Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος. Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος.

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελλί μιας φυλακής, για ποιά ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου.

Θαρρώ δεν έχει τύχει μόνο σε μένα. Να θεωρείς ό,τι τα ξέρεις όλα. Πως είσαι δάσκαλος που βλέπει παντού μαθητές. Παντού οι άλλοι είναι αμαθείς και πρέπει να τους δείξεις, να τους διδάξεις, αφού δεν ξέρουν.
Εντύπωση μου κάνουν τα μικρά παιδιά που σε διδάσκουν με ένα μικρό τους λόγο με ένα νεύμα και ένα χαμόγελο...

Εκτός από την πνευματική υγεία, στην οποία προκαλεί θανάσιμη ζημιά το τατουάζ, και αυτό είναι γνωστό χιλιάδες χρόνια πριν, από τον καιρό της Παλαιάς ∆ιαθήκης (ΛευΪτικό 19:28), το τατουάζ αποδεικνύεται τώρα καταστροφικό και για την σωματική υγεία: Από την ηλεκτρονική έκδοση της Αγγλικής Dailymail: Έχεις τατουάζ; ∆ιατρέχεις τον κίνδυνο θερμοπληξίας! Από την Αλεξάνδρα Τόμπσον, δημοσιογράφο θεμάτων υγείας για την Mailonline.

Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, να προσέχεις! Από τι να προσέχεις άραγε; Από όλα εκείνα που γεννούν το φόβο στην καρδιά μου για σένα; Να προσέχεις όλα ετούτα που φοβάμαι εγώ; Άραγε τα φοβάσαι κι εσύ; Δε σε ρώτησα ποτέ; Αναρωτιέμαι εδώ τώρα που σου γράφω σαστισμένος, άραγε κατάφερα να σε κάνω να φοβηθείς τις δικές μου Ερινύες;

«Πριν από πολλά χρόνια», διηγείται ο γέροντας Τρύφωνας του Βάσον (Η.Π.Α.), «πήρα ένα μονοπάτι που προχωρούσε βαθιά σ’ ένα δάσος του Όρεγκον, όταν είδα ξαφνικά μπροστά μου ένα νεαρό καθισμένο πάνω σ’ ένα κούτσουρο. Η αφετηρία του μονοπατιού απείχε κάπου τέσσερα μίλια από το σημείο και μου φάνηκε...

Πονάμε πολύ. Υποφέρουμε. Μα κάπου εκεί βαθιά μέσα μας, μια φωνή μας λέει, «κράτα, μην φοβάσαι, πρέπει να το περάσεις, σου χρειάζεται για το ταξίδι.» Σήμερα νιώθεις γυμνός. Κρυώνεις πολύ. Ναι το ξέρω. Μα αύριο αυτή η εμπειρία θα είναι το ρούχο που θα ζεστάνει την καρδιά σου, και θα αλλάξει την ζωή σου. Θα το δεις, αυτό που σήμερα σε πληγώνει αύριο θα σε δυναμώνει…