Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;
Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις...

Η ανταπόκριση του Κυρίου στην προσευχή δεν εξαρτάται από το πλήθος των λόγων, αλλ’ από τη νήψη του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ’ όσα λέει η Γραφή για τη στείρα Άννα, τη μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Άννα, «αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί, τότε εγώ θα το αφιερώσω σ’ εσένα για όλη του τη ζωή».

Στο Θεό άριστα είναι όλα: και το δέκα των πέντε ταλάντων και το τέσσερα των δύο και το δύο του ενός ταλάντου. Η θεία δικαιοσύνη έχει άλλους μαθηματικούς ορούς και το ένα και ένα άλλοτε κάνουν δύο άλλοτε δύο εκατομμύρια...

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Όσιος Γερμανός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1252 μ.Χ. από φιλάνθρωπους, ευκατάστατους, ευσεβείς και πολύτεκνους γονείς. Ήταν ο τρίτος από τα οκτώ τέκνα των γονέων του. Τον κατά κόσμον Γεώργιο από μικρό τον διέκρινε «ευταξία τις και σύννοια θαυμαστή και απλότης, εύκαιρος τε σιωπή στόματος μετ’ ηρεμίας ψυχής και ήθους υποβεβηκότος τε και μετρίου, και το παν, ως ειπείν, ειρήνης και σωφροσύνης και πραότητος άγαλμα».

Είπε ο Όσιος Παΐσιος σε επισκέπτη που είχε μαλώσει με τους γονείς του:
Οι γονείς σου σε αγαπάνε πολύ, αλλά που να συνεννοηθείτε! Εσύ έχεις το ραδιόφωνο στα ξένα, ο μπαμπάς σου στα λαϊκά, η μαμά σου στη κλασσική, η αδελφή σου πάλι αλλού. Ο καθένας έχει τη δική του «συχνότητα»...
Αν δεν γυρίσετε όλοι σας το κουμπί στην Εκκλησία, δεν πρόκειται να συνεννοηθείτε!

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία. Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.
Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.
Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.
Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις.

Αριστερά απ’ την πύλη του Μοναστηριού είχε γίνει μία υπόγεια δεξαμενή και πάνω σ’ αυτή χτίζονταν τότε οι ξενώνες.
Ένα μεσημέρι ο Άγιος Πορφύριος μού ζήτησε να πάω να ελέγξω το σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανόν με το χάρισμά του έβλεπε ότι γίνονταν λάθη.
Πήγα και διαπιστώνοντας σοβαρά λάθη, φώναξα τον σιδερά που εργαζότανε σιωπηλός και τον επέπληξα.
Ήταν πολύ ευγενικός και άρχισε να τα διορθώνει.

Λέει ὁ Ἅγιος ἕνα φάρμακο γιὰ τὴν λύπη. Καὶ αὐτὸ τὸ φάρμακο τὸ εἴδαμε καὶ χθὲς. Εἶναι τὸ φάρμακο τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅσο καὶ ἄν φαίνεται ἄσχετο τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη διώχνει τὴ λύπη. Τὸ λέγαμε καὶ χθὲς, γιατὶ ἀκριβῶς ἑλκύει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φέρνει τὸν καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ εἶναι ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη.

Ὁ φθόνος εἶναι πάθος μοχθηρῆς ψυχῆς ποὺ λιώνει ἀπὸ ζήλια, ὅταν βλέπει νὰ προκόβει ὁ διπλανός. Εἶναι στενοχώρια γιὰ τὰ ξένα ἀγαθά. Εἶναι ἐμπαθὴς κριτὴς γιὰ τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων. Ὁ φθόνος εἶναι ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, πηγὴ κάθε συμφορᾶς καὶ φυτώριο ἀνουσιουργημάτων. Ὁ φθόνος εἶναι ἀπ’ ὅλα τὰ πάθη τὸ πιὸ ἄδικο καὶ τὸ πιὸ δίκαιο. Στὴν πρώτη περίπτωση, ἐνοχλεῖ ἰδιαίτερα τοὺς καλούς, στὴ δεύτερη λιώνει αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔχουν. Ὅπως ἡ σκουριὰ φθείρει καὶ τρώει τὸ σίδερο, ἔτσι καὶ ἡ ζήλεια κατατρώει τὴν ψυχὴ ποὺ τὴν ἔχει.
Ὁ φθόνος λοιπὸν πρῶτα φθείρει τὸν φθονερὸ καὶ ἔπειτα τὸν φθονούμενο.

Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· Μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε·