Χριστιανός, πού ντρέπεται να ομολογεί στην ζωή του, με λόγια και με έργα, τον Χριστό, ουσιαστικά δεν έχει πι­στέψει.
Δεν είναι άξιος να φέρει το Όνομα Του. Είναι άνθρωπος, πού σκέπτεται και συμπεριφέρεται με επίγειους υπολογισμούς.
Όποιος δεν έχει το θάρρος να υπερασπιστεί την πίστη του, ανήκει στην κατηγορία εκείνων, για τους οποίους λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο...

Αν και η φύσις εργάζεται, δεν εργάζεται με τη δική της δύναμη, αλλά υπακούοντας στο πρόσταγμα του δημιουργού, και ποτέ να μη στεναχωριούνται οι γυναίκες όταν δεν γεννούν, αλλά ας καταφεύγουν στο δημιουργό της φύσεως, αποδεικνύοντας αγαθή διάθεση και ας ζητούν από εκείνον, που είναι ο Κύριος της φύσεως, και ας μη αποδίδουν τη γέννησι των παιδιών, ούτε στη συνουσία των συζήγων, ούτε σε κάποιον άλλο, αλλά στο δημιουργό όλων...

«Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε: “Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός, δεν επιτρέπει την γνώση;”. “Ποιά γνώση;”, τους λέω, “αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;”. “Ναι”, μου λένε. “Μα, αυτή η γνώση”, τους λέω, “σε πάει μέχρι το φεγγάρι· δεν σε ανεβάζει στον Θεό!”.

Πότε γονάτισες τελευταία φορά μπροστά στον Κύριο;
Λες ότι έχεις δουλείες, πανεπιστήμιο, οικογένεια και δεν προλαβαίνεις.
Το ξέρω, (παρ' όλα αυτά) μιλάς γι' Αυτόν συχνά στην παρέα σου, σε γνωστούς και φίλους. Αλλά πόσο συχνά μιλάς σ' Αυτόν;

Έχουμε αφήσει την προσευχή αδελφοί και γι' αυτό έχουμε γεμίσει με λογισμούς. Πέφτουμε εύκολα στην αμαρτία, ενδίδουμε εύκολα στα πάθη μας.

Κάθε χρόνο η μικρή μας συνοδεία ανέβαινε με κόπο πρωί-πρωί το φιδωτό μονοπάτι. Προορισμός μας τα Ταμπούρια, συνοικία του χωριού Τετρακώμου Άρτας, όπου γινόταν το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29-30 Ιουνίου).

Στα 1000 μ. υψόμετρο, συντροφιά με τα πανύψηλα έλατα, στο σβήσιμο της δασωμένης κορυφογραμμής της Κρανούλας, ύψωνε το ταπεινό του ανάστημα το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που έδινε και το όνομά του στην τοποθεσία. «Στους Άι-’Ποστόλους» λέγαμε...

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. Καὶ προσκαλεσάμενος τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων ὥστε ἐκβάλλειν αὐτὰ καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Τῶν δὲ δώδεκα ἀποστόλων τὰ ὀνόματά εἰσι ταῦτα· πρῶτος Σίμων ὁ λεγόμενος Πέτρος...

«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Μτ. ε' 14)
Η σχέση μας με το Θεό είναι σαφώς
μια υπόθεση σωστού προσανατολισμού:
Όταν είμαι στραμμένος προς το φως,
τότε το πρόσωπό μου είναι φωτεινό
ακόμα κι αν είμαι πολύ μαρκυά...

Πριν συναντήσει τον Χριστόν, ο οποίος τον ονόμασε Κηφά (πέτρα), ο Αγιος Πέτρος λεγόταν Σίμων. Γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς. Είχε αδελφό τον Ανδρέα, τον πρωτόκλητο. Ο Ανδρέας παρουσίασε τον Πέτρο στον Ιησού αφού πρώτα του είχε πει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. 1,42).

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ σημερινή ἡμέρα κατά τῶν Ναρκωτικῶν μᾶς θυμίζει πώς μπορεῖ μέν ἡ ἐποχή μας νά εἶναι πολιτισμικά ἀνώτερη σέ σχέση μέ ἄλλες ἐποχές, εἶναι ὅμως πτωχή ἀπό ἰδανικά, ἀξίες, ἐλπίδα καί προοπτική.

Τά παιδιά μας δέν εὐθύνονται γιά τά ἐγκλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἡ εὐθύνη βαραίνει ἐμᾶς τοῦς μεγαλυτέρους, διότι δέν στρέψαμε τήν παιδαγωγία μας στούς νεώτερους σέ ἀξίες πού ἐπί αἰῶνες στήριζαν τό Ἔθνος μας, ἀλλά παρασυρθήκαμε ἀπό τήν μανία τῆς ἐποχῆς καί τώρα ἀφού σπείραμε ἀνέμους θερίζουμε θύελλες.

Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.
Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγῶνα σου. Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία.
Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας.