Ζούσε κάποτε στο Άγιον Όρος ένας μοναχός, ονόματι Παχώμιος. Ήταν πολύ απλός άνθρωπος, δεν ήξερε καν να διαβάζει, δεν ήξερε αν υπήρχε Ευαγγέλιο βιβλίο. Ο μοναχός αυτός είχε μεγάλη οικειότητα με τα φίδια -και υπήρχαν πολλά σ' εκείνη την περιοχή.
Ο Γερο-Παχώμιος περιποιόταν ένα μικρό κήπο και συνήθιζε, όταν έβρισκε κάποιο φίδι μέσα, να το πιάνει και να το πετά έξω από τον φράχτη. Μία ήμερα είχε πιάσει ένα μεγάλο φίδι και, επειδή βιαζόταν να τελειώσει την εργασία του, το τύλιξε γύρω από την μέση του σαν ζώνη, για να το πετάξει πιο ύστερα έξω από τον φράκτη.
- Τι είναι αυτό πού έχεις στην μέση σου, φύγε από κοντά μου, του είπε φοβισμένος ένας άλλος Γέροντας, όταν τον είδε.
- Γιατί φοβάσαι; απόρησε ο Γερο-Παχώμιος.
Συνηθισμένος να πιάνει τα φίδια και ποτέ κανένα απ' αυτά να μην έχει πειράξει, δεν μπορούσε να καταλάβει τον φόβο των άλλων.

Μία ημέρα είπε με παράπονο στον Πατέρα Παίσιο: -Δεν ξέρω γιατί φοβούνται τα φίδια. Εκείνος ο δικός μας, ο παπα-Άνδρέας, φοβάται και τους σκορπιούς ακόμα. Εγώ τους μαζεύω από το ντουβάρι και, για να μη βγαίνω να τους πετάω έναν-έναν, τους βάζω στην χούφτα μου και τους πετάω όλους μαζί έξω...
Όταν τον ρωτούσαν, γιατί δεν τον πειράζουν τα φίδια και οι σκορπιοί, απαντούσε:
- Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σ' ένα χαρτί... (το Ιερό Ευαγγέλιο), αν έχεις πίστη πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς και δεν σε πειράζουν.
Ο Γέρο-Παχώμιος όμως είχε ένα μυστικό όπλο. Πριν πιάσει κάποιο φίδι ή κάποιο σκορπιό, έκανε το σημείο του Σταυρού. Το σημείο αυτό έκανε τα δηλητηριώδη αυτά ζώα να σέβονται και να μην πειράζουν τον Γέροντα.

Διδαχές Πατρός Παϊσίου (Από το βιβλίο του Σίμωνος Μοναχού, «Η ζωοφιλία των Αγίων και η αγιοφιλία των ζώων», εκδ. «Ο Άγιος Στέφανος», Αθήνα 2007).