Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή, ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών, όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών.

Αν θυμηθεί κανείς ποτέ αυτόν που τον λύπησε ή τον πρόσβαλε ή τον αδίκησε ή του έκανε ένα οποιοδήποτε άλλο κακό, οφείλει να τον θυμηθεί και να τον θεωρήσει ως γιατρό της ψυχής του και εκ βάθους ψυχής να προσεύχεται γι’ αυτόν.
Αν όμως κάνει σκέψεις εναντίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι κάνει κακό εναντίον της ίδιας της ψυχής του, όπως οι δαίμονες.

Ο Θεός είναι το μόνο Πρόσωπο που δεν αδικεί κανέναν άνθρωπο και που δεν έχει απωθημένα για κανέναν. Και είναι τέτοιος ο Θεός, γιατί ο Θεός είναι αγάπη (Α’ Ιωάν. 4:8). Σαν Θεός αγάπης που είναι, δίνει σε όλους τους ανθρώπους τις ίδιες ευκαιρίες να Τον αναγνωρίσουν ως Θεό τους και Κύριό τους, ώστε να ευεργετηθούν από Αυτόν.

Μοῦ ἀναπτέρωσες πολὺ τὸ κουράγιο καὶ μὲ ἔκανες νὰ σκιρτῶ ἀπὸ χαρά, διότι, ἀφοῦ μοῦ ἀνήγγειλες τὰ δυσάρεστα, πρόσθεσες τὴ φράση, ποὺ πρέπει νὰ τὴ λέμε σ' ὅλα ὅσα συμβαίνουν, λέγοντας· δόξα λοιπὸν τῷ Θεῷ γιὰ ὅλα. Αὐτὴ ἡ φράση εἶναι θανατηφόρο πλῆγμα γιὰ τὸ διάβολο· εἶναι πολὺ μεγάλη γι' αὐτὸν ποὺ τὴ λέει σὲ κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ἀσφάλειας καὶ εὐχαρίστησης. Γιατὶ μόλις τὴν ἀπαγγείλει κανείς, ἀμέσως διασκορπίζεται τὸ σύννεφο τῆς λύπης.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Kαὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Oἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες...

Οι δύο Διαθήκες, Παλαιά και Καινή, δεν αποτελούν δύο στεγανά χωρισμένες, αλλά δύο άρρηκτα ενωμένες ενότητες της μιας, διαχρονικά ενιαίας, Ιεράς Ιστορίας. Το θεανδρικό πρόσωπο του Θεού Λόγου αποτελεί τον πανίσχυρο κρίκο που τις κρατά απόλυτα συνενωμένες μαζί του (βλ. και ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 411, Οκτ. 2017).

10 Μαΐου του 1976, ο π. Σεραφείµ Ρόουζ οδηγούσε προς τον τόπο διαµονής του, στο µοναστήρι του Αγίου Γερµανού στα βουνά της Βόρειας Alaska. Ερχόταν από το Oregon, όπου είχε πάρει ένα φορτίο από το πρωτοεκδιδόµενο βιβλίου του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του µέλλοντος» -ένα βιβλίο που µια μέρα θα γινόταν πνευµατικός δυναµίτης, ιδιαίτερα στη Ρωσία.

Ἐνῶ λοιπόν ὁ Ἅγιος Κλήμης μεγάλωνε μέ καλή ἀνατροφή ἀπό μητέρα φιλόστοργη, ἐκείνη προαισθάνθηκε ὅτι πλησίαζε τό τέλος της. Ἀγκάλιασε τότε μέ τρυφερότητα καί πόθο τό παιδί της, ποῦ δέν εἶχε κλείσει ἀκόμα τά δέκα του χρόνια, τό φιλοῦσε γλυκά–γλυκά καί, καθώς βιαζόταν νά τό κάνει ὄχι τόσο διάδοχο στά δικά της πλούτη ὅσο κληρονόμο τῶν θησαυρῶν τοῦ οὐρανο...

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε συχνά ότι «δε θα βγάλουμε ρίζες εδώ» και πως ξεχνούμε ότι θα φύγουμε από τούτη τη ζωή.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, το οποίο προσδιόριζε ως «προετοιμασία για την Πατρίδα μας τον Ουρανό, τον Παράδεισο». Το «παν» είναι να συλλάβει ο άνθρωπος το νόημα αυτό. Ο Θεός είναι καλός και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό και σταυρώθηκε ο Χριστός.

Έχουμε μάθει: Να ανάβουμε κεριά και κάνουμε αμβλώσεις.
Να αγιάζουμε τα σπίτια μας και να καταστρέφουμε τις οικογένειές μας.
Να χτίσουμε εκκλησίες και να ζούμε σε πορνεία.
Να φτιάχνουμε εικόνες και να παραμένουμε κουφοί στην ατυχία κάποιου άλλου.