Μεγάλη Παρασκευὴ μεσημέρι σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
– Ναί! Ναί! Τὸ διάβασα! Μιὰ χαρὰ τοὺς τὰ γράφει! Ἔχουμε καταλύσει κάθε ὅριο σεβασμοῦ πιά! Ὅλοι γίνανε ἐπιδημιολόγοι καὶ ἀψηφοῦν τοὺς ἐπιστήμονες! Καθεὶς στὴν θέση του! Ἡ ἐπιστήμη μίλησε, κύριε! Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε! Ἡ κυβέρνηση διέταξε! Θὰ τὶς σεβαστεῖς!

Μεγάλη Παρασκευὴ σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
-Μαμά!…
-Μαμά! Σοῦ μιλάω! Κοίταξέ με μανούλα…
Σήκωσε στενoχωρημένη τὸ βλέμμα της ἀπὸ τὴν ὀθόνη τοῦ κινητοῦ της.
– Τί εἶναι, Μαρία μου;

Φοβούμαι να μιλήσω και να αγγίξω με τη γλώσσα μου τη φοβερή αυτή διήγηση που αναφέρεται στον Σωτήρα· διότι πραγματικά είναι φοβερό να διηγηθώ γι’ αυτή. Ο Κύριός μας παραδόθηκε σήμερα στα χέρια των αμαρτωλών! Για ποιο λόγο λοιπόν παραδόθηκε, αν και ήταν άγιος και αναμάρτητος Δεσπότης; Διότι χωρίς να διαπράξει καμιά αμαρτία παραδόθηκε σήμερα.

Ο Χριστός στο Γολγοθά! Ο Σωτήρας μας στο σταυρό! Ο Δίκαιος πάσχει! Εκείνος που αγαπά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, θανατώνεται από ανθρώπους! Όποιος έχει συνείδηση, ας ντραπεί! Όποιος έχει καρδιά, ας θρηνήσει! Όποιος έχει νου, ας κατανοήσει! […]
Ο καλός Σαμαρείτης που έσωσε την ανθρωπότητα από τις πληγές που της είχαν προξενήσει οι ληστές, έπεσε ο ίδιος στα χέρια τους.

Ο Αγαπημένος μας πατέρας Γαβριήλ, τη Μεγάλη Εβδομάδα, δεν του άρεσε ο περισπασμός, δεν έλεγε αστεία, δεν γελούσε, ήταν πολύ σκεφτικός. Βίωνε τη μέγιστη αμαρτία που διέπραξε η ανθρωπότητα: τη Σταύρωση του Χριστού!

Την Μεγάλη Παρασκευή, με φωνή έντρομη, δυνατή και πένθιμη, φώναζε: «Βοήθεια... Βοήθεια...! Ο Χριστός κουβαλάει στους ώμους του τον Σταυρό προς τον Γολγοθά...!».

Ἂν καὶ μυστηριακὰ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὸν Κύριό μας περισσότερο ἀπὸ μία φορὰ τὴν ἡμέρα, ὅμως πνευματικὰ καὶ νοερὰ μποροῦμε νὰ τὸν δεχόμαστε κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ διὰ μέσου της ἐργασίας ὅλων τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν ἐντολῶν καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν θεία προσευχὴ καὶ μάλιστα τὴν νοερά.

«Κύριε, σῶσον λαόν ἀπεγνωσμένον»
Στίς κρίσιμες ἡμέρες πού διανύομε καί στήν ἱερότητα τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐπιβάλλεται μᾶλλον σιωπή καί προσευχή. Ὅμως ἐπειδή προσφάτως στό Διαδίκτυο κυκλοφορήθηκαν κάποιες ἀπόψεις μέ τόν ὄνομά μου, πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, γιά νά μήν προκύψη ζημία, ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Ὦ δυστυχισμένοι! Κι ἂν τὰ στόματα τῶν νηπίων πάψουν νὰ δοξολογοῦν, κι αὐτὰ τὰ ἄψυχα θὰ φωνάξουν καὶ θὰ ποῦν: Χαῖρε Χριστέ!
Χαῖρε, θὰ πῇ ὁ ἥλιος, γιατὶ Αὐτὸς τοῦ δίνει τὸ φῶς!
Χαῖρε, θὰ πῇ ἡ σελήνη, γιατὶ κι αὐτὴ δικό Του κτίσμα εἶνε!

Αυτό το Πάσχα θα είναι ίδιο με το Πάσχα του 33 μ.Χ. Ο Χριστός μόνος Του προσευχήθηκε στη Γεσθημανή (εμείς κοιμόμασταν), μόνος Του πέρασε τα πάθη και τους κολαφισμούς (εμείς Τον απαρνιόμασταν), μόνος Του ανέβηκε το Γολγοθά και στο Σταυρό (εμείς παρακολουθούσαμε από μακριά), Αναστήθηκε κεκλεισμένων των θυρών με την "Αστυνομία" έξω από τον σφραγισμένο τάφο...

Η πίστις είναι το κλειδί, με το οποίο ανοίγεται ο θείος θησαυρός. Το κατέχουν οι απλές, αγαθές, όλο αγάπη καρδιές. «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ. Θ’ 23). Η πίστις είναι το πνευματικό στόμα. Ας ανοίγουμε ελεύθερα αυτό το στόμα, όπως κάνουμε και για το σωματικό. Ας μη σφίγγουν τα χείλη του η αμφιβολία και η ολιγοπιστία. Αν μένη κλειστό εξ αιτίας τους, κλειστός θα μείνη και ο ουρανός για μας.