Ή ὑπακοὴ χαρίζει ἀμεριμνία, διότι ἡ μέριμνα εἶναι μιὰ πνευματικὴ φυματίωση, ποὺ σιγά–σιγά, σὰν μικρόβιο φυματιώσεως συνεχῶς δηλητηριάζει τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος καὶ σταδιακὰ φέρνει τὸ θάνατο. Ἔτσι καὶ ἡ μέριμνα τοῦ βίου σὰν ἕνα ἄλλο μικρόβιο φθείρει τὸν ἄνθρωπο, τὴν ψυχή του καὶ τὸν πεθαίνει ψυχικά.
Ή ὑπακοὴ ἀναφέρεται στὸ Χριστὸ καὶ ὄχι στὸν ἄνθρωπο ποὺ ὑπακούει κανείς. Καὶ ὅταν ὁ ὑποτακτικὸς ὑπακούει χωρὶς παράσιτα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ μόνο, τότε ἡ ὑπακοὴ τοῦ εἶναι σωστὴ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ.

Το μέγα όπλο για τη σωτηρία όλων μας είναι η επιείκεια. Το έλεος, το οποίο μας έρχεται από τον Θεό, πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να το δίνουμε ως αντίδωρο στους άλλους.
Η αγάπη να είναι μόνο εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού. Αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου.

- Γρήγορα, παιδιά, στα κρεβάτια σας! έλεγε και ξανάλεγε η νεαρή μητέρα. Πέστε για ύπνο γρήγορα, έχουμε Χριστούγεννα απόψε, θα σηκωθούμε νύχτα για τη Λειτουργία. Αργείτε τώρα να πέσετε και δεν ξυπνάτε με τίποτε μετά! Το μικρό αγόρι, περισσότερο απ’ όλους, ήταν το πιο δύσκολο στο ξύπνημα.

Ο χρόνος που προηγείται της Θείας Λειτουργίας αποσκοπεί στην επιμελημένη πνευματική προετοιμασία του ιερέως. «Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν μυσταγωγίαν, οφείλει προηγουμένως μεν κατηλλαγμένος είναι μετά πάντων και μη έχειν τι κατά τινος». (Όταν πρόκειται ο ιερεύς να επιτελέσει τη θεία μυσταγωγία, οφείλει προηγουμένως να είναι συμφιλιωμένος με όλους και να μην έχει κάποια έχθρα με κανέναν).