Όπως στους αρχαίους καιρούς, είχαν συνήθεια oι άνθρωποι, εκείνους που γυρνούσαν νικητές απ' τους πολέμους, να τους πανηγυριζουν και να βάζουν την εικόνα τους ή τα αγάλματά τους στις πλατείες και στα στάδια, από ευγνωμοσύνη πρώτα, γιατί έσωσαν την πατρίδα τους από μεγάλον κίνδυνο και για να παραδειγματίζουν κιόλας τη νεότητα, έτσι σήμερα κ' εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί: τιμούμε και πανηγυρίζουμε τους θεοφόρους Πατέρας της Εκκλησίας μας, που, σε καιρούς πολύ πονηρούς και πολύ δύσκολους για την Ορθοδοξία, πάλαιψαν γενναιότατα στις Οικουμενικές Συνόδους, όχι με κείνους τους εχθρούς που απειλούν την ελευθερία του σώματος, του τόπου ή του κράτους, μα με τους πιο φοβερούς: εκείνους που απειλούσαν την καθαρότητα της πίστεώς μας και τη σωτηρία της ψυχής μας.

O θάνατος είναι το πιο σκληρό κι αδυσώπητα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής μας. Ο Επίκουρος έλεγε πως δεν πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο, γιατί «όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και, όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δεν ζει πια». Όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον θάνατο και την φθορά. Θέλουμε να τον αποφύγουμε, όπως και τον πόνο, την στεναχώρια, τις αρρώστιες.

Ἡ μητέρα του εἶχε μόνο ἕνα μάτι...
Ντρεπόταν γι' αὐτήν, κι ὧρες - ὧρες τήν μισοῦσε!!!
Ἡ δουλειά της ἦταν μαγείρισσα στή φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε γιά τούς φοιτητές καί τούς καθηγητές, γιά νά βγάζει τά ἔξοδά τους... Δέν ἤθελε νά τοῦ μιλάει, γιά νά μήν μαθαίνουν οἱ ἄλλοι, ὅτι εἶναι παιδί μιᾶς μητέρας μέ ἕνα μάτι.