Η μητέρα μου καλή της ώρα, είχε μια συνήθεια. Κάθε φορά που έβγαινε να περπατήσει, πάντα επέστρεφε με τα χέρια γεμάτα.Μάζευε κάθε πεταμένο φυτό που έβρισκε στο δρόμο ή σε κάποια σπασμένη γλάστρα με κατάξερο χώμα και το έφερνε στο σπίτι.Το έβαζε σε ένα ποτηράκι με νερό «για να ξεδιψάσει» όπως έλεγε και μόλις φώτιζε ο Θεός τη μέρα το φύτευε και σε μια γλαστρούλα και περίμενε. Τόσο απλά!

Σε μια εποχή έντονης ανησυχίας, όπου τα πάντα είναι ρευστά, καλό θα ήταν να προσεγγίσουμε και να χαρτογραφήσουμε, όχι τον ρόλο και την αποστολή της Εκκλησίας, αλλά τον δικό μας σκοπό, την δική μας συμμετοχή και τον προσωπικό μας στόχο. Πριν δούμε αν το φρόνημα μας είναι ακμαίο και σωστό (ορθόδοξο), ας ψάξουμε να ...μας βρούμε!

Πρώτα στους Ναούς μας...

Είναι λάθος να νομίζουμε ότι όλοι ο άλλοι μας χρεωστούν. Ότι όλοι πρέπει να μας προσέχουν, να μας υπηρετούν, να μας προτιμούν, να μας δίνουν, ενώ ουσιαστικά εμείς τους οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην επιστήμη, στην τέχνη, στην ιστορία. Παντού οφείλουμε. Είμαστε χρεωμένοι απέναντι σε όλους...

Περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε.
Δε μου ζήτησε λεφτά, αλλά με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ρόκα (καλαμπόκι) που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ενα μικρό πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω...

Ο έμπορος Κουσμιτσώφ με τον μικρό του ανεψιό Γεγκόρ και τον φίλο του παπα-Χριστόφορο, ταξιδεύοντας κάποτε μέσα στην απέραντη ρωσική στέπα, σταμάτησαν στο πανδοχείο του Εβραίου Μωυσή Μωυσέγιτς. Ο Μωυσής είχε για βοηθό έναν παράξενο αδελφό του, τον Σολομώντα. Όταν ο Σολομών μπήκε με ένα μεγάλο δίσκο για να σερβίρει το τσάι στους επισκέπτες, τους κοιτούσε ειρωνικά και χαμογελούσε παράξενα. Το χαμόγελο αυτό ήταν πολύ περίπλοκο.

Αυτός ό τσοµπάνος, πού πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν γυναίκα του απ’ τόν κόσµο µακρυά, µέ τά ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό, παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε νά λέη ό Προκόπης.