Ο όρος Αρτοκλασία σημαίνει ο τεμαχισμός του άρτου και συναντάται μόνο στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας. Η ακολουθία της Αρτοκλασίας εσφαλμένα λέγεται από τους πιστούς και αρτοπλασία.
Έτσι στη Λειτουργική, Αρτοκλασία αποκαλούμαι τον τεμαχισμό των άρτων που προηγουμένως έχουν ευλογηθεί από ιερέα ή Αρχιερέα και στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα.

Κάποια "καλή" ψυχή ένα βράδυ στο όνειρο του, σα να βρέθηκε μπροστά σε μια ολόλαμπρη πόρτα που του θύμιζε κάτι από παράδεισο...
Απ' έξω βρήκε έναν πανέμορφο άνδρα που του θύμιζε άγγελο... Έκανε να μπει... Ο άγγελος του είπε να θυμηθεί έναν λόγο που του ανήκει ο παράδεισος. Δεν βρήκε έναν πρόχειρο...

«Ποιός ξέρει πόσες φορές να πήγε στο σπήλαιο αυτό ο Δαυΐδ, ο γιός του Ιεσσαί; Ίσως να ξεκίνησε από εκεί για ν’ αναμετρηθεί με το Γολιάθ, που τον σκότωσε με μία πέτρα της σφεντόνας του, ενώ εκείνος ήταν οπλισμένος ως τα δόντια.
Τώρα στο σπήλαιο αυτό κείται το νεογέννητο βρέφος που, κατά τους νόμους των ανθρώπων, είναι απόγονος του ίδιου αυτού βοσκού Δαυΐδ.

Γέροντα, συνήθως κινούμαι από φόβο να μη στενοχωρήσω τους άλλους ή να μην ξεπέσω στα μάτια τους· δεν σκέφτομαι να μη στενοχωρήσω τον Θεό. Πώς θα αυξηθή ο φόβος του Θεού;
– Εγρήγορση χρειάζεται. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος, να το κάνη για τον Θεό. Ξεχνάμε τον Θεό και μπαίνει μετά ο λογισμός ότι κάνουμε κάτι σπουδαίο...

Πριν τη διάδοση της καμπάνας ήταν σε χρήση τα σήμαντρα, τόσο στα Μοναστήρια όσο και στους ενοριακούς Ναούς.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, επανήλθε η χρήση τους, καθώς απαγορεύτηκε ο χτύπος της καμπάνας.
Σήμερα είναι σε χρήση μόνον στα Μοναστήρια. Ανάλογα με την Ακολουθία του νυχθημέρου, είναι σε χρήση και το αντίστοιχο...

Να ευφραίνεσαι μαζί με αυτούς που ευφραίνονται, και να κλαις μαζί με αυτούς που κλαίνε! Αυτό φανερώνει την καθαρή σου καρδιά!
Με τους αρρώστους αρρώστησε και συ. Με τους αμαρτωλούς να κλάψεις. Με αυτούς που μετανοούν για τις αμαρτίες τους να χαρείς. Να είσαι φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά και να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου. Να ζεις κατά κάποιον τρόπο τα παθήματα όλων των ανθρώπων, αλλά, σαν μοναχός που είσαι, να μη ζεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Να μην ελέγξεις κανέναν σαν αν είσαι εσύ κάτι παραπάνω απ’ αυτόν...

Έλεγε ο γέροντας (ο άγιος Παΐσιος) ένα παράδειγμα.
Έλεγε ότι όταν ήταν αρχάριος μοναχός, όταν έφτιαχνε τα εργόχειρά του, πήγαινε ο πειρασμός και του έκανε πολλά εμπόδια.
Σπάζανε τα εργαλεία, τσάκιζαν τα χέρια του, σπαζαν τα εργόχειρα... Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.
Στην αρχή ήταν αρχάριος και δεν μπορούσε να το διαχειριστεί και δυσανασχετούσε. Κι έλεγε: «Να πάρει η ευχή να πάρει» ξέρω γω, διάφορα τέτοια που λέμε κι εμείς.

Βυζαντινά κάλαντα Χριστουγέννων, "Άναρχος Θεός" τραγουδούν οι αδελφές της Ιεράς Μονής Παναγίας Παρηγορήτισσας από το Κεμπέκ του Καναδά.