Μια ημέρα του χειμώνα αγχωμένος και βιαστικός έφθασα στο μετρό "Πλακεντίας" και αμέσως αναζήτησα ταξί για να μεταφερθώ γρήγορα στο Ναό.Το βρήκα εύκολα.Καλησπέρισα τον οδηγό.Του είπα τον προορισμό. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακούγονταν στη διαπασών οι ειδήσεις της ημέρας.

Κοιτάζεις τον άλλο και νευριάζεις, ταράσσεσαι για τη συμπεριφορά του. Αναπόφευκτα τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον βγάζεις από την καρδιά σου. Είναι πραγματικότητα ο εγωκεντρισμός του. Είναι κοινή διαπίστωση ο άσχημος εαυτός του, ο κακός χαρακτήρας του.Κι όμως, πίσω από τα φαινόμενα μπορεί να κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί, ένας τσαλακωμένος έφηβος, μια απουσία στοργής και κατανόησης. Ποιος μπορεί να δει το βάθος, τα αίτια μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ποιο πρόσωπο μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά σε οποιοδήποτε πρόσωπο;

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο Καλαντζή, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυό πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι. Όταν η Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τους ουρανούς ανεωγμένους» και τους Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν.

Λένε πως κάποιος μάγος δώρισε στο βασιλιά του ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, που είχε την ιδιότητα να σφίγγει και να προξενεί πόνους στο δάκτυλο του βασιλιά όταν έπαιρνε εσφαλμένη απόφαση ή έκανε κακή σκέψη ή πράξη.

Ανεκτίμητο, πράγματι, δακτυλίδι…!

Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή, ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών, όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών.

«Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε: “Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός, δεν επιτρέπει την γνώση;”. “Ποιά γνώση;”, τους λέω, “αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;”. “Ναι”, μου λένε. “Μα, αυτή η γνώση”, τους λέω, “σε πάει μέχρι το φεγγάρι· δεν σε ανεβάζει στον Θεό!”.