Γιὰ αἰῶνες, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, στὴν ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ ἐπίσκοπος στέκεται στὴ μέση του ναοῦ καὶ περικυκλωμένος ἀπὸ τὸν κλῆρο, ὑψώνει μὲ μεγαλοπρέπεια τὸ σταυρὸ ψηλὰ καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιστοὺς στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα. Αὐτὸς ἦταν ὁ ἑορτασμὸς στὴν Χριστιανικὴ αὐτοκρατορία, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ γεννήθηκε κάτω ἀπὸ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος εἶδε τὸ ὅραμα ψηλὰ στὸν οὐρανό,καὶ ἄκουσε τὶς λέξεις «Ἐν τούτῳ νίκα»...

Απέναντι εις τον «μορφωμένον» αθεϊσμόν και την ευγενικήν ανθρωποφαγίαν του συγχρόνου πολιτισμού πρέπει να αντιτάξωμεν τας χριστοφόρους προσωπικότητας, αι οποίαι με την πραότητα του προβάτου θα νικούν τα εξημμένα πάθη των λύκων, και με την ακεραιότητα των περιστερών θα σώζουν την ψυχήν του λαού από την πολιτιστικήν και πολιτικήν δυσωδίαν. Την άσκησιν εις το όνομα του Χριστού πρέπει να αντιτάξωμεν «εις τον πολιτιστικόν ασκητισμόν, ο οποίος γίνεται εις το όνομα του σαπισμένου και παραμορφωμένου ευρωπαϊκού ανθρώπου, εις το όνομα του αθεϊσμού, του πολιτισμού, του αντίχριστου.

Ένας από τούς καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσινγκτον. Άραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν; Το πείραμα έκανε η «Ουάσιγκτον Πόστ».

Τί ἤτανε,ἀληθινά,ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο,ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Ὄχι μοναχὰ ἡ ἀρχαία πολιτεία, μὰ κι ἡ καινούρια, ὣς τοῦ σουλτάν-Χαμὶτ τὰ χρόνια.

Ο Ιωακείμ και η Άννα δεν ήθελαν παιδί "εγωιστικά", ούτε ψυχολογικά ή συναισθηματικά. Δεν ήθελαν να γεννήσουν παιδί για τον εαυτό τους, αλλά για τον Κύριο. Η τεκνογονία θεωρούνταν τότε "υποχρέωση" απέναντι στον Θεό. Εκεί ακριβώς συνίσταται η ντροπή και το "όνειδος" της ατεκνίας.

Ἡ εὐλάβεια ποὺ δείχνει ἡ Ἐκκλησία στὴν Παναγία ριζώνει στὴν ὑπακοή της στὸν Θεό, στὴν ἑκούσια ἐπιλογή της νὰ δεχθεῖ μία πρόσκληση ἀδύνατη στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν τόνιζε τὴ σύνδεση τῆς Παναγίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ θεωρεῖ ὡς τὸν καλύτερο καρπὸ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἔσχατου περιεχομένου τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Tὰ τραγικὰ γεγονότα τῆς 6ης καί 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ξεκίνησε ὁ ξεριζωμὸς καὶ ἡ συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δὲν ἦσαν ἕνα τυχαῖο καὶ μεμονωμένο γεγονός. Ἦταν αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμοῦ, τὸν ὁποῖο τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τὸ τουρκικὸ κράτος στὰ ἐθνικά του θέματα,παρὰ τὴ συνεχὴ ἐναλλαγὴ κυβερνήσεων.

«Η Ορθόδοξη Μοναχική ζωή και η καταναλωτική κοινωνία είναι δύο έννοιες ριζικά διαφορετικές. Η καταναλωτική κοινωνία με το πρόσχημα της οικονομίας χρόνου, δυνάμεων και παράλληλα καλύτερης εξυπηρέτησης και απόδοσης, δελεάζει και παρασύρει τον άνθρωπο (και επί του προκειμένου τον Μοναχισμό), στη σύγχρονη τεχνολογική εξυπηρέτηση.

Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε΄ η θλίψη θα μεταβληθεί σε χαρά και αυτή τη χαρά κανείς δεν θα μπορεί να σας την αφαιρέσει, γιατί θα είναι διαρκής, παντοτινή. Λοιπόν μη λυπηθείτε.

Και για κάθε αρετή, έτσι γίνεται, από την πλευρά του πνευματικού ζήλου. Όσο η επιθυμία θα φρουρείται και θα θερμαίνεται από τον ζήλο, η επιθυμία αυτή της αρετής θα γίνει έργο, θα γίνει κτήμα της ψυχής. Και πρέπει συνεχώς να πυροδοτούμε τον πνευματικό ζήλο, για να φρουρείται η ψυχή μας από τους νοητούς λύκούς και από τους νοητούς κλέφτες, οι οποίοι καιροφυλακτούν ανά πάσαν στιγμήν, να ερημώσουν την ψυχή μας.