Ελεγε ο Αγιορείτης γεροντας Χαράλαμπος ο Κομποσκοινάς:
Κάποτε είπε στον π. Θεόφιλο που του διηγείτο όλα αυτά το εξής. Να λέγεις την Ευχή συνεχώς μέρα-νύχτα και πότε-πότε να παρακαλείς και τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, και κείνοι θα έρχονται και θα σε σκεπάζουν με τις φτερούγες τους.

Μόνο ένα πράγμα θα σας ζητήσω να έχετε στην σκέψη σας καθώς θα προσκυνάτε την εικόνα ενός αγίου ή αγίας: ότι πίσω από το φωτοστέφανο που εσείς βλέπετε, καμαρώνετε και παρηγορήστε, να θυμάστε ότι ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτό του. Που η σχέση με τον Θεό του στοίχισε και τον «τσάκισε».

Πραγματικό περιστατικό που συνέβη προ δύο ετών...
Αδελφοί, το μεγάλο βλάσφημο ερώτημα της εποχής μας είναι το κάτωθι:
«Μολύνει η Θεία Κοινωνία;».
Εδώ δεν αμφισβητείται κάποια αξία, ο άνθρωπος ή η ελευθερία του.

Κάποτε, κάποια πνευματικά τέκνα ένός Γέροντα, κάλεσαν τόν Γέροντα στό σπίτι τους.
Ό Γέροντας δέχτηκε, καί μιά μέρα πήρε τό γαϊδουράκι του (Μᾶρκο τόν φώναζε) καί κατέβηκε άπό τό Μοναστήρι γιά τό σπίτι τών παιδιών.
Έκεί τόν περίμεναν μέ χαρά τά πνευματικά του τέκνα. Τό τί έτοιμασίες καί τό τί φαγητά τού έτοίμασαν, δέν περιγράφεται!
Ό Γέροντας όμως ήταν έγκρατής καί δὲν έτρωγε πολύ. Ώστόσο, ό οίκοδεσπότης τόν προέτρεπε νά φάει, λέγοντάς του...

Συνομιλήτρια: Γέροντα, μετά από τόσα χρόνια αγώνα, τι σας έμεινε μέσα στη ψυχή σας;
Γέροντας ΕΦΡΑΙΜ: Όλα είναι δεύτερα, όλα δεύτερα. Το πρώτο είναι το όνομα του Χριστού μας και τώρα, περνώντας τα χρόνια, είδα στη πράξη, ότι μόνο με την αγάπη κερδίζεται ο άνθρωπος. Η ζωή μου ήταν κόπος και πόνος…

Λέγει ένας Άγιος: "Ενθυμου τον Θεόν εν ημέραις ειρήνης, ίνα σε ενθυμηθή ο Θεός εν ημέραις θλίψεως".
Πρέπει να ενθυμούμεθα τον Θεό πάντοτε και όταν ζούμε ημέρες ευτυχισμένες, με ειρήνη, με υγεία και ευφορία. Και όχι μόνον, όταν έχουμε θλίψη, ανάγκη και κίνδυνο, διότι έτσι θα μας ενθυμηθεί κι ο Θεός στην δυσκολία μας.

Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά τους ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν. Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά. Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν μικρά συμμετείχαν...

Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. Εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. Καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;

Κάποια ημέρα επισκέφθηκε ένας Αμερικανός τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και του εδήλωσε ότι, είχε καταλήξει στο συμπέρασμα, πως δεν υπάρχει Θεός…
Ο Όσιος Πορφύριος δεν αντέδρασε επιθετικά, απλά θεόπνευστα του είπε: «Πρόσφατα, αγόρασες ένα κτήμα στην Καλιφόρνια. Τώρα που θα επιστρέψεις στην Πατρίδα σου, πήγαινε στην ανατολική πλευρά...