Στὸ δημοτικὸ σχολεῖο ἀνάμεσα στ’ ἄλλα παιδιὰ πήγαινε καὶ μιὰ μικρὴ Ἑβραιοπούλα. Ἦταν ἕνα μικρὸ ἔξυπνο κοριτσάκι, ποὺ ὅμως εἶχε ἀποκλειστεῖ ἀπὸ ἕνα μάθημα, τὰ Θρησκευτικά. Γιατὶ τὸ σχολεῖο ἦταν χριστιανικὸ κι αὐτὴ δὲν ἦταν Χριστιανή…
Στὰ ἄλλα ὅμως μαθήματα, τὴ Γεωγραφία, τὰ Μαθηματικά...

«Σε όλα να έχουμε το ταπεινό φρόνημα πως ό,τι κάναμε, το κάναμε, διότι μας το έδωσε ο Θεός. Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό. Σου είπε ο λογισμός ότι με το χέρι σου βοήθησες; Ε, ωραία, το χέρι δεν σου το έδωσε ο Θεός; Με το στόμα είπες καλό λόγο; Έσωσες κάποιον άνθρωπο με την καλή συμβουλή; Μη καυχιέσαι. Και τον λόγο και το στόμα σου τα έδωσε ο Θεός. Με τα πόδια έτρεξες και εξυπηρέτησες; Και τούτο του Θεού είναι. Με την καρδιά σου, με την εσωτερική σου φωνή και τον ενδιάθετο λόγο υμνολόγησες τον Θεό, ή σκέφτηκες αγαθό για τον Θεό και για τον πλησίον;

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά. Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τὸν ᾿Ιησοῦν εἰς ῾Ιεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι ᾿Ιησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Καὶ οἱ προάγον­τες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με. Σταθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. ἐγ­γίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον·

Χαράσσοντας τα τόσο λίγα για τούτη την μοναδική ανά το Αγιονόρος έπ’ ονόματι του Συμεώνος του Νέου Θεολόγου ταπεινή καλύβα, χρέος ιερό με ωθεί στο να διαλάβω δυο λέξεις και για τον προκάτοχο Γέροντα Συμεών (Γεώργιος Κανάτσος του Εμμανουήλ και της Ελένης, εκ Ραιδεστού Θράκης, γεν. το 1904, προσ. 1933, κουρ. 1935, κοιμ. 12-3-198, τον καλοπροαίρετο, υποχωρητικό, φιλάδελφο και αγαθώτατο προς πάντας.

Υπήρχε κάποιος χρυσοχόος πολύ ευφυής και άριστος τεχνίτης, προς τον οποίο ήλθε κάποιος πατρίκιος, δηλαδή ευγενής, και παράγγειλε να του κατασκευάσει ένα σταυρό με πολύτιμους λίθους, για να τον προσφέρει στον ναό.
Αφού έλαβε, λοιπόν, χρυσάφι αντί για χρήματα, σκέφτηκε και είπε στον εαυτό του ότι, αφού ο άρχοντας προσφέρει τόσα χρήματα στον ναό...

Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἀνέλθουμε στήν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν: καθώς δέν εὐχαριστῆς τό παιδάκι σου, τό ὁποῖον σέ ὑπηρετεῖ, παρότι ἐκεῖνο δέν ἔχει κάποιο λόγο νά στενοχωρηθῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐμεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἔχουμε τήν ἀξίωσι νά μᾶς εὐχαριστήση ὁ Θεός, ἐπειδή ἐξεπληρώσαμε τίς ἐντολές Του.

Κάποτε, ό Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στόν άπογευματινό του περίπατο. Ένώ ή ήμέρα έφθανε στό σούρουπο, ένας ζητιάνος άπλωσε τό χέρι καί ζητούσε βοήθεια!
Ό Ντοστογιέφσκι ψάχνει τίς τσέπες του νά βρεί κανένα κέρμα, άλλά δέν βρίσκει τίποτα! Ό μεγάλος αύτός συγγραφέας πάνω στήν άμηχανία του, έσκυψε, φίλησε τό χέρι τού ζητιάνου καί ψιθύρισε: "Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αύτή τή στιγμή δέν έχω τίποτα νά σοῦ προσφέρω!".

Σὲ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καὶ μυρώνουν τοὺς ἐκλεκτούς του Θεοῦ:
Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τὰ ἱερὰ βιβλία, ὅποτε τοὺς κυκλώνουν γιὰ ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί.
Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καὶ συνομιλοῦν μὲ τὸ Θεό, ὅποτε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μὲ πόθο.