«Το ίδιο συμβαίνει και όταν δεν μπορώ να καταλάβω πως, οτιδήποτε δεν έχω δεν μου χρειάζεται. Μου άρπαξαν τα ρούχα μου, τα πράγματα μου ή τα χρήματα μου, μου άρπαξαν την γυναίκα μου, τον φίλο μου ή τον πατέρα μου σημαίνει ότι δεν μου χρειάζονται. Η στέρησις και η οδύνη αποτελούν κριτήριο της πνευματικότητος μας.

Γιατί έρχεσαι έτσι παιδί μου σε εμένα;
Για να προσκυνήσω τη χάρη σου Παναγιά μου!
Ναι, αλλά γιατί έτσι; Γιατί με μάσκα;
Γιατί φοβάμαι! Πριν από μένα σε προσκύνησαν κι άλλοι κι αν φιλήσω την εικόνα σου Σου θα κολλήσω!Θα πεθάνω Παναγιά μου!
Από εμένα θα πεθάνεις παιδί μου;
Κοίτα πάνω στην εικόνα Μου και πες μου, βλέπεις όλα αυτά τα τάματα;
Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι βρίσκονται εδώ;

Κάθε άνθρωπος που γεννιέται στον κόσμο είναι ο πλησίον σου!
Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν πάει χαμένο αν το προσφέρεις στον πλησίον σου!
Κάποτε στην έρημο πέθαινε ένας σκύλος από την δίψα. Πέρασε από το δρόμο αυτόν ένας μοναχός και του έδωσε το νερό που είχε για τον εαυτό του και έτσι τον έσωσε!

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Συνέχισε να προσπαθείς… Σε καιρό πειρασμού μη αφήνεις τη θέση σου· μη λιποτακτήσεις· μη θελήσεις να δείξεις του άλλου το σφάλμα…
Και τώρα που νικήθηκες και έπεσες μία φορά να είσαι άγρυπνος στο εξής σε αυτό το πάθος. Διότι ο πειρασμός πάντοτε στέκει πλάι σου· και σ’ όποιον πόλεμο νικήθηκε μία φορά -και εκατό χρόνια να περάσουν...

Μάθε να σιωπάς.
Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.
Δουλεύεις για τον Αόρατο.
Ας είναι και το έργο σου αόρατο.
Όταν σκορπίζει κανείς ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.
Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.
Καρποί που τους πέτυχε κανείς με πολύ κόπο μπορεί να γίνουν μια μπουκιά για το διάβολο.

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης: «Αυτό που λείπει σήμερα (στην εποχή μας), είναι η μετάνοια, αλλά, για να υπάρχει μετάνοια χρειάζεται πρώτα απλότητα και ειλικρίνεια, αυτά δεν υπάρχουν. Διότι μόλις ο άνθρωπος δει λίγο μέσα του, θα δει αμαρτίες, κακία, όπως λέει ο Χριστός. Εάν περιφρονήσει αυτήν την όραση, μη αποδεχόμενος την αμαρτολότητά (του), θα φτιάξει μέσα του την βάση για την υποκρισία.

Γέροντα, τί θέλει ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός;
– Ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς θέλει τὴν προαίρεσή μας, τὴν ἀγαθή μας διάθεση, ποὺ θὰ τὴν ἐκδηλώνουμε μὲ τὸν ἔστω καὶ λίγο φιλότιμο ἀγώνα μας, καὶ τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ δίνει Ἐκεῖνος. Δὲν χρειάζονται μπράτσα στὴν πνευματικὴ ζωή. Νὰ ἀγωνιζώμαστε ταπεινά, νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ...

Σφάλλοντας, ξεσκεπάζεται ο πραγματικός εαυτός μας. Τον γνωρίζουμε, και προσπαθούμε να διορθωθούμε. Γι' αυτό και έχει σημασία να παρακολουθεί κανείς τον εαυτό του, να παραδέχεται, να βλέπει πρώτα τα σφάλματα του, να τα κατανοεί. Και αυτό βέβαια είναι η αρχή της μετανοίας. Αν κανείς δεν παραδεχτεί ότι είναι ένοχος...

– Γέροντα, χθὲς μᾶς εἴπατε ὅτι ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἴδατε αὐτὲς τὶς μέρες τοὺς νιώσατε ἀδέλφια· πῶς εἶναι ἡ πνευματικὴ συγγένεια;
– Μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἴμαστε κατὰ σάρκα ἀδέλφια. Ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια καὶ ὅλοι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ πιστοὶ εἴμαστε ἐπιπλέον κατὰ Χάριν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξαγορασμένοι μὲ τὸ θεϊκὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.