Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γέρο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.
-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά...

Τρεις άνθρωποι, στο προαύλιο ενός Ναού, συζητούν. Πρώτος μιλάει ο πλούσιος κύριος: "Πιστεύω ότι είμαι ενάρετος. Έχω κάνει πολλές ελεημοσύνες στην ζωή μου, δίνοντας κάθε φορά γενναία χρηματικά ποσά. Πιστεύω ότι με τις καλές μου αυτές πράξεις έχω ξεπλύνει πολλές αμαρτίες μου. Πες μου όμως Πάτερ, μπορώ να λέω ότι έχω όντως σώσει την ψυχή μου;"

Δέσποτα, Κύριε του ουρανού και της γης, Bασιλεύ των αιώνων, ευδόκησε να ανοιχθεί και για μένα η θύρα της μετανοίας, ώστε με πόνο καρδιάς να προσεύχομαι σʼ Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό, τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το φως του κόσμου. Δέξου, Πολυεύσπλαχνε, τη δέηση μου. Μη την απορρίψης.
Συγχώρησε κάθε κακό πού έκανα νικημένος από την προαίρεση μου. Ζητώ ανάπαυσι και δεν τη βρίσκω, γιατί η συνείδησης με ελέγχει. Προσδοκώ ειρήνη, αλλά ειρήνη δεν έχω εξ αιτίας του... πλήθους των ανομιών μου...

Να ζυμωθείς με τον Θεό! Και όχι με ανθρώπους και τη γνώμη των ανθρώπων. Και να κάνεις αυτό που έκανε ο Χριστός. Ο οποίος μας έδειξε ότι έχει ακριβώς αυτό το ήθος που περιγράφω. Με αυτό το ήθος μάς φανερώθηκε. Ο θεάνθρωπος Χριστός φέρθηκε τόσο ανθρώπινα, με τόση κατανόηση και γι' αυτό πήγαιναν κοντά Του οι άσωτοι. Και τους αγαπούσε, τους συγχωρούσε κι έλεγε στον καθένα «Πορεύου και μηκέτι αμάρτανε. Πορεύου εν ειρήνη»...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα.
Όχι πάντα γιατί δεν θέλουμε, αλλά συνήθως γιατί δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλλαγές. Η παθολογία μας, πολλές φορές είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να ζούμε.
Γι αυτό αντί να κρίνουμε τους άλλους, ας τους δώσουμε, έναν άλλο τρόπο ζωής να υπάρξουν...

…Είμαι πολύ ήρεμος αυτή τη στιγμή…
Ξέρεις γιατί είμαι πολύ ήρεμος; Διότι πριν λίγο διάβαζα πάλι την παραβολή του Ασώτου Υιού. Παραβολή γλυκύτατη, ωραιότατη και γεμάτη ελπίδα, κουράγιο και μετάνοια. Μια παραβολή που με κάνει να προβληματίζομαι για πολλά. Και δίνει πολλή χαρά κι ελπίδα στην ψυχή μου.
Η διήγηση αυτή του Χριστού βάζει πολλά πράγματα στη σωστή τους θέση...