Ένα αρχαιολογικό μυστικό έκρυβε ο πιο γνωστός και ιστορικός δρόμος της Κωνσταντινούπολης, η Μεγάλη Οδός του Πέρα.
Στη διάρκεια των εργασιών αναπαλαίωσης γνωστής πολυκατοικίας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας στην περιοχή ήλθε στο φως ένα νεκροταφείο της ύστερης ρωμαϊκής και πρώιμης βυζαντινής περιόδου...

Ήταν περασμένη η ώρα την Κυριακή το βράδυ, όταν ο ιερέας του ναού αποφάσισε να τηλεφωνήσει στην πρεσβυτέρα του στο σπίτι, για να της πει ότι σε λίγο θα κινήσει για το σπίτι. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει πολλές φορές, αλλά εκείνη δεν απάντησε. Ο ιερέας παραξενεύτηκε, αλλά αποφάσισε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες προτού ξανατηλεφωνήσει. Όταν το έκανε ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνη απάντησε αμέσως.

Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ - λέει τὸ παραμύθι - ὁ Θεὸς ἔσκυψε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κι ἔριξε ἕνα βλέμμα στὴ γῆ. Δὲν ἔμεινε ὅμως εὐχαριστημένος μὲ ὅσα εἶδε ἐκεῖ. Οἱ ἄνθρωποι, ἂν καὶ τοὺς εἶχε δώσει ὅλα τὰ καλά, εἶχαν γεμίσει τὴ ζωή τους μὲ προβλήματα. Ὁ Θεὸς στενοχωρήθηκε πολύ, γιατὶ τοὺς ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε νὰ εἶναι ὅλοι καλά. Ἔπεσε σὲ βαθειὰ συλλογή. Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ κάμει γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει; Ποιὰ εὐλογία δὲν τοὺς ἔδωσε ἀκόμα; Σκέφθηκε τότε νὰ ἐπιστρατεύσει τὸν Χρόνο. Θὰ τὸν ἔστελνε στοὺς ἀνθρώπους, ὥστε νὰ ἔχουν κάθε εὐκαιρία μὲ ὅλη τους τὴν ἄνεση νὰ φτιάχνουν σωστὰ τὴ ζωή τους.

Κοιτάζοντας γύρω μου στον πνευματικό τομέα θαυμάζω αυτούς που είναι πλούσιοι στην αρετή και προσπαθώ έστω και στο ελάχιστο να τους ομοιάσω. Έχοντας επίγνωση της μηδαμινότητάς μου και του χλιαρού αγώνος που καταβάλλω αντιλαμβάνομαι ότι μεταξύ αυτών και εμού «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. ιστ΄ 26). Κοιτάζοντας, όμως, πάλι γύρω μου στον υλικό τομέα, στον αγώνα της επιβιώσεως, δεν βλέπω αυτούς που είναι πλουσιώτεροι από εμένα, αλλά αυτούς που είναι φτωχότεροι.

Τίς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων καί τῶν ὑπολοίπων τοῦ Δωδεκαημέρου γίνεται τά τελευταῖα χρόνια μιά ἀπίστευτη διαφήμιση τοῦ λεγόμενου Ἁϊ-Βασίλη. Ἄν μπεῖς σέ πολυκατάστημα ἤ σέ κατάστημα παιχνιδιῶν τό θέαμα ἔχει τουλάχιστον παραγίνει. Ὑπάρχει παντοῦ ἡ μορφή του. Σέ παιχνίδια, σέ τσάντες, σέ ροῦχα, ἀκόμα καί σέ τρόφιμα. Παντοῦ ἐμφανίζεται τό συγκεκριμένο διαφηστικό ἐφεύρημα. Καί θά ἔλεγε κάποιος ὅτι δέν εἶναι καί τόσο φοβερό τό θέαμα ἤ ὅτι γινόμαστε ὑπερβολικοί πού τό σχολιάζουμε, ἀφοῦ δίνει χαρά στά παιδιά

Τὸ φθινόπωρο εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ τὰ ἀποδημητικὰ πουλιὰ πετοῦν γιὰ τοὺς τόπους τῆς χειμερινῆς τους διαβίωσης. Οἱ ἀγριόχηνες δὲν ἑξαιροῦνται ἀπὸ τὸν κανόνα αὐτόν. Μαζεύονται λοιπὸν κι αὐτὲς καὶ πετοῦν σὲ μεγάλους σχηματισμοὺς σχήματος V. Γιατί γίνεται αὐτὸ καὶ δὲν πετοῦν ἐλεύθερα, ἡ καθεμιὰ ὅπως τύχει;

Ακόμη μια φορά μας αξιώνει ο Θεός να γιορτάσουμε το χαρμόσυνο γεγονός του ερχομού του Χριστού. Αυτή η περίοδος των γιορτών ακούγεται πως είναι η γιορτή των παιδιών. Κι όμως εγώ θα έλεγα πως αυτή η γιορτή είναι αποκλειστικά η γιορτή των μεγάλων. Πως θα χαρούν τα παιδιά αν οι μεγάλοι δεν είναι οι ίδιοι χαρούμενοι; Πως θα πείσεις για τον Χριστό αν δεν είσαι εσύ ένας μικρός Χριστός;