εξαντλήσεως. Κάθε λοιπόν φορά, που η κόπωση μας επισκέπτεται καταλυτική, ας ακούμε τη φιλάνθρωπη πρόσκληση του Ιησού: «Δεύτε υμείς εις έρημον τόπον και αναπαύεσθε ολίγον» (Μαρκ. 6, 31).

Ο ιατρός Λουκάς και η Παναγία συνομιλούν. Ο ιατρός της ζητάει την άδεια να την ζωγραφίσει και εκείνη του την δίνει… Κάπως έτσι ξεκίνησε η απεικόνιση των Αγίων μορφών της Ορθοδοξίας μας και η τιμητική τους προσκύνηση. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς ήταν ο πρώτος αγιογράφος της Παναγίας στην Ορθόδοξη ιστορία μας.

Ένα πλατύ χαμόγελο. Μια καρδιά φαρδιά. Μια μορφή που ίσως να μην την καταλάβαμε όσο θα πρεπε…

«Όταν θα με δείτε στο φέρετρο, μας έλεγε συχνά, τότε θα καταλάβετε»… Άραγε τι εννοούσε «ο παππούλης» μας; Η πιο φαρδιά καρδιά και εκ του φυσικού της, που γνωρίσαμε ποτέ; Όμως ναι, τώρα που τον αντικρίζουμε στην νεκρική του κλίνη, τώρα αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε τι εννοούσε.

Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς γραµµὲς µὴ βιαστεῖτε νὰ ὁδηγηθεῖτε σὲ λάθος συµπεράσµατα. Ὄχι! Τὸ περιοδικό µας δὲν ἔσπευσε νὰ ὑλοποιήσει τὸ ἀπαράδεκτο νέο πρόγραµµα σπουδῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ εἰσάγοντας στὶς σελίδες του τὴ Θρησκειολογία καί, µάλιστα, πρὶν ἀκόµη ἐφαρµοστεῖ στὰ σχολεῖα... Ὅµως, πῶς θὰ νιώθατε ἂν ἀκούγατε ἀπὸ παιδιά, ἀκόµη καὶ προσχολικῆς ἡλικίας, ὅτι ὁ µπουφὲς στὸ πάρτυ τῶν φίλων τους ἀποτελεῖτο ἀπὸ ... κοµµένα δάχτυλα, µούµιες, ἀνθρώπινα µυαλὰ καὶἄλλα παρόµοια;

Όλα όσα σας λέω, βέβαια, είναι ανώφελα για κεί­νους που έχουν ήδη πεθάνει. Ας τ’ ακούσουν, όμως, οι ζωντανοί και ας συνέλθουν, ας λογικευτούν, ας διορθωθούν.
Γιατί δεν ζούμε ενάρετη ζωή και δεν έχουμε καθαρή συνείδηση. Αλλιώς ο θάνατος δεν θα μας τρόμαζε. Απόδειξέ μου ότι θα κληρονο­μήσω τη βασιλεία των ουρανών και σφάξε με τώρα κιόλας. Θα σου χρωστάω μάλιστα και χάρη για τη σφαγή μου, αφού θα με στείλεις γρήγορα σ’ εκείνα τα αγαθά.
«Αλλά φοβάμαι να πεθάνω άδικα», ίσως θα μου πεις...