Κάποτε έβαλα να κάψω κάτι σκουπίδια και είδα ξαφνικά να πετάγεται πέντε μέτρα ψηλά από το έδαφος ένα φλεγόμενο αντικείμενο. Ήταν ένας μικρός ξύλινος σταυρός που κατά λάθος είχε βρεθεί στα σκουπίδια. Τί ήταν αυτό; Το ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα πιστεύουν στο Θεό, κάνουν το καλό και πέφτουν, αλλά δεν μένουν στο χώμα, σηκώνονται, αυτό δεν είναι θαύμα;

Αισθάνομαι σήμερα επιτακτική την ανάγκη, με όλο το σεβασμό προς την ιερή μνήμη του Γέροντα Παΐσίου, του οποίου η φήμη δικαίως έφθασε στα τετραπέρατα της Γης για τα εκλεκτά έργα του, να δηλώσω, ότι όλες εκείνες οι αναφορές στο πρόσωπό του, μολονότι εν πολλοίς προκαλούσαν θαυμασμό, με έκαναν ελαφρώς να «κλωτσήσω», αρνούμενος να τις δεχτώ.

Οι άνθρωποι έχουν στην καρδιά τους μεγάλο φόβο μήπως απομείνουν απροστάτευτοι και φτωχοί στη ζωή τους, και για τούτο, ο νους κι’ ο λογισμός τους είναι στο να μαζέψουν χρήματα ή ν’ αποκτήσουν κτήματα κι’ άλλα πλούτη, για να τα ‘χουνε στην ανάγκη τους.

Για πολλούς η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι’ αυτό πολλούς απ’ τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Κι έτσι είναι πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν τη ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστια και μάλιστα φοβερή.

O ελληνικός λαός τιμά πραγματικά την Παναγία, την Υπεραγία Θεοτόκο, και ιδιαίτερα το καλοκαίρι, τον Δεκαπενταύγουστο προστρέχει στη Χάρη της. Η ευλάβεια φαίνεται περισσότερο έκδηλη στα μεγάλα προσκυνήματα όπως είναι η Τήνος, η Πάρος, η Σουμελά κ.ά. Και ό λαός που αγαπά την Παναγία και την έχει ως μάνα του, έχει προσδώσει και πολλά ονόματα στη παναγία μορφή της. Είναι η Παναγία η Μεγαλόχαρη, η Οδηγήτρια, η Βρεφοκρατούσα, η Δεομένη, η Πορταΐτισσα, η Φανερωμένη, η Γοργοϋπήκοος κ.ά.

Πόσες φορές σε άγιο μικρό ρημοκκλησάκι απελπισμένος έμπαινα, γλυκεία μου Παναγία, μα στην εικόνα Σου μπροστά περνούσε το φαρμάκι και πλημμυρούσε μέσα μου αγνώριστη ευτυχία...

Θεέ μου, πώς τις ονειρευόμουνα όλο το χειμώνα! Όταν απ' τη πολλή κούραση χτυπούσαν τα μηλίγκια μου, όταν έφταναν στα όρια αντοχής, έκλεινα τα μάτια μου κι άνοιγα την ψυχή μου να μπει το καλοκαίρι με την ξεκούρασή του.

Περισσότερα Βίντεο
Οι εμπειρίες μας από το Όρος Σινά και τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης είναι μοναδικές και μας άφησαν στο νου λίγη από την ησυχία της ερήμου καθώς και τον πόθο να επαναλάβουμε το προσκύνημα όποτε μας ξαναδοθεί ευκαιρία. Προσπαθήσαμε λοιπόν να σας μεταφέρουμε τις όμορφες εικόνες που θα μείνουν για πολύ καιρό στη μνήμη μας μέσα από το σχετικό video.

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού.

Η Θαυματουργή Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», έχει Αγιογραφηθεί τον 19ο αιώνα Θαυματουργικώς. Φέρει χρονολογία 1870 και έχει το εξής ιστορικό:
Υπήρχε τον καιρό εκείνο μία αγιογράφος Μοναχή ονόματι Τατιανή, της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του απέναντι της Ιερουσαλήμ Όρους των Ελαιών.