Οι άνθρωποι που έχουν κοσμικό φρόνημα θεωρούν τον περισπασμό αθώο, οι άγιοι πατέρες όμως λένε πώς είναι η αρχή όλων των κακών. Όποιος έχει παραδοθεί στον περισπασμό όλων των πραγμάτων και των θεμάτων, ακόμα και των πιο σοβαρών, έχει αντίληψη πολύ περιορισμένη και επιφανειακή. Όποιος έχει παραδοθεί στον περισπασμό, είναι συνήθως ασταθής.

Επειδή καιρούς το Έθνος δυστυχίας διατρέχει,
επειδή ελπίς καμία δεν υπάρχει κατ' αυτάς,
επειδή και το Ταμείον εις δαπάνας δεν αντέχει
καταργούμεν τας πρεσβείας και αυτούς τους πρεσβευτάς.
Διατάσσομεν αμέσως εις Αθήνας να' λθουν όλοι,
και αφήνομεν μονάχα τον εν Κωνσταντινοπόλει.

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!
Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη...

Mια κυρία είχε προβλήματα με τo οικογενειακό της περιβάλλον. Νόμιζε πώς είχε μέσα της πλούσια αγάπη, αληθινή αγάπη... Νόμιζε πώς εκείνη έδινε αγάπη, μά δεν έβρισκε ανταπόκριση... Κανένας δεν την ένιωθε, κανένας δέν τήν καταλάβαινε... Νόμιζε όμως... Πήγε λοιπόν στον πνευματικό και του είπε την ιστορία της. «Εγώ να σκέφτομαι τους άλλους, εγώ να δίνω... Εγώ να ανέχομαι και να υπομένω τούς άλλους... Εγώ να πονάω και να φροντίζω για όλα και για όλους; Eμένα όμως κανείς δεν με πονάει, κανείς δεν με νοιάζεται, κανείς δεν με λογαριάζει...» ήταν το παράπονό της.

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα...

...Τὸ ὅλο θέμα ξεκινᾶ σὲ παλαιότερες ἐποχές, μὲ τὴν κατάργησή τῆς δοτικῆς ὁπότε καὶ γεννιέται ἡ ἀνάγκη νὰ βρεθεῖ νέα λύση ἐκεῖ ποὺ μέχρι πρότινος χρησιμοποιεῖτο ἡ συγκεκριμένη πτώση. Ἔτσι, καθημερινὲς φράσεις ὅπως π.χ. τὸ "λέγεις μοι" παύουν νὰ ὑφίστανται καὶ ἡ γλώσσα ἀναζητᾶ ἕναν νέο τρόπο ἔκφρασης. Στὴν Βόρειο Ἑλλάδα προτιμήθηκε ἡ αἰτιατικὴ ἐνῶ στὴν Νότιο Ἑλλάδα ἡ γενικὴ γιὰ νὰ δώσουν (σὲ νεώτερα ἑλληνικά) "μὲ λές" καὶ "μοῦ λές", ἀντίστοιχα.

Κάθε αρχή κρύβει δυσκολίες, ιδιαίτερα όταν κανείς πρωτοεμφανίζεται σ' ένα καινούριο χώρο, έχοντας από το χαρακτήρα του ήδη μια φυσική συστολή. Έτσι συνέβη και με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο. Ο πρώτος χρόνος ήταν χρόνος προσαρμογής, με δειλές-δειλές προσπάθειες προσέγγισης...