Κάθε φορά που γεμίζει το τραπέζι στο σπίτι σου με τροφές, σκέψου ότι κάπου αλλού μακριά δεν υπάρχουν τραπέζια!Ολοκληρώσαμε μια ακόμα ποιμαντική επίσκεψη στα απομακρυσμένα χωριά της Επισκοπής μας. Μια επίσκεψη δύσκολη, κάτω από τον καυτό ήλιο, συγκινητική, ως σαν να βρίσκεις αδάμαντα πνευματικότητας στη λάσπη του κόσμου και αρχοντική ως αυτοκρατορική φιλοξενία σε αχυρένιο παλάτι.

Λοιπόν, εγκόλπιον της ψυχής μου, ας αφήσωμεν και ημείς τα ιδικά μας θελήματα. Ας αφήσωμεν και τοις πταίουσιν εις ημάς και τότε μετά παρρησίας θα είπομεν, «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Πάντες γαρ άνθρωποι είμεθα· εκ του χοός γεγενημένοι και πάντες ημάρτομεν. Πηλός είμεθα· άγνοιαν έχομεν. Ο πηλός τον πηλόν κλέπτει·

Αδελφοί και πατέρες, βλέπουμε τον προφήτη Δαυίδ, αν και ήταν πολυάσχολος και γεμάτος φροντίδες, να τον απασχολεί έντονα τι θα λαλήσει ο Θεός μέσα του, με το φωτισμό του. «Ακούσομαι τι λαλήσει εν εμοί Κύριος ο Θεός» (Ψαλμ. πε, 8). Αυτό το πράγμα δεν το βλέπω στο δικό μας περιβάλλον και στη δική μας ζωή. Ο λόγος του Θεού πάντοτε λαλεί στις ψυχές των θεοφοβούμενων.

ΘΡΟΝΟΥΣ και δόξα ζήτησαν από τον Κύριο δυο αγαπημένοι Του μαθητές. Κι Εκείνος τους πρόσφερε το ποτήρι Του (βλ. Μάρκ. 10:35-40).
Το ποτήρι του Χριστού είναι το μαρτύριο, τα παθήματα.
Το ποτήρι του Χριστού σ' εκείνους που το πίνουν χαρίζει εδώ στη γη την πρόγευση της ευλογημένης βασιλείας του Χριστού και ετοιμάζει στον ουρανό θρόνους αιώνιας δόξας.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ' ἰδίαν προσεύξασθαι. Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων·

» …θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε.
Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό.

«ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε...»
κατά την κοίμησή σου, δεν εγκατέλειψες τον κόσμο Θεοτόκε...

Επαληθεύεται διαρκώς στη ζωή της Εκκλησίας και επιβεβαιώνεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί. Με τη μεσολάβησή της στον Υιό και Θεό της για χάρη μας οι οποίοι ζητάμε ταπεινά και με πίστη τις πανίσχυρες πρεσβείες της.

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό, αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση...

«Η χριστιανική υπομονή είναι πραεία υπομονή.
αν όμως η υπομονή τρέφει μια, ανίσχυρη, έστω, κακία
δεν διαφέρει πολύ από την εκδίκηση».

Aπό το ανεκτίμητο «Πνευματικό ημερολόγιο» με τίτλο: ο Πρόλογος της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, τόμος Ιουνίου, σελ. 223, εκδόσεις Άθως.

http://omothimadon.gr

Ναι! Σε μακαρίζομεν και δεν θα πάψουμε να Σε υμνολογούμε, προστάτρια των δυστυχισμένων, ελπίδα των απελπισμένων, άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, σεμνόν καύχημα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Σώζε, αεί, Θεοτόκε την κληρονομίαν Σου.