Τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι ομάδες εθελοντών της Ενορίας του Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών στηρίζουν ψυχολογικά και υλικά τους νεαρούς κρατουμένους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η ανθρωπιά είναι μόνο επιλογή.

Η πενταμελής ομάδα που επισκέπτεται τη φυλακή συναντάται με ένα, δύο ή, το πολύ, τρία παιδιά και συζητά μαζί τους για περίπου μία με μιάμιση ώρα. «Η προσέγγιση γίνεται σιγά σιγά και δεν είμαστε εκεί για να κατακρίνουμε κανέναν. Είμαστε εκεί για να ανταλλάξουμε απόψεις.

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που δακρύσαμε, αγκαλιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε. Εχουμε φτάσει στο σημείο να μην μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Γι' αυτό και αρκετά παιδιά ζητούν να μας ξαναδούν ή, μόλις φτάσουμε, αφήνουν οποιαδήποτε άλλη εργασία, για να έρθουν να μας χαιρετήσουν.

Στα τέσσερα χρόνια επισκέψεων μόνο μία φορά δεν ήθελε κάποιο παιδί να έρθει να μας μιλήσει. σχολιάζει ο κ. Τριανταφυλλόπουλος.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα πιο συνηθισμένα αδικήματα ανήλικων κρατουμένων είναι κλοπή, ληστεία, ξυλοδαρμός, ναρκωτικά και παράνομη είσοδος στη χώρα. «Εστιάζουμε κι εμείς σε αυτή τη λάθος επιλογή, δηλαδή στο τι τον οδήγησε εκεί, για να μην επιστρέψει όταν -πρώτα ο Θεός- βγει από εκεί μέσα, και στη συνέχεια προσπαθούμε να περάσουμε και στο πνευματικό επίπεδο, λέγοντάς τους ότι πάντα στη ζωή μας υπάρχουν δοκιμασίες και μέσα από αυτές μπορεί να αγιάσουμε. Προσπαθούμε να μοιραστούμε μαζί τους ότι μέσα από τη σταύρωση θα έρθει η ανάσταση.Εξηγούμε στο παιδί ότι κι εμείς έξω από τη φυλακή αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας. Δεν μπορούμε να δείξουμε στον ανήλικο ότι αυτός είναι μέσα κι εμείς έξω. Προσπαθούμε να ταυτιστούμε μαζί του. Εμείς του προσφέρουμε αγάπη. Τον χτυπάμε στην πλάτη, λέγοντάς του να μην ανησυχεί. Μπορεί να θεωρούν ότι ο νόμος τα αδίκησε και βρίσκονται άδικα εκεί, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται γι' αυτά. Αυτή που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα προβλήματα είναι η Εκκλησία. Η προσευχή θα μπορέσει να απαλύνει τον πόνο τους και να τους δώσει ελπίδα» εξηγεί.

ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΕΜΠ
Ο κ. Τριανταφυλλόπουλος μοιράζεται μαζί μας δύο εμπειρίες που θα του μείνουν αξέχαστες: «Κάποτε ένας νεαρός αλλοδαπός μάς εξιστορούσε ότι τον έπιασαν να μεταφέρει κάτι παράνομα και η ποινή του ήταν τέσσερα χρόνια. Μόλις μπήκε μέσα και συνειδητοποίησε τι είχε κάνει, αποφάσισε να αξιοποιήσει τον χρόνο αυτό. Ηθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό του και όχι απλώς να χάσει τέσσερα χρόνια. Αποφάσισε, λοιπόν, να πάει στο λύκειο των φυλακών. Μετά το σχολείο επέστρεφε και μελετούσε ή γυμναζόταν. Το αποτέλεσμα ήταν να τελειώσει το σχολείο με άριστα, να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και να περάσει στο Πολυτεχνείο, και μάλιστα στην Αθήνα. Αυτό ήταν για όλη την ομάδα ένα δίδαγμα. Το δεύτερο περιστατικό αφορά ένα παιδί που μας έλεγε ότι προτιμά να εργάζεται στο κυλικείο της φυλακής, διότι τον στέλνουν να πηγαίνει καφέ στον σκοπό, που είναι στην άλλη άκρη του ιδρύματος, και του αρέσει που περνάει μέσα από τα δέντρα και θαυμάζει τη δημιουργία, αυτό που έφτιαξε ο Θεός».

Αναδημοσίευση από τη συνέντευξη του κ. Μάκη Αδαμόπουλου.