~ Ὁ ἄνθρωπος δέν ἠμπορεῖ ν᾿ ἀναπαυθῆ στήν μακαριότητα τῆς ἐκστάσεως, ἐάν δέν νικήση τίς ἐσωτερικές του ἀντιφάσεις καί ἀδυναμίες, τούς κακούς δελεασμούς· ἐάν δέν ἑνωθῆ καί σταθεροποιήση τήν ὕπαρξί του στό ν᾿ ἀγαπᾶ μόνο τό ἀγαθόν.
Ἀλλά αὐτά δέν μποροῦν νά πραγμα­τοποιηθοῦν παρά μόνο μέ τήν μακροχρόνια ἄσκησι, μέ τήν σύγκλισι τῶν ἔργων πρός τό καλό...

Πόσο πονάμε για την Σωτηρία μας;
Πόσο κοπιάζουμε για τον Χριστό μας;
Πόσο ποθούμε το Φως, την Αλήθειας, τον Θεόν;
Δεν υπάρχει αδελφοί μου καλογερική πνευματικότητα ή λαϊκή πνευματικότητα. Υπάρχει η Πατερική πνευματικότητα.
Δεν υπάρχει άλλος Χριστός για τους μοναχούς και άλλους για τους λαϊκούς, άλλος για τους νέους και άλλος για τους γέρους. Ένας είναι ο Χριστός για όλους, ένα είναι το Ευαγγέλιο...

Την προηγούμενη Κυριακή προσπάθησα να αποκαλύψω το μεγαλείο και το βάθος του λόγου του αποστόλου Παύλου που τον εαυτό του ονομάζει σπονδή στη Θυσία. Σας έλεγα για τις αμέτρητες συμφορές και τα βάσανα που υπόφερε σ' όλη τη ζωή του για τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος προσφέρθηκε Θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Συμπληρώνοντας αυτά που σας έλεγα τότε, για τα παθήματα του μεγάλου αυτού αποστόλου, θα σας πω τώρα και τι υπέφερε σε μία πόλη της Μακεδονίας, στους Φιλίππους, για το κήρυγμά του.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει.
Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο...