Ἄν ἀξιώθηκες νά πᾶς νά ἐξομολογηθῆς, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπλυθῆς ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν σου, μή νομίσεις ὅτι ὅλα πιά τελείωσαν, ὅτι μέχρις ἐδῶ ἦταν!
Ὄχι! Μή τό βάλεις αὐτό μέσα στό μυαλό σου! Μέ τήν ἐξομολόγηση, δέν τελείωσαν ὅλα! Ἀντίθετα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει ὁ μεγάλος ἅγιος ἀγώνας γιά εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου.

Δεν είναι ούτε το Μοσχάνθη, ούτε το Άνδρος, ούτε το Δεσποινάκι, ούτε το Κυκλάδες, ούτε το Κατερίνη, ούτε το Παντελής. Είναι η ένδοξη και περιώνυμη Ελλάδα!
Είναι ο οφθαλμός του κόσμου, είναι ο βράχος στην ακροθαλασσιά, που τον χτυπάν αιώνες τα κύματα, και όμως δεν μετακινήθηκε και κόλλησαν απάνω του όλα τα στρείδια και μύδια του πελάγους και διασώθηκαν...

Ζούμε στην εποχή των άκρων. Η θα μιλάμε πολύ για έννοιες όπως η πίστη, πατρίδα, οικογένεια ή καθόλου. Ή θα πορευόμαστε στο δρόμο της εξέλιξης επιστημονικής, τεχνολογικής, πολιτιστικής, πνευματικής ή θα στεκόμαστε αδρανείς και απαθείς προς τις εξελίξεις βιώνοντας ένα κενό δημιουργίας και προσφοράς. Ή θα βασίζουμε τη ζωή μας στις αρχές της πίστης μας στο Χριστό και στο Λόγο του...

Ένα δεύτερο παράδειγμα αποτελεί η θεωρία της εξελίξεως που εμφανίστηκε από τον Δαρβίνο τον 19o αιώνα. Δεν θα ασχοληθούμε με την εγκυρότητα ή όχι της θεωρίας αυτής γιατί αυτό αποτελεί αντικείμενο έρευνας των βιολόγων. Εκείνο όμως που θα μας απασχολήσει είναι η ανάμιξη της θρησκείας στην εσωτερική αυτή υπόθεση της επιστήμης...

Κάποια Δευτέρα έψησα στο φούρνο ένα σωρό τυρόπιτες. Δεν πρόλαβα να αναστενάξω «Για ποιον έκανα τόσες;» και με επισκέφτηκε μια οικογένεια με πολλά παιδιά. Προς μεγάλη μου χαρά τα επτά παιδιά «καθάρισαν» γρήγορα τις τυρόπιτες, ενώ οι γονείς δεν τις άγγιξαν...

Ἤμουν στὸ λεωφορεῖο καὶ δίπλα μου καθόταν μία κυρία. Περνώντας ἔξω ἀπὸ ἕναν Ἱερὸ Ναὸ ἔκανα τὸ σταυρό μου. Παρακινούμενη ἀπὸ ἐμένα ἔκανε καὶ ἐκείνη κάτι σὰν σταυρὸ -γρήγορα -γρήγορα- κάτι σὰν ἀνακάτεμα! Τῆς λέω.. «αὐτὸν τὸν σταυρὸ ποὺ κάνεις δὲν τὸν φοβᾶται ὁ διάβολος»· ἔτσι ὅπως τὸν κάνεις εἶναι σὰν νὰ κοροϊδεύεις. Θίχτηκε τότε ἐκείνη καὶ μοῦ λέει: «Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λέτε; Τὸ ξέρετε πὼς ἐγὼ εἶμαι πολὺ πιστὴ καὶ βοηθάω τὴν ἐκκλησία ὅσο μπορῶ;» Τῆς ἀπάντησα πὼς δὲν τὸ ἤξερα καὶ συνέχισα: «Δηλαδὴ ἐκκλησιάζεστε, ἐξομολογεῖστε, κοινωνᾶτε, καὶ συμμετέχετε στὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας;»

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν’ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μιὰ φορά;