Κάθε αμαρτία ως επανάσταση εναντίον του Θεού αντιστρατεύεται το έργο της Θείας Χάριτος.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει πως υπάρχουν και μερικές αδυναμίες που αποτελούν φράγματα και παρεμποδίζουν την έλευση της Θείας Χάριτος. Και αυτά είναι:
- Η αμέλεια για την μετάνοιά μας. Θα καταδικαστούμε όχι γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, δεν ζητήσαμε το έλεος του Θεού για να λυτρωθούμε από την ψυχική μας ασθένεια.

Αν είχα αγάπη και συμπαθούσα και πονούσα το πλησίον μου, δεν θα είχα το νου μου στα ελαττώματα του πλησίον… η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων.
Διότι μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα;
Και ποιος μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι;
Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, oύτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους...

Όταν έχετε μεγάλη αγάπη για έναν άνθρωπο, προσευχηθείτε για αυτόν με όλη τη δύναμη της καρδιάς σας. Η προσευχή κινεί τα κύματα της αγάπης σας, τα οποία πηγαίνουν προς αυτόν, τον επηρεάζουν και δημιουργούν γύρω του ασπίδα θεϊκής προστασίας!
Βλέποντας την προσπάθειά σας ο ΧΡΙΣΤΟΣ δίδει πλούσια την Χάρη Του και σε εσάς και σε εκείνον... (Άγιος Πορφύριος)

Τό σατανικό πνεῦμα τῆς λύπης προκαλεί στόν άνθρωπο άγχος, άγωνία, στενοχώρια, κατάθλιψη καί πέσιμο στά ίδια άμαρτήματα. Ή δαιμονιώδης λύπη εἶναι άποτέλεσμα καί ένδειξη άμετανοησίας, φρικτοῦ έγωϊσμοῦ, δαιμονίου πού κρύβεται μέσα μας.
Άντίθετα, ή κατά Θεόν λύπη έρχεται σάν δροσιά, σάν συντροφιά, σάν ένα χαμόγελο, σάν μιά ξεκούραση μέσα στήν ζωή μας, μᾶς δίνει δύναμη, χαρά, κουράγιο!

Ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχὰρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Ἤν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. Ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. Ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Δός μοι πιεῖν. Οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν, ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· Πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ·

"Άδελφοί μου, συμπάθεια νά έχετε ό ένας γιά τόν άλλον!
Όχι μέ μίσος καί έχθρα, όχι μέ φθόνον καί κακία, όχι μέ πονηρία καί σκληρότητα ψυχῆς καί άπανθρωπιά.
Παρά μέ συμπάθεια, μέ μακροθυμία, μέ καρτερία, μέ σπλάγχνα οίκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας!

Χαίρετε και αγαλλιάστε με τις Αγγελικές φωνές των Ελληνόπουλων του Σύδνεϋ που λένε την "Ευχή" δημόσια μπροστά στο κτήριο της Όπερας...

Αίσθανόμεθα, πολλές φορές, μόνοι. Άποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Άν θέλετε, στά άζήτητα καί στό περιθώριο. Καί νομίζομε πῶς δέν έχομε καμμία άξία. Καί πιστεύομε πῶς κανένας δέν μᾶς θέλει. Κανένας δέν μᾶς άγαπᾶ. Καί κανένας δέν νοιάζεται καί δέν φροντίζει γιά μᾶς!
Τότε, άδελφοί μου, άς άνοιγόμαστε στόν Χριστό καί στήν Παναγία καί στούς Άγίους καί στούς Άγγέλους!

Θα πρέπει ένας άνθρωπος να είναι τυφλός και απίστευτα ανόητος αν, φτάνοντας στα χρόνια της ωριμότητας, δεν αναρωτιέται πότε-πότε, μες στην παραζάλη της ζωής: «Για ποιο σκοπό ήρθα στον κόσμο; Γιατί ζω;»
Όταν είναι κανείς νέος, ο καιρός κυλάει τόσο γρήγορα, οι διασκεδάσεις είναι τόσο πολλές, και το τέρμα του δρόμου της ζωής μοιάζει νάναι τόσο μακριά, ώστε δεν υπάρχει καιρός για τέτοιες αυτοαναλύσεις.