Ο Αύγουστος είναι για μας τους Ορθοδόξους ο μήνας της Παναγίας. Η μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεώς της δεσπόζει καταμεσής του, κ’ οι Παρακλήσεις προς τη Χάρη της, που αρχίζουν από την πρώτη κιόλας μέρα του και συνεχίζονται ως την προπαραμονή της γιορτής, καθώς και η «απόδοσή» της στις εικοσιτρείς, τα «εννιάμερα της Παναγίας» -όπως συνηθίσαμε να τα λέμε- αγιάζουν όλο το μήνα.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ. Καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;

28.7.2018 Σήμερα με μεγάλη χαρά μαζευτήκαμε, με αφορμή την πρόσκληση του πατέρα Θεμιστοκλή - για να βοηθήσουμε να φορτωθεί το CONTAINER για Μαδαγασκάρη.

Μπορώ από αυτή τη γιορτή να σας μεταφέρω μόνο τις προσωπικές μου εντυπώσεις ... οι άνδρες τις παρέας πραγματικά κατέβαλαν κόπο μεγάλο στο κουβάλημα ...

Το πρώτο και κύριο καθήκον των γιαγιάδων δεν είναι να παρεμβαίνουν στις οικογένειες των παιδιών τους. Το κύριο πράγμα για τη γιαγιά είναι να παραμείνει βοηθός. Οι γιαγιάδες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι τα παιδιά τους έχουν το δικό του γάμο. Από το γάμο, τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή. Και η γιαγιά πρέπει επίσης να έχει μια ζωή, για να πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει μια ζωή.

Εἶναι γνωστὴ ἡ παροιμία «ὁ καλὸς ὁ καπετάνιος στὴ φουρτούνα φαίνεται». Δὲν ἦταν ἑπομένως δυνατόν, τὰ «ἐπίλεκτα στελέχη» -δηλ. οἱ μαθητὲς- ποὺ ἐπρόκειτο νὰ γίνουν οἱ πρῶτοι κυβερνῆτες τῆς Κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μὴν περάσουν «σκληρὴ ἐκπαίδευση».

Ἡ ἁμαρτία φέρνει τὶς συμφορές
– Ἔρριξες φάρμακο γιὰ τὶς κάμπιες;
– Ἔρριξα, Γέροντα.
– Τόσες καλόγριες οὔτε μία κάμπια δὲν μπορεῖτε νὰ σκοτώσετε! Στὴν Κατοχή, ὅταν εἶχε πέσει ἀκρίδα, εἶχαν βγάλει ἐδῶ στὴν Χαλκιδική τὴν Ἁγία Ζώνη ἀπὸ τὴν Μονή Βατοπεδίου καὶ ἡ ἀκρίδα ἔπεφτε σύννεφα-σύννεφα στὴν θάλασσα. Στὴν Ἤπειρο, θυμᾶμαι, ἦταν σάν τὸ χιόνι. Κάναμε ὅλοι προσωπική ἐργασία, μὲ τὰ σεντόνια τὴν μαζεύαμε καὶ μετά τὴν πετούσαμε. Ἦταν καὶ ἡ πείνα..., μήν τὰ ρωτᾶς! Τί σιτάρια εἶχαν ξαναδώσει, ἀλλὰ εἶχαν σακατευθῆ.

Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. Τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς...

Ήταν ένας νέος άνθρωπος η αγία Παρασκευή. Με όλες τις προοπτικές για μια ωραία ζωή. Για να τη ζήσει όπως ήθελε. Να κάνει τη ζωή της, όπως λέμε.
Μα η αγία Παρασκευή δεν βρέθηκε καθόλου σε δίλημμα, όταν τής ζητήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Χριστό και τη ζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά τηςζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά της...

Ένας μοναχός κατέβηκε στην πόλη και πηγαίνοντας στην αγορά κοίταζε τα καταστήματα με τα διάφορα εμπορεύματα. Στο τέλος της ημέρας, έτοιμος να επιστρέψει, στάθηκε, τα κοίταξε και αναστενάζοντας από τα βάθη της ψυχής του, είπε με ικανοποίηση και χαρά...

Πάντως, μέσα στην Εκκλησία τα πάντα είναι κοινά: κοινά τα προβλήματα μας, κοινές οι αρετές μας, κοινές οι αμαρτίες μας, κοινοί οι αγώνες μας. Μ' αυτό το φρόνημα ζούμε μέσα στην Εκκλησία ένα πρόβλημα μας. Σήμερα έχασα εγώ το παιδί μου, αύριο κάποιος άλλος αντιμετωπίζει μια δυσκολία στη δουλειά του, κι έτσι όλοι μαζί περνάμε μέσα άπ' τα πρόβλημα και αφήνουμε το Θεό να μας δώσει τη λύση του.