«Το βράδυ, κατάκοπη καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή. Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;…».
Μα πώς είναι δυνατό να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;
Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.
Δεν προσεύχεστε, λοιπόν…

Το όνομα τού Θεού πρέπει νά τό λέμε αδιαλείπτως καί νά δήτε πώς θά σάς σκεπάσει ο Θεός. Νά μήν αργολογούμε, νά κυνηγούμε τήν «ευχή» (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με). Αυτή θά μάς μάθει νά αγαπούμε τόν Χριστό. Όταν ο άνθρωπος έχει τόν νού του στόν Θεό καί στόν Παράδεισο καί δέν τόν έχει στά γήϊνα καί λατρεύει τόν Δεσπότη Χριστό, οί πειρασμοί καί λογισμοί παραμερίζονται...

Οι απρόσεκτοι και αχάριστοι, δεν κερδίζουν, ούτε από εκείνα που ωφελούν, ενώ οι ευγνώμονες και καλόψυχοι ωφελούνται πάρα πολύ και από όσα σκανδαλίζουν άλλους.
Αυτό το βλέπουμε στην περίπτωση του Ιούδα και του Ιώβ. Ο Ιούδας δεν σώθηκε ούτε από τον Χριστό, που έσωσε όλη την οικουμένη. Ο Ιώβ δεν ζημιώθηκε ούτε από τον διάβολο, που έχει καταστρέψει τόσους πολλούς. Ο Ιώβ που έπαθε άπειρα κακά, στεφανώθηκε. Ο Ιούδας, που είδε τόσα θαύματα και έκανε τόσα θαύματα, που ανέστησε νεκρούς, που έβγαζε δαιμόνια...

Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.
– Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με αίμα. Ο άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει...

– Πέστε μου κάτι, Γέροντα, για τον αγώνα μου.
– Παλληκαριά, λεβεντιά, φιλότιμο! Με το φιλότιμο να εργάζεσαι στον Χριστό. Και ο Χριστός στην ψυχή που έχει καλή διάθεση, αγωνιστικό πνεύμα και φιλότιμο, εργάζεται αθόρυβα.

– Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχή, ενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;

Ό καρπός τού Άγίου Πνεύματος εἶναι άγάπη, χαρά, είρήνη, άγαθοσύνη, μακροθυμία, χρηστότητα, πίστη, πραότητα, έγκράτεια!

Ό καρπός τού πονηρού πνεύματος εἶναι μίσος, κοσμική άθυμία, άκαταστασία τής ψυχής, ταραχή τής καρδίας, πονηρία, περιέργεια, άδιαφορία, όργή, άπιστία, φθόνος, πολυφαγία, μέθη, κακολογία, κατάκριση, έπιθυμία τών όφθαλμών, ύπερηφάνεια καί άλαζονεία τής ψυχής!

Ο Αββάς Ησαΐας έλεγε για τις ανωφελείς συνομιλίες και τα περιττά λόγια: Εάν σου λέγει κάποιος ανώφελη λόγια, μη θελήσεις να τα ακούσεις, για να μην ζημιώσης την ψυχή σου και να μη ντραπείς το πρόσωπο του, από φόβο μήπως τον λυπήσεις. Να μη ανεχθείς τα λεγόμενα, δικαιολογημένος στον εαυτό σου ότι εγώ αυτά, που ακούω δεν τα δέχομαι. Μη το πεις αυτό το πράγμα.