Κάποιος γέρος ήρθε στο νοσοκομείο και ρώτησε τον γιατρό:
– Έχετε μια θεραπεία για την αμαρτία;
– Ναι, – απάντησε ο γιατρός, – εδώ είναι η συνταγή:
1. Σηκώστε τις ρίζες της υπακοής,
2. Συλλέξτε τα λουλούδια της πνευματικής καθαρότητας,
3. να συλλέξετε φύλλα υπομονής,
4. μην συλλέγετε τους καρπούς της υποκρισίας,
5. μην πιείτε τον οίνο μοιχείας...

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα. ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο...

Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο,
και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

Θα διόρθωνα λιγότερο,
και θα συνδεόμουν περισσότερο...

Επί βασιλείας του αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού (1081-1118) ξέσπασε στην Βασιλεύουσα φιλονικία που διαίρεσε τους λογίους, τους καταρτισμένους στα ζητήματα της πίστεως και τους έμπλεους ζήλου για την αρετή, με θέμα τους τρεις αγίους ιεράρχες και μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας: τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

…Ὁ Χριστιανισμός τῶν χριστιανῶν κατέστη βουβός! Ἄλαλα παραμένουν τά χείλη ἐκείνων τά ὁποῖα ἔπρεπε νά διαλαλοῦν εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τό «δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς». Τά μηνύματα τῆς ἀγάπης, ὠχρά, ἄοσμα καί ἄχρωμα, ἐκπνέουν πρίν ἀκόμη ἐκτοξευθοῦν. Ἡ ἀσυνέπεια τῶν χριστιανῶν, ἡ χλιαρά πίστις...

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.
Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.
Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός...

Καὶ εἰσελθὼν διήρχετο τὴν Ἰεριχώ· καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. Kαὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι δι’ ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. Kαὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτόν καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. Kαὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.

Μερικοί λένε πως η ζωή μας είναι αρκετά σύντομη. Νομίζουμε όμως πως από μόνοι μας συντομεύουμε το χρόνο της ζωής μας από την κατάχρηση, την παράχρηση και την ηθοφθορία...
Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη.

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.
Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα.

«Ἡ ἀγάπη… οὐ λογίζεται τὸ κακόν», σαλπίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν ὑπέροχο ὕμνο τῆς ἀγάπης (Α΄ Κορ. ιγ΄ [13] 5). Δὲν σκέπτεται ποτὲ κακὸ κατὰ τοῦ ἄλλου, οὔτε λογαριάζει τὸ κακὸ ποὺ ἔπαθε ἀπ᾿ αὐτόν. Τὸ λησμονεῖ καὶ τὸν συγχωρεῖ. Αὐτὲς τὶς δύο ἔννοιες ἔχει τὸ γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης: «οὐ λογίζεται τὸ κακόν»...