Ευαγγέλιο Κυριακής, Κατά Λουκά ΙΗ'(18) 18-27 Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός.

Το οξυγόνο είναι για το φθαρτό σώμα, ενώ ο Κλήρος είναι για την αιωνία ψυχή.
Χάσαμε τον Κλήρο; Χάσαμε τον Θεό!
Χωρίς τον Κλήρο Θεό δεν βλέπομε.
Αν γνωρίζαμε την αξία του Κληρικού, θα φιλούσαμε και τα πόδια του!

Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Kαὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γεννήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.

Ομιλία του π. Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου στην Ιερά Μονή Τουρλιανής Μυκόνου

Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση υποδέχτηκε ο πιστός λαός τον Καθηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2022.

Για μας, αδελφοί και αδελφές, το Ευαγγέλιο, η Ορθόδοξη πίστη, δεν αποτελούν δίδαγμα που αποστηθίζεται και αναπαράγεται, αλλά τη διδασκαλία που ορίζει τη ζωή μας. Όταν το στόμα των Αποστόλων σώπαινε, μιλούσαν τα έργα τους, η αγιασμένη ζωή τους…
Μη λησμονούμε ότι ζητούμενο της εδώ ζωής μας είναι να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή και τη μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών, να βρεθούμε κοντά στον Θεό και τους αγίους Του. Άρα, εδώ έγκειται το νόημα της ζωής μας…

Προσπάθησε πάντα η ευχή του Ιησού Χριστού να επενδύει όλα τα έργα σου∙ κάθε πνοή και κάθε νόημα. Ω, τότε πόσο θα ευφραίνεται η καρδιά σου! Πόσο θα χαίρεται, διότι θα ανεβαίνει ο νους στα ουράνια. Γι’ αυτό μην αμελείς να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν ψάλλεις, θα κατανοείς τα ψαλλόμενα∙ θα έχεις όρεξη και φωνή ικανή και ταπείνωση για ν’ αποδίδεις καθώς αρμόζει τα λόγια του Θεού.

Δύο πράγματα ζητεῖ ἀπό μᾶς ὁ Χριστός:
Πρῶτα νά παραδεχόμαστε τά σφάλματά μας καί στή συνέχεια νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους!
Τό δεύτερο προϋποθέτει τό πρῶτο γιά νά γίνεται σωστότερα (ὅποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τά ἁμαρτήματά του, γίνεται πιό σπλαχνικός στόν συναμαρτωλό του)!