Στὸν δρόμο τῆς ζωῆς σου, στὴν καθημερινὴ πάλη, στὸν ἀγώνα τὸν πνευματικό, σὲ κάθε σου προσπάθεια μὴ μένεις μόνος. Ἡ παρουσία κά­ποιου ἄλλου δίπλα σου, συμπαραστάτη, φίλου, βοηθοῦ, εἶναι ἀπαραίτητη. Τὸ λέει μὲ σαφήνεια ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ γράφει ὁ σοφὸς Σολομών: «Οὐαὶ αὐτῷ τῷ ἑνί», ἀλίμονο στὸν ἕνα, ποὺ μένει ἀπομονωμένος...

Ας έχομε παιδιά μου ελπίδα κι εμείς. Ας μην χάσουμε την ελπίδα μας. Ας ελπίζουμε ότι η Παναγία, που μετεστάθη στον ουρανό, δεν μας εγκαταλείπει. Εδώ είναι και μας βοηθά, εδώ είναι και μας προσέχει, εδώ και μας προστατεύει. Αυτή λοιπόν μην την ξεχάσουμε, γιατί είναι η μάνα μας η αληθινή, αυτή που έφερε τη Ζωή στον κόσμο και σώζει τον άνθρωπο. Σ' Αυτήν και εμείς, με την ταπεινή μας αδυναμία, θα λέμε πολές φορές την ημέρα: «Δέσποινα Παναγία μας, έλα και σώσε μας, γιατί χανόμεθα. Έλα, Εσύ είσαι η δύναμις η θεϊκή».

Ήταν ένας νέος άνθρωπος η αγία Παρασκευή. Με όλες τις προοπτικές για μια ωραία ζωή. Για να τη ζήσει όπως ήθελε. Να κάνει τη ζωή της, όπως λέμε.
Μα η αγία Παρασκευή δεν βρέθηκε καθόλου σε δίλημμα, όταν τής ζητήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Χριστό και τη ζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά τηςζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά της...

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς ἐμπιστοσύνη, ἀλλά μέ ἄγχος, ἀγωνία, κατάθλιψη, ἀπελπισία, ἀποκτάει ἀσθένειες σωματικές καί ψυχικές. Ἡ ψυχασθένεια, ἡ νευρασθένεια, ὁ διχασμός εἶναι δαιμονικές καταστάσεις.

Η κ. Μαρ. Στρ.*, μετά τον τρίτο της τοκετό και λόγω κάποιας επιπλοκής υπέφερε πολύ και κινδύνευε να αχρηστευθούν οι νεφροί της με άμεσο κίνδυνο την ίδια της τη ζωή. Όλα τα θεραπευτικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν απέβησαν μάταια και η προτεινόμενη εγχείρηση ήταν πάρα πολύ δύσκολη με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Τόσο όμως η ίδια όσο και ο σύζυγός της ήταν άνθρωποι μεγάλης πίστης και παρακαλούσαν με θερμή προσευχή τον Κύριο, την Παναγία και όλους τους Αγίους να την βοηθήσουν...

Γράφει ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ἡ ἐμφάνιση τῶν Κολλυβάδων τόν 18ο αἰώνα στόν ἁγιορειτικό, καί εὐρύτερα στόν ἑλλαδικό χῶρο σημειώνει μία δυναμική ἐπιστροφή στίς ρίζες τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Τό «κίνημά» τους, ὅπως ὀνομάσθηκε, ἦταν ἀναγεννητικό, ὡς παραδοσιακό καί προοδευτικό, ὡς πατερικό μέ μία λέξη: γνήσια ὀρθόδοξο...

Για να δούμε τι διδάσκει η αγία Γραφή για τις σχέσεις γονέων και παιδιών θα μελετήσουμε τι μας λέγει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή του (6,1-4) έχοντας συγχρόνως υπ’ όψη μας την αντίστοιχη ερμηνεία του αγίου Χρυσοστόμου στην προς Εφεσίους (Ε.Π.Ε. 21,246-269).
«Τα τέκνα υπακούετε τοις γονεύσιν υμών».