«Η Ορθόδοξη Μοναχική ζωή και η καταναλωτική κοινωνία είναι δύο έννοιες ριζικά διαφορετικές. Η καταναλωτική κοινωνία με το πρόσχημα της οικονομίας χρόνου, δυνάμεων και παράλληλα καλύτερης εξυπηρέτησης και απόδοσης, δελεάζει και παρασύρει τον άνθρωπο (και επί του προκειμένου τον Μοναχισμό), στη σύγχρονη τεχνολογική εξυπηρέτηση.

Ἡ εὐλάβεια ποὺ δείχνει ἡ Ἐκκλησία στὴν Παναγία ριζώνει στὴν ὑπακοή της στὸν Θεό, στὴν ἑκούσια ἐπιλογή της νὰ δεχθεῖ μία πρόσκληση ἀδύνατη στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν τόνιζε τὴ σύνδεση τῆς Παναγίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ θεωρεῖ ὡς τὸν καλύτερο καρπὸ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἔσχατου περιεχομένου τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Τί ἤτανε,ἀληθινά,ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο,ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Ὄχι μοναχὰ ἡ ἀρχαία πολιτεία, μὰ κι ἡ καινούρια, ὣς τοῦ σουλτάν-Χαμὶτ τὰ χρόνια.

Απέναντι εις τον «μορφωμένον» αθεϊσμόν και την ευγενικήν ανθρωποφαγίαν του συγχρόνου πολιτισμού πρέπει να αντιτάξωμεν τας χριστοφόρους προσωπικότητας, αι οποίαι με την πραότητα του προβάτου θα νικούν τα εξημμένα πάθη των λύκων, και με την ακεραιότητα των περιστερών θα σώζουν την ψυχήν του λαού από την πολιτιστικήν και πολιτικήν δυσωδίαν. Την άσκησιν εις το όνομα του Χριστού πρέπει να αντιτάξωμεν «εις τον πολιτιστικόν ασκητισμόν, ο οποίος γίνεται εις το όνομα του σαπισμένου και παραμορφωμένου ευρωπαϊκού ανθρώπου, εις το όνομα του αθεϊσμού, του πολιτισμού, του αντίχριστου.