Η Αγία μας Εκκλησία όρισε και κάποια ιδιαίτερα Σάββατα να είναι αφιερωμένα εξαιρετικά στις μνήμες των κεκοιμημένων μας και μάλιστα «των απανταχού της Οικουμένης», τα όποια ονομάζει Ψυχοσάββατα¹. Η «δέησις υπέρ των κεκοιμημένων τω Σαββάτω των ψυχών» είναι γνωστή ως Ψυχοσάββατο. Η δέησις γίνεται κατά τον εσπερινό της Παρασκευής στον όποιο μνημονεύονται όλες οι ψυχές των κεκοιμημένων μας «απ' αρχής και μέχρι των έσχατων» όπως αναφέρει και η εκτενής συναπτή.
Ο άγιος Νεκτάριος αναφέρει σχετικά: «Η ημετέρα Εκκλησία από της ιεράς ταύτης διδαχθείσης παραδόσεως μακράν του να νομίζη τα εαυτής τέκνα καθαρά από παντός ρύπου, ειδυϊά την άνθρωπίνην ασθένειαν, ου γαρ έστιν άνθρωπος, ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει, εύχεται, παρακαλεί, καθικετεύει τον φιλάνθρωπον Θεόν υπέρ των κοιμηθέντων τέκνων αυτής, θεωρεί δε τα μνημόσυνα ως αναπόφευκτον υποχρέωσιν των ζώντων προς τους κεκοιμημένους. διό ου μόνον δι’ ένα έκαστον επιτελεί μνημόσυνα, αλλά και δύο γενικά ενιαύσια μνημόσυνα περί τε των εν ξένη γη αποθανόντων, και περί των μη νενομισμένων τυχόντων...» ².
Στο Τυπικό της μονής Σωτήρος Χριστού Μεσσήνης³ υπάρχει η σημείωσις σχετικά με τα Ψυχοσάββατα: «Πρέπει λοιπόν να γνωρίζωμε ότι το εσπέρας της Παρασκευής κατά το οποίο ψάλλομε τον εσπερινό του Σαββάτου της Απόκρεω μετά την ακολουθία του εσπερινού και την ευχή που δίνει ο ιερέας κατά την απόλυση, βγαίνουμε από το ναό ψάλλοντας τον ψαλμό: «Ο κατοικών εν βοήθεια του Υψίστου». κι αφού όλοι οι αδελφοί φτιάξομε ένα χορό προ του Τιμίου Σταυρού ψάλλομε τον νεκρώσιμο κανόνα κατά τον όποιο εναλλάσσονται ο ιερέας με το διάκονο. Και μετά το πέρας ολοκλήρου της ακολουθίας κατά το σύνηθες, μαζί με την απόλυση, τρώγομε και τα κόλλυβα. Και μετά από αυτά αρχίζουμε την προσευχή. Το ίδιο κάνουμε και το Σάββατο προ της Πεντηκοστής».
Η αγάπη προς τους κεκοιμημένους οδήγησε την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καθιέρωση ιδιαίτερης ημέρας της εβδομάδας σ' αυτούς⁴. Έτσι το Σάββατο, ως επίσης και τα δύο Ψυχοσάββατα αφιερώνονται στη μνήμη τους. Όλες αυτές οι ημέρες οι προς τιμή των κεκοιμημένων συνδέονται με προσευχές υπέρ αναπαύσεως αυτών. «Το Ψυχοσάββατο μας υπενθυμίζει τη διάσταση της αιώνιας ζωής, που φωτίζει και την επίγεια. Το Ψυχοσάββατο μάς υπενθυμίζει την υποχρέωση να θυμόμαστε τους νεκρούς μας και να προσευχόμαστε γι' αυτούς». Επίσης μας φέρνει στο νου και τους επίκαιρους στίχους του νεοέλληνα ποιητή Γεωργίου Δροσίνη:

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα; Κι αντί να έρθει μια νύχτ' αξημέρωτη ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα;

Μήπως ειν' αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

1 Στο συναξάρι του Ψυχοσαββάτου του Σαββάτου προ της Απόκρεω στο Τριώδιον, διαβάζουμε το εξής σημείωμα: «Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθανον άωρα, ή εις ξενητείαν, ή εις θάλασσαν, ή εις όρη και κρημνούς, ίσως δε και πένητες όντες ουκ ηξιώθησαν των διατεταγμένων μνημοσυνών διά τούτο φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι εθέσπισαν να γίνεται το Σάββατον προ της Απόκρεω και προ της Πεντηκοστής κοινόν μνημόσυνον πάντων των απ' αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων χριστιανών ίνα και όσοι των μερικών μνημοσυνών ουκ έτυχον συμπεριλαμβάνονται εις τον κοινόν τούτο μνημόσυνον».
2 ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, σ. 101.
3 ARRANZ, 288-289, Πρωτ. Κείμενο: «Χρη μέντοι γινώσχειν ότι Παρασκευή εσπέρας εν η ψάλλομεν τον εσπερινόν του Σαββάτου της Απόκρεω, μετά το ψάλλειν τον εσπερινόν, και της ευχής δούναι τον ιερέα της απολύσεως, εξερχόμεθα ψάλλοντες το: «Ο κατοικών εν βοήθεια του Υψίστου και ποιήσαντες χορού προ του Τιμίου Σταυρού άπαντες οι αδελφοί, ψάλλομεν τον νεκρώσιμον κανόνα, του ιερέως και του διακόνου όντων ηλλαγμένων. Και μετά το τελειωθήναι άπασαν την ακολουθίαν κατά το σύνηθες, και δοθήναι την απόλυσιν, τρώγομεν τα κόλλυβα. Και μετά ταύτα, αρχόμεθα της πρεσβείας. Ομοίως δε ποιούμεν και τω Σαββάτω της Πεντηκοστής». 4 ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, σ. 15.