Οι γονείς για όλους μας είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας .Γιατί μας έφεραν στη ζωή και με υπομονή κι αγάπη μας έμαθαν τη ζωή. Όταν όμως τα χρόνια περάσουν και κάποτε η ηλικία βαρύνει στους ώμους τους, είναι φορές που αντιμετωπίζονται ως βάρος από τα παιδιά τους. Τα παρακάτω λόγια ελπίζουμε να ευαισθητοποιήσουν ακόμη περισσότερο όσους έχουν ηλικιωμένους γονείς …χρειάζεται υπομονή.

Πώς να καταστρέψετε αποτελεσματικά το παιδί σας. Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα.

Μια διαφορετική διδακτική ιστορία: Ανδρόγυνο ο κυρ-Αλέκος και η κυρά-Καίτη, παντρεμένοι το 1920 περίπου. Κατοχή-εμφύλιος-φτώχεια κάργα και των γονέων. Η κυρά-Καίτη ευλαβέστατη, προσευχή, εξομολόγηση, θεία κοινωνία κλπ.
Ο κυρ-Αλέκος φανατικός άθεος, κομμουνιστής αλλά πολύ δίκαιος, ελεήμων, φιλάνθρωπος...

"Από στόμα σε στόμα έφτασε σε όλη την Ελλάδα το μέγα θαύμα με το ελικόπτερο που έπεσε και την κοπέλα που γλύτωσε. Αυτό που δεν θα διαβάσετε παρακάτω είναι το ότι η Παναγία προσφωνήθηκε ως η "Παναγία η Ακρωτηριανή". Σήμερα βρέθηκα σε μια παρέα και ένα παλικάρι μας διηγήθηκε ένα θαύμα που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Ὁ στόχος στήθηκε γιὰ τὴν τελικὴ ἀναμέτρηση. Δύο τοξότες, ἀπὸ τοὺς τριάντα ποὺ ξεκίνησαν τὸν ἀγώνα, ἀπέμειναν νὰ διαγωνισθοῦν γιὰ τὴ νίκη. Ὁ πρῶτος προχώρησε, τέντωσε τὸ τόξο του, σημάδεψε προσεκτικά, ὑπολόγισε καὶ τὸν ἐλαφρὸ ἄνεμο ποὺ φυσοῦσε καί, χαλαρώνοντας τελικὰ τὴ χορδή, ἄφησε τὸ βέλος νὰ φύγει...

Εδειχνε κουρασμένη η κυρία Στέλλα. Τρείς μήνες στο ίδιο κρεβάτι του δίκλινου θαλάμου του μεγάλου Νοσοκομείου. Αν είχε στόμα να μιλήσει το κρεβάτι της, δεν θα ’φταναν ώρες να διηγείται τους πόνους και τα βογγητά της…
–Αχ, Θε μου, πότε θα πάρω κι εγώ το εξιτήριο να πάω στο σπιτάκι μου, στους δικούς μου! Όσες άρρωστες ήρθαν στο διπλανό κρεβάτι δεν έμειναν πάνω από μια βδομάδα...