Θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού...!
Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε.
Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι.
Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό...!

Ο Χριστός σταυρώθηκε, τον έφτυσαν, τον ράπισαν, του φέρθηκαν σαν να είναι ο τελευταίος άνθρωπος επί της γης. Μας έδειξε ότι αυτός ο δρόμος ωφελεί τον άνθρωπο: "Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία"

Να ξέρετε και τούτο: όταν πια ο πόνος θα κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνει, μετά τον παίρνει ο Θεός. Δεν είναι καθόλου δύσκολο στον Θεό να πάρει τον οποιονδήποτε πόνο. Γι’ αυτό, όταν πονούμε, όταν επιμένει ένας πόνος, παρακαλώ, ας το σκεπτόμαστε έτσι: «Κάτι καλό ακόμη θέλει να κάνει ο Θεός σ’ εμένα, κι εγώ κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω και μόνο γογγύζω και μόνο παραπονούμαι».

Γι’ αυτό και εμείς να μη παύσωμεν να τρέχωμεν και να παρακαλούμεν την Παναγία μας!
Εκείνη είναι η σωτηρία όλου του κόσμου!
Εκείνη είναι η ολόφωτη λαμπάδα που λάμπει και φωτίζει με την λάμψιν της όλην την οικουμένην!
Όταν τρέξωμεν κοντά της με πίστι, με ευλάβεια, με αγάπη, δεν θα μας απορρίψη ποτέ!

Κάποιος Γέρων ἀσκητὴς μέγας καὶ διορατικός εἶχε φθάσει εἰς μέτρα ἀσκήσεως ὑπεράνω τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, τῶν ὁποίων τὴν ἐπήρεια εὐθαρσῶς κατεφρόνει. Εἶχαν ἀνοίξει μὲ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τῆς ψυχῆς του τὰ μάτια καὶ ἔβλεπε ὁφθαλμοφανῶς Ἀγγέλους καὶ δαίμονας, πῶς ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδικήν του παράταξιν ἀγωνιζόμενος ἐπηρεἀζει τῶν ἀνθρώπων τὸν βίον. Τόσον μέγας ἦταν ὁ Γέρων αὐτός εἰς τὸ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ περιπαίζῃ ἐμφανῶς τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα...

Μερικές φορές ο άνθρωπος νομίζει πως προσεύχεται θερμά, μα η προσευχή του δεν φέρνει στην καρδιά τους καρπούς της ειρήνης και της χαράς του Αγίου Πνεύματος! Πως γίνεται αυτό; Επειδή κάνει την προσευχή του, χωρίς να έχει μετανοήσει ειλικρινά, για τις αμαρτίες που έκανε την ημέρα που πέρασε!

Πρέπει να θυμούμαστε πάντοτε πως ο πνευματικός τελεί το λειτούργημα του με το Άγιο Πνεύμα, και γι’ αυτό οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Πιστεύετε, αδελφοί, πως αν τύχει και πεθάνει κάποιος ενώπιον του πνευματικού και του πει: «Άγιε πάτερ, ευλόγησέ με να δω τον Κύριο στην Βασιλεία των Ουρανών», και του απαντήσει ο πνευματικός «Πήγαινε, παιδί μου, και δες τον Κύριο», θα γίνει ότι του δώσει με την ευλογία ο πνευματικός, γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο και στον ουρανό και στη γη.
Έχουν μεγάλη δύναμη οι προσευχές του πνευματικού.

Εἶπε δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην...

Ο Άγιος Ακύλας και η Αγία Πρίσκιλλα: το ιδανικό χριστιανικό ζευγάρι και προστάτες των συζύγων

“Να ποιους πρέπει τα ζευγάρια να μιμούνται, να ποιοι είναι οι προστάτες τους. Ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα ήταν δύο άνθρωποι που ήταν ερωτευμένοι μεταξύ τους, όμως συγχρόνως είχαν και έναν κοινό έρωτα για ένα άλλο πρόσωπο… όχι ανθρώπινο αλλά Θεανθρώπινο. Του Ιησού Χριστού.Και αυτός ο έρωτας για τον Χριστό αναζωογονούσε και τον μεταξύ τους έρωτα.”

Παραχώρησε κάποτε ο Θεός να δοκιμασθή σκληρά ένας αδελφός στην Σκήτη, γιά να ωφεληθούν οι άλλοι από την υπομονή του. Χωρίς δική του υπαιτιότητα, τον περιφρόνησαν όλοι οι άλλοι αδελφοί. Τον απέφευγαν. Δεν ήθελαν ούτε να τον χαιρετήσουν. Αν ζητούσε καμμιά φορά ψωμί ή τίποτε άλλο, απολύτως αναγκαίο, δεν ευρισκόταν κανείς να του δώσει. Την Κυριακή δεν τον εφώναζαν ποτέ να φάγει με τους άλλους αδελφούς στην προσφερόμενη «αγάπη».