Πριν δέκα, δώδεκα χρόνια γνώρισα μία Ψυχή. Μία Αγία Ψυχή. Θα πούμε ένα όνομα για να κρατήσουμε πάλι το προσωπικό δεδομένο. Την λένε Φωτεινιώ… Ή εγώ την λέω Φωτεινιώ. Η κυρά Φωτεινιώ ήρθε με οικογένεια στο σπίτι της μητέρας μου, εκεί που φιλοξενούμουνα τότε γιατί δεν είχα σπίτι...

Διὰ τοῦτο ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ ὃς ἠθέλησεν συνᾶραι λόγον μετὰ τῶν δούλων αὐτοῦ. Αρξαμένου δὲ αὐτοῦ συναίρειν προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων. Μὴ ἔχοντος δὲ αὐτοῦ ἀποδοῦναι ἐκέλευσεν αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ πραθῆναι καὶ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ τὰ τέκνα καὶ πάντα ὅσα εἶχε...

«Η Μητέρα του Θεού είναι η χαρά μας και, ως συνάνθρωπος, είναι κοντά σε μας γιατί έχουμε την ίδια φύση, και κάθε χριστιανική ψυχή στρέφεται προς Αυτήν μέ αγάπη» (Άγιος Σιλουανός). Και Αυτήν, όπως τόν Κύριο, τήν αντιλαμβανόμαστε εύκολα ως συγκεκριμένο πρόσωπο. Η αγάπη της Μητέρας του Χριστού μας οδηγεί προς τόν Υιόν της.
Δεν υπάρχει τίποτε κακό στην προσωπική αγάπη η οποία ξεκινάει ως παιδική στοργή...

Μέσα στη ζάλη του καλοκαιριού και την επιθυμία να από-δράσουμε από την καθημερινή μας ρουτίνα, τις φροντίδες, τις υποχρεώσεις τις απασχολήσεις μας πολλές φορές γεννιέται το ερώτημα αν οι «διακοπές» υπεισέρχονται και στη σχέση μας με το Θεό. Πολλοί από εμάς συνηθίζουν την περίοδο των διακοπών τους να διακόπτουν και την σχέση τους με την ζωή της Εκκλησίας. Δεν νηστεύουν, δεν εκκλησιάζονται, δεν κοινωνούν, δεν προσεύχονται. Άλλοι πάλι έχοντας διακόψει τις σχέσεις τους όλο τον χρόνο τις επανασυνδέουν κάποιες φορές σε συγκεκριμένες Μεγάλες Εορτές...

Η Παναγία είναι ο πιο θαυμαστός άνθρωπος. Μάλλον το πιο θαυμαστό δημιούργημα του Θεού. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου (π. Μωυσής Αγιορείτης). Πόσο μεγάλο είναι το πνευματικό της ανάστημα; «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», ψάλλουμε. Δηλαδή; Μετά τον Θεό έρχεται σε αγιότητα η Παναγία. Είναι «η όντως αγνή μετά Θεόν υπέρ άπαντας». Η Αγία Τριάδα -Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα- έχει τα πρωτεία σε όλα. Τα δευτερεία όμως τα έχει η Παναγία...

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἐπιμένει στό δικό του, δέν θέλει νά γίνονται ὅλα ὅπως αὐτός σχεδίασε, ἀλλά ὑποχωρεῖ καί λέγει ὅτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά κάνω κάτι περισσότερο, μᾶλλον τά ἔκανα θάλασσα μέχρι τώρα, ἄς τά ἀφήσω στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἀδιαφορώντας ἀλλά ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί δίνοντας χῶρο σ’ Αὐτόν νά ἐργασθεῖ. Ὑποχωρώντας, λέγοντας, ἄς γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Η Προσευχή είναι μία εσωτερική κίνηση τής ψυχής για επικοινωνία μέ τον Θεό… Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά «να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του» και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του.

Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη:
- Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
- Πώς σε λένε;
- Με λένε Ανδρέα.
- Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του...

Αυτό που βίωσαν οι τρεις μαθητές στο όρος της Μεταμορφώσεως είναι απερίγραπτο: Είδαν με τα μάτια τους τον Χριστό να λάμπει ως ο ήλιος. Άκουσαν την φωνή του Ουρανίου Πατρός να επιβεβαιώνει την Υιότητα. Εισήλθαν στην νεφέλη, την αισθητή παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Η παρουσία της Αγίας Τριάδος!

Η ακόλουθη διήγησις που προέρχεται μάλλον από κάποια λιγότερο γνωστή παραλλαγή της συστηματικής συλλογής του Γεροντικού* σκοπό έχει να διδάξη πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού και ότι κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπίζεται, ακόμη κι αν νομίζη ότι έχει γίνει όμοιος στην αμαρτία με τον διάβολο...