«Η αναστροφή με τον Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα γίνονται το κατάλληλο κλίμα, ώστε όλα να γίνουν άπλα, «εν άπλότητι καρδίας» (Σοφ. Σολ. 1,13). Διαβάζοντας τις ψαλμωδίες, τις ακολουθίες, με έρωτα, χωρίς να το καταλάβουμε γινόμαστε άγιοι.

[...] Οι ακολουθίες είναι μεγάλη υπόθεση. Οι ακολουθίες είναι το πάν. Το έχω ζήσει αυτό. Αρκεί πάντα να γίνονται με έρωτα, με ενδιαφέρον, με ακραιφνή λατρευτική διάθεση προς τον Χριστό. Όχι αγγαρεία και μηχανικά. Θέλει έρωτα, θείο ενθουσιασμό. Αν δεν αισθανόμαστε έτσι, δεν έχουνε άξια. Όχι μόνο δεν έχουνε αξία, αλλά κάνουνε και κακό. Θα μου πείτε, «τότε, να μην τις κάνουμε;». Όχι βέβαια. Όμως όσο μπορεί κανείς να φεύγει απ' τον τύπο και να κοιτάζει την ουσία. Δηλαδή να το θέλει, να το ορέγεται, να ευχαριστείται με την προσευχή, με τη συνομιλία μετά του Θεού. Είναι καταστροφή ο κορεσμός.

Εγώ τί να σας πω, αυτό δεν το ξέρω. Τις ακολουθίες τις έχω απολαύσει. Δεν πίεζα τον εαυτό μου, δεν ήξερα να κάνω κάτι αγγαρεία. Αντίθετα, αν είναι δυνατό κάθε μέρα ν' ακούω τα ίδια, σήμερα και αύριο και μεθαύριο/Όλο τά ίδια• αλ' αυτό έχει άξια. Δεν χορταίνω να τα λέω όλη την ημέρα. Και πιστεύω ότι πολύ μάς ωφελούν ολ' αύτά. Έχουν τόσους χυμούς, πού δροσίζουν την ψυχή και την τρέφουν. Κι εσείς έτσι να δίνεστε με την καρδιά σας στον Χριστό.

"Όταν στην Πολυκλινική την Μεγάλη Παρασκευή έλεγα την ευχή: «Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο μακροθυμήσας...» μπροστά στόν' Εσταυρωμενο, τη διάβαζα και τη ζούσα. Την άλλη μέρα, στο χειρουργείο, ο καθηγητής μπροστά στα παιδιά, δηλαδή στους φοιτητές, μου λέει.
-Πάτερ, τί ωραία ήταν η ευχή! Εσύ πρέπει να είσαι άγιος.
-Δεν είμαι άγιος, του λέω, αλλά επειδή θέλω να γίνω άγιος, ζητούσα το έλεος του Θεού να με κάνει άγιο και η ψυχή μου συγκινήθηκε. 'Εγώ είμαι πολύ αμαρτωλός κι αυτό ήταν μια νεύση του Χριστού.
Αυτή η ευχή είναι καλλιτέχνημα, δεν είναι; Γι αυτό σάς λέω να διαβάζετε πάλι και πάλι.

Οι λειτουργικές προσευχές, οι όποιες φαίνονται τυπικές, όταν λέγονται με νόημα και προσοχή, γίνονται δικές σας. Την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως, όταν τη διαβάσει και ο πιο αμαρτωλός, αγιάζεται πολύ. "Έτσι γίνεται η καλλιέργεια, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. «Αναίμακτα». Δηλαδή αχρηστεύει ο άνθρωπος τον παλιό εαυτό του. Τον αχρηστεύει χωρίς πόλεμο. Δεν τον εξοργίζει, αλλά τον αχρηστεύει και αναπτύσσει τον καινό άνθρωπο μέσα του.

Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι»,
σελ. 240-241 και 340