Ήταν μο­να­χο­γυι­ός τοῦ Βο­ρει­ο­η­πει­ρώ­τη ἀ­πό τήν Κο­ρυ­τσά Δη­μη­τρί­ου καί τῆς Ἑ­λέ­νης, κά­τοι­κος Ἱ­ε­ρισ­σοῦ. Γεν­νή­θη­κε τό 1880. Ὁ πα­τέ­ρας του ἐρ­γα­ζό­ταν στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Σέ ἡ­λι­κί­α ἑ­πτά ἐ­τῶν ἔ­μει­νε ὀρ­φα­νός ἀ­πό μη­τέ­ρα. Τόν ἐ­φρό­ντι­ζε μία θεία του. Εἶ­χε καί ἕ­ναν ἀ­δελ­φό ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­κοι­μή­θη σέ ἡ­λι­κί­α πέντε ἐ­τῶν...

Mόνος στή βροχή προχωρῶ...Κανένας δέν θά µέ πάρει τηλέφωνο. Κανείς δέν µέ περιµένει στό σπίτι. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἔφυγε κι ἡ γυναίκα µου χρόνια πρίν. Τά παιδιά σέ ἄλλες πόλεις παντρεµένα...Δέν µποροῦµε "µπαµπά" νά ἔρθουµε γιά διακοπές, πολλά τά ἔξοδα...Βγῆκα νά πάρω λίγο ψωµάκι. Βρέχει πολύ. Δέν ἤθελα οὔτε ὀµπρέλα νά κρατήσω. Δέν µέ βαστοῦν τά χέρια καί τά πόδια πια. Κι εἶναι κι αὐτή ἡ µοναξιά ποὺ µέ τσακίζει. Καί τό νά δῶ ἕνα παιδί µου.

Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο,
και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.

Θα διόρθωνα λιγότερο,
και θα συνδεόμουν περισσότερο...

Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από ‘κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια.
Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται;
Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή».
Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες...

Θα απέχω για λίγο απο το facebook, το messenger και τα τοιαύτα. Ο λόγος είναι ότι είστε τόσο πολλοί, που με αγάπη μου γράφετε, που δεν σας προλαβαίνω. Θα έπρεπε να ασχολούμαι μόνον με αυτό. Επειδή όμως τα χρόνια περνούν, τώρα πρέπει να γράψω, συν Θεώ, μουσική. Ο χρόνος μου λοιπόν, θα πάει εκεί. Συγνώμη, κατανόηση και πίστη...

Σε ένα μυαλό όπου η Εκκλησία θεωρείται:
1. Οργανισμός διατήρησης εθίμων-παραδόσεων,
2. Μαυροφορεμένοι υπάλληλοι που τα κονομάνε εις βάρος του φτωχού λαού,
3. Η κατάργησή της θα σήμαινε ευλογία για τη χώρα,
4. Κλειστοφοβική ομάδα συντηρητικών ανθρώπων που σκοπό έχει να μας φέρει στον Μεσαίωνα,
Έχω να πω τα εξής: