Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀκούσας ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰω­άννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προ­φήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει...

Η Παναγία σε ηλικία 14 περίπου ετών, έχοντας τον Ιησού στην κοιλιά της, περπάτησε 145 χιλιόμετρα μόνη της, για να πάει από την Ναζαρέτ στα Ιεροσόλυμα, για να συναντήσει την Ελισάβετ.

Έτσι περπατιώνται 145 χιλιόμετρα με τα πρωτόγονα της εποχής εκείνα μέσα;
Πόσες μέρες θα περπάτησε η Παναγία, πού έμενε τα βράδια, ποιος την οδήγησε, πώς ήξερε πού πήγαινε;
Είχε Θεοδόχον την μήτρα και έφθασε στον προορισμό της.

Δόξαζε τον Θεό για όλα, ευχαριστώντας Τον όχι μόνο για τις δωρεές Του, μα και για τις ποινές Του∙ τόσο για τα χρόνια της δυστυχίας όσο και για τις ώρες της ευτυχίας…
Ο πόθος σου να κάνεις προσευχές για τον άρρωστο κύριό σου είναι θεάρεστος.

Η Βασιλεία των Ουρανών, η Χαμένη από τη συνείδηση των Ανθρώπων Πολιτεία!
Χάθηκε, γιατί χορτάριασε το μονοπάτι.
Χόρτα πυκνά, με αγκάθια και τριβόλια,
Δένδρα πανύψηλα, που βλάστησαν από Αιώνες...

"Τίς τελευταίες μέρες, θά είναι έξαιρετικά δύσκολο νά προχωρήσεις σέ όποιαδήποτε άρετή. Έκείνοι πού θά μπορούν άκόμα νά όμολογήσουν ότι ό Ίησούς Χριστός είναι Υίός τού Θεού, θά σωθούν!
Ένα πράγμα είναι τό πιό σημαντικό νά θυμόμαστε: Ό Θεός δέν θά μᾶς άφήσει ποτέ, ποτέ!

«Παιδιά μου, προσεύχεσθε; και πώς προσεύχεσθε; …με την ευχή του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Έτσι να προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά» (Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός).
Ο πατήρ Ευμένιος έλεγε ότι, κάποιο βράδυ, αφού ετοίμασε τον πατέρα Νικηφόρο και τον έβαλε να κοιμηθή, πήγε κι αυτός στο κελλάκι του να αναπαυθή. Δεν τον έπαιρνε, όμως, ο ύπνος. Είχε μια έντονη ανησυχία, μήπως κάτι δεν έκανε καλά, μήπως δεν έκλεισε καλά τη σόμπα. Αυτά και άλλα πολλά περνούσαν άπ’ τον λογισμό του.

Ως ύστατο χαίρε στον σεμνό εργάτη του Ευαγγελίου, ιερομόναχο Αυγουστίνο Μύρου, θα ήθελα να αφιερώσω λίγα λόγια, «εις μνημόσυνον αιώνιον» της αγιασμένης μορφής του.
Ο Θεός ευδόκησε να συναντηθούν οι ζωές μας κατά την πρώιμη νεότητά μας, όταν νεαροί φοιτητές διανύσαμε από κοινού μια ολόκληρη τετραετία (1970-1974) στη Θεολογική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών. Ο τότε Παναγιώτης Μύρου ξεχώριζε μέσα στους συμφοιτητές μας για τη σεμνότητά του. Το πρόσωπό του απέπνεε τη δροσερή αγνότητα της αληθινής ευσέβειας.

Να μην αμελείς τις μετάνοιές σου, γιατί αυτό φοβίζει τον σατανά. Να γνωρίζεις, ότι θα σε πολεμήσουν πολύ οι δαίμονες, όταν αρχίζεις να προσκυνάς τον Θεό σου, γιατί καίγονται όταν βλέπουν τους Χριστιανούς να πέφτουν γονατιστοί μπροστά στον Εσταυρωμένο. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Το να αποκτήσουμε αγιότητα δεν εξαρτάται από τα χρόνια, αλλά από το φιλότιμο και τον ταπεινό αγώνα μας. Το φιλότιμο έχει ταπείνωση, αρχοντιά, θυσία.

Άγιος Παΐσιος