H εφημερία πλησιάζει σχεδόν στο τέλος της. Ο Μιχάλης, ο εφημερεύων γιατρός, κατάκοπος από την ένταση όλης της νύχτας, ακούμπησε στο γραφείο κι έμεινε εκεί να κοιτάξει μια το ρολόι και μια το παράθυρο. «Πόσα δεν έγιναν κι αυτή τη νύχτα;» συλλογίζεται. Ποιό περιστατικό να πρωτοθυμηθεί;

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς τὸ διηγήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Κύριλλος, πρὶν μερικὰ χρόνια, μπροστὰ ἀπὸ τὴ λάρνακα τοῦ ἄφθαρτου Γέροντα Βησαρίωνος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀγάθωνος στὴν Οἴτη.Παρόντες ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα, τὴν ἀδελφή μου Σοφία, τὸ σύζυγό της Κωνσταντῖνο, καὶ ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Γέρων Δαμασκηνός...

Όλοι οι άνθρωποι από τα νεανικά τους χρόνια κάνουν σχέδια για το μέλλον τους. Θέλουν να έχουν παντού επιτυχίες: στις σπουδές, στο επάγγελμα, την οικογένεια, στα οικονομικά, εργασιακά και άλλα τους θέματα. Ακόμη και στα παιδικά παιχνίδια δεν έχουν μάθει να χάνουν. Όμως τις περισσότερες φορές αλλιώς έρχονται τα πράγματα...

O κυρ-Γιώργης ασχολείται με γεωργικές εργασίες. Τα χωράφια του, και όταν ακόμη έχει ανομβρία, κατορθώνει με τη γεώτρηση που έκαμε να τα έχει όλα ποτιστικά. Άλλοτε σπέρνει σιτάρι, άλλοτε καλαμπόκι. Χαίρεται, όταν έρχεται ο καιρός της σοδειάς και γεμίζουν οι αποθήκες του. Οι έμποροι από την άνοιξη ακόμη τον καπαρώνουν, γιατί προσέχει καλά την ποιότητα της παραγωγής του...

...Θυμίζω ότι το επεισόδιο των Ιμίων προκλήθηκε το 1996 όταν ο κ. Κ. Σημίτης μόλις είχε αναλάβει την εξουσία διαδεχόμενος τον ασθενή Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμίζω επίσης ότι τα αιματηρά επεισόδια στην Κύπρο, που οδήγησαν στην χάραξη της πράσινης γραμμής, ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1963 όταν στην Αθήνα δεν υπήρχε σαφής κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1963...

Φωτιά πού δροσίζει, καθαρίζει και φωτίζει τα πάντα! Βασιλιάς ουράνιος, εμπνευστής κάθε επιτυχίας. Παρηγορητής και Ενισχυτής στα απρόοπτα, στα δύσκολα και τα θλιβερά. Θησαυρός των αγαθών και Χορηγός όλων των καλών στη ζωή μας. Θεός αληθινός, Άγιος, Κυρίαρχος, Παντοδύναμος, Άναρχος είναι το Άγιο Πνεύμα. Το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «το εκ του Πατρός εκπορευόμενων, το συν Πατρί και Υίω συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον». Πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, χωρίς αρχή και τέλος.

Δύο μέρες από ζωή του κοντά στο Διδάσκαλο ο απόστολος Πέτρος δεν ήταν δυνατόν να τις είχε ξεχάσει. Η πρώτη, όταν στην ακρογιαλιά της λίμνης Γεννησαρέτ τον είχε καλέσει να γίνει ακόλουθος και μαθητής Του. Και η δεύτερη όταν στην αυλή του αρχιερέα κοντά σε μια φωτιά, εκείνος Τον είχε αρνηθεί...

Αυτή η ιστορία άρχισε πριν 45 χρόνια, όταν ο Θεός έστειλε κάποιον ν' ανάψει φωτιά σ' έναν Παγετώνα. Ήταν ένας παγετώνας μεγάλος και όμορφος αλλά ωστόσο παγετώνας.
Για έναν ορθολογιστή αυτό είναι το άκρον άωτον της ανοησίας (να βάλεις φωτιά στο νερό και ν' αρχίσει να καίει), ενώ αυτό το πράγμα ένας τρελός το πιστεύει.

Ζούσε κάποτε στο Άγιον Όρος ένας μοναχός, ονόματι Παχώμιος. Ήταν πολύ απλός άνθρωπος, δεν ήξερε καν να διαβάζει, δεν ήξερε αν υπήρχε Ευαγγέλιο βιβλίο. Ο μοναχός αυτός είχε μεγάλη οικειότητα με τα φίδια -και υπήρχαν πολλά σ' εκείνη την περιοχή.

«Η αναστροφή με τον Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα γίνονται το κατάλληλο κλίμα, ώστε όλα να γίνουν άπλα, «εν άπλότητι καρδίας» (Σοφ. Σολ. 1,13). Διαβάζοντας τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες, με έρωτα, χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε άγιοι [...] Οι ακολουθίες είναι μεγάλη υπόθεση. Οι ακολουθίες είναι το πάν. Το έχω ζήσει αυτό.