Στις 3 Απριλίου είχαμε την τιμή και τη χαρά να υποδεχθούμε στο ναό μας τον ομότιμο καθηγητή της παιδαγωγικής και φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιο Κρουσταλλάκη, ο οποίος μας μίλησε με θέμα: «Αναζητώντας το πρόσωπο του Θεού».

H σημερινή Κυριακή, αδελφοί χριστιανοί, στην εκκλησιαστική μας γλώσσα λέγεται Κυριακή των Βαΐων. Πλησιάζουμε με την Κυριακή αυτή το πάθος του Κυρίου -σ' αυτό το πάθος μας προετοίμαζε όλη η μεγάλη τεσσαρακοστή, που έληξε χθες.
Έφτασε η ώρα, η μεγάλη ώρα των παθών του Κυρίου. Ελάτε, αδελφοί, να συμπορευθούμε με τον Κύριο, που πορεύεται προς το πάθος Του• να συμπορευθούμε όχι τυπικά, αλλά με συμμετοχή του νου και της καρδιάς μας. Ελάτε να γευθούμε το πάθος του Χριστού μας.

Όταν νεκρωθεί μέσα μας η αγάπη και δεν μπορούμε να αγαπάμε πραγματικά το Θεό και το συνάνθρωπο, τότε αδειάζει η ζωή μας και από την παρουσία του Θεού και από την ουσιαστική παρουσία του συνανθρώπου και όσο κι αν προσπαθούμε να τη γεμίσουμε με υλικά αγαθά, με κοσμική σοφία, με πολιτικές ψευτοκοινωνικές ή άλλες δραστηριότητες, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε το βασανιστικό αίσθημα του κενού που αισθανόμαστε μέσα μας. Τότε αναζητούμε μάγους θαυματοποιούς, γκουρού, εξορκιστές, ή κάθε μορφής αποδράσεις και στο τέλος αργά ή γρήγορα πεθαίνουμε από πλήξη και ανία.

Θα πρέπει να προβληματιζόμαστε κάθε φορά που δεν κοινωνούμε. Όταν βγαίνει ο ιερέας κρατώντας το Άγιο Ποτήριο και λέει:«Μετά φόβου Θεού Πίστεως προσέλθετε» πλησιάζουν ορισμένα άτομα να κοινωνήσουν ή όταν είναι Μεγάλη Πέμπτη, Μέγα Σάββατο ή τα Χριστούγεννα. Δηλαδή όλο το χρόνο δεν ήμασταν άξιοι και τώρα μόνο είμαστε άξιοι να μεταλάβουμε το Σώμα και Αίμα Χριστού, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα; Σίγουρα δεν είμαστε. Και εγώ που είμαι παπάς δεν αισθάνομαι άξιος να λειτουργήσω αλλά πρέπει να λειτουργήσω γιατί όταν είσαι πνευματικός άνθρωπος ποτέ δεν μπορείς να αισθανθείς ότι είσαι απόλυτα έτοιμος.

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί χριστιανοί, είναι η Ε' Κυριακή των Νηστειών. Μια ακόμη εβδομάδα και εισερχόμεθα στην Μεγάλη Εβδομάδα, που είναι όλο πνευματικό γλυκασμό, γιατί γευόμαστε τα γλυκά και λυτρωτικά πάθη του Χριστού μας. Και η Εκκλησία με τα ιερά της αναγνώσματα και τα τροπάριά της μας προετοιμάζει για να γευθούμε τα σεπτά πάθη του Κυρίου μας. Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι μια εισαγωγή στο πάθος του Χριστού.

Μερικές φορές διαβάζουμε γιατί θέλουμε να συμβουλέψουμε τους άλλους έχοντας αποκτήσει μια φαρέτρα γνώσεων και κάνουμε τον ιεραπόστολο στους άλλους. Αλλά οι Πατέρες δύσκολα ομιλούν. Πήγαιναν στο ασκητήριο, όπου είχαν καταστάσεις πνευματικές, μελετούσαν το Λόγο, δεν βιάζονταν να τελειώσουν το βιβλίο, τη Γραφή, όπως συμβαίνει σε μας. Έχουμε αγωνία να τελειώσουμε γρήγορα αυτό το βιβλίο, να πάρουμε άλλο.

Την Κυριακή 20 Μαρτίου είχαμε τη χαρά να υποδεχτούμε στο Ναό μας το Γέροντα της Καμάριζας Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νεκτάριο Βιτάλη, εφημέριο του Ιερού Προσκυνήματος Αγίου Νεκταρίου Καμάριζας. Μεγάλος αριθμός πιστών συγκεντρώθηκε στο ναό τόσο για να συναντήσουν και να ακούσουν το Γέροντα όσο και για τα ιερά λείψανα που έφερε μαζί του για ευλογία και προς προσκύνηση.

Αυτά τα σοφά λόγια, πού βρίσκουμε στις Παροιμίες Σολομώντος, έχουν διαχρονικότητα. Ισχύουν πάντοτε και για όλες τις κοινωνίες. Ο εμπνευσμένος συγγραφεύς υπογραμμίζει ένα ύψιστο καθήκον: «Παιδαγώγησε το παιδί σου, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο και οι ελπίδες σου, που τρέφεις γι' αυτό, θα ναι πράγματι πολλές και καλές». Όπως δηλαδή θεωρείται καθήκον να φροντίζουν οι γονείς για να μη λείψει ποτέ ο άρτος από τα παιδιά, έτσι πρέπει να θεωρούν υποχρέωση τους την παιδαγωγία τους και την πνευματική τους ανατροφή.

Κι έτσι μέσα από αυτήν την πεποίθηση και πείρα ζωής έρχομαι ν' αναγνωρίσω για τον εαυτό μου και να επιζητήσω αυτό που νομίζω ότι κυρίως πρέπει να επιζητεί ο άνθρωπος και που λέω και στους φοιτητές μου: Αίσθηση ορίων. Που φτάνει ο άνθρωπος, που μπορεί να φτάσει; Γιατί καμιά φορά μάς καταλαμβάνει η αλαζονεία, η υπεροψία, θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα, θεωρούμε ότι είμαστε σπουδαίοι, μεγάλοι, και όσο προχωρεί κανείς εις βάθος καταλαβαίνει ότι ξέρει πολύ λίγα πράγματα, ελάχιστα και αμφισβητούμενα και στο χώρο της επιστήμης, και στη ζωή και σε ολόκληρο τον χώρο της ύπαρξης.

Όλοι μας μπορούμε να δούμε τα θαύματα. Εσείς οι ίδιοι, οι γονείς σας, τα αδέλφια σας, η ζωή, ο ήλιος, η θάλασσα, όλα είναι ένα θαύμα, και μόνον αυτοί που εθελοτυφλούν δεν μπορούν να δουν αυτό το θαύμα. Απλώς ο Θεός που μας τα έδωσε με τόση γενναιοδωρία, παραμένει κρυμμένος -θα λέγαμε- σαν ένας πατέρας που μάς στέλνει δώρα προκαταβολικά από την άλλη άκρη του κόσμου και περιμένουμε πότε θα τον συναντήσουμε.