Μια γιαγιά στην εγγονή της:
…και να ξέρεις, ότι το άθλημα της ζωής
δεν είναι αγώνας δρόμου που χρονομετρείται,
αλλά άσκηση σκοποβολής που εκτιμιέται
με το πόσο κοντά στο στόχο σου έπεσες.
Σημασία δεν έχει τα πόσα χρόνια βίου κάλυψες,
πόσα χρόνια μέτρησες,
αλλά σε πόσες βολές της ζωής σου σκόπευσες επιτυχημένα!
www.inak.gr

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.

Η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου. Ο ταραγμένος, απομονωμένος μέσα στο πλήθος άνθρωπος στερείται αγάπης. Δεν έχει αγάπη, δεν ζει με αγάπη και δεν παίρνει αγάπη. Εννοούμε την πραγματική αγάπη, την ανιδιοτελή και χωρίς συμφέρον.
Η εποχή που ζούμε είναι η πιο «χτυπητή» εποχή με ακραίες αντιθέσεις.

"Tίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς" (Εξ.　20, 12)

http://www.inak.gr

Ήταν μο­να­χο­γυι­ός τοῦ Βο­ρει­ο­η­πει­ρώ­τη ἀ­πό τήν Κο­ρυ­τσά Δη­μη­τρί­ου καί τῆς Ἑ­λέ­νης, κά­τοι­κος Ἱ­ε­ρισ­σοῦ. Γεν­νή­θη­κε τό 1880. Ὁ πα­τέ­ρας του ἐρ­γα­ζό­ταν στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Σέ ἡ­λι­κί­α ἑ­πτά ἐ­τῶν ἔ­μει­νε ὀρ­φα­νός ἀ­πό μη­τέ­ρα. Τόν ἐ­φρό­ντι­ζε μία θεία του. Εἶ­χε καί ἕ­ναν ἀ­δελ­φό ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­κοι­μή­θη σέ ἡ­λι­κί­α πέντε ἐ­τῶν...

Mόνος στή βροχή προχωρῶ...Κανένας δέν θά µέ πάρει τηλέφωνο. Κανείς δέν µέ περιµένει στό σπίτι. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἔφυγε κι ἡ γυναίκα µου χρόνια πρίν. Τά παιδιά σέ ἄλλες πόλεις παντρεµένα...Δέν µποροῦµε "µπαµπά" νά ἔρθουµε γιά διακοπές, πολλά τά ἔξοδα...Βγῆκα νά πάρω λίγο ψωµάκι. Βρέχει πολύ. Δέν ἤθελα οὔτε ὀµπρέλα νά κρατήσω. Δέν µέ βαστοῦν τά χέρια καί τά πόδια πια. Κι εἶναι κι αὐτή ἡ µοναξιά ποὺ µέ τσακίζει. Καί τό νά δῶ ἕνα παιδί µου.