Βρίσκομαι σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου, σκυφτός και καθισμένος σε μια καρέκλα. Στο κρεβάτι κοιμάται γαλήνια η μικρή μου κόρη, η Φανούλα μου. Μακάρι να ήξερα τι βλέπει στον ύπνο της αλλά δεν μπορώ. Θα ‘θελα να μου ‘λεγε τι κατάλαβε από την περιπέτειά της αλλά κι αυτό δεν θα μου το πει ποτέ γιατί, απλά, είναι 20 μηνών πλασματάκι κι όλα στο μυαλό της είναι «αλλιώς» ή καλύτερα: τώρα δημιουργούνται.

Πόσο εύκολο είναι να εμπνεύσει κανείς στο παιδάκι την αγάπη και την ευλάβεια στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας! Φτάνει μόνο να του δώσουμε να καταλάβει, ότι στο ναό βρίσκεται πιο αισθητά ο «πανταχού παρών» Κύριος, ο Θεός που τόσο αγαπάει τα παιδιά, και που καλεί κι αυτό κοντά Του. Επομένως μέσα στο ναό πρέπει να στεκόμαστε ήσυχα, να κάνουμε με προσοχή το σταυρό μας και να προσευχόμαστε ευλαβικά...

Σαν ήμουνα παιδί ονειρευόμουνα, ξύπνια και κοιμισμένη, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, ολόκληρη η χρονιά, νόμιζε κανένας είχε συμπτυχθεί το ενδιαφέρον σε εκείνο το μαγευτικό δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων και του Αγίου Βασιλείου.
Ο κόσμος δε ζούσε στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία...

Στις μεγάλες πόλεις σημειώνεται η απόλυτη αντίθεση. Ζεστή ατμόσφαιρα στα μαγαζιά και στα εστιατόρια και έξω από τις πόρτες και τα παράθυρά τους άστεγοι, νηστικοί και παγωμένοι άνθρωποι. Χαμόγελα στους ανέμελους θαμώνες τους και έξω άνθρωποι απογοητευμένοι σχεδόν «ημιθανείς». Άνθρωποι που αναζητούν «το πνεύμα των Χριστουγέννων» και άλλοι που είναι μόνοι τους...

ΟΙ ΜΑΓΟΙ, ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Νύχτα... Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο μου, βλέπω τη θάλασσα με πόνο και λέω στον εαυτό μου: Μη βλέπεις μόνο την τρικυμία... Μη βλέπεις μόνο τον πόνο... Μη σκέφτεσαι μόνο την καταστροφή... Μη θυμάσαι μόνο το αίμα των σκοτωμένων... Μη σκέφτεσαι μόνο το χθεσινό λεπτό... Μην αγχώνεσαι για το αύριο... Μην ξεχνάς το παρόν...

Αγαπητοί μου φίλοι ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας που μόλις το θυμήθηκα… Το 2001 στην Πλατεία Αμερικης απο πίσω στο κέντρο της Αθήνας στο εκκλησάκι του Αγίου Ανδρέα εκεί που μαρτύρησε η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία ήταν ένας πολύ καλός Κληρικός ο π. Γαβριήλ Τσάφος ο οποίος από κάποια ασθένεια ήταν υπερβολικά παχύς πάρα πάρα πολύ με αποτέλεσμα τα βράδια να μην κοιμάται...

Στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς ἕνας εὐρωπαῖος ἀνθρωπολόγος διεξάγει ἔρευνες καὶ ἐπισκέπτεται μία φυλή. Τὸ βιοτικό της ἐπίπεδο εἶναι χαμηλό. Οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονται ἁπλῶς γιὰ ἐπιβίωση. Ὁ ἀνθρωπολόγος συγκεντρώνει μιὰ ὁμάδα παιδιῶν καὶ ὀργανώνει ἕνα πρόχειρο ἀγώνισμα. Ἕναν μικρὸ ἀγώνα δρόμου. Ἔχει βάλει στὴ ρίζα ἑνὸς δέντρου ἕνα μεγάλο πανέρι γεμάτο ὥριμα φροῦτα, ὁρίζει τὴν ἀπόσταση καὶ λέει στὰ παιδιὰ νὰ τρέξουν.