Έγινε Μεγάλο Σάββατο και την ώρα που στους Ιερούς Ναούς μας ψάλετε το ευφρόσυνο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ κάπου εκεί πάνω σε ένα κατάφυτο Ελληνικό βουνό, σε ένα ιστορικό μοναστηράκι που το περιβάλλει η σιωπή και τα μαρτύρια των οικητόρων του, όταν η Γερόντισσα είπε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ τα οστά τα γεγυμνωμένα αλλά ζωντανά από την Δύναμη της ΑΓΙΑΣΤΙΚΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ απάντησαν...

Eξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου.

Όσο μπορείτε, αύτό νά κοιτάζετε: Πώς νά άναπαύετε τόν άλλον καί νά άφήνετε τόν έαυτό σας έν λευκώ, στά χέρια τοῦ Θεοῦ! Αύτή εἶναι ή πνευματική έργασία πού πρέπει νά κάνετε!
Καί άσκηση άν κάνετε, δέν ώφελεί, γιατί άν κανείς δέν κάνει αύτήν τήν έργασία, δουλεύει σέ άλλη συχνότητα άπό τήν συχνότητα τοῦ Θεοῦ!

«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό.
Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:

Στις 25 Μαίου (π. η.) το βράδυ, παραμονή του Αποστόλου Κάρπου, ο Όσιος Παΐσιος αισθανόταν τον εαυτό του σε μία πνευματική κατάσταση «διαφορετική, ανεξήγητη», όπως είπε.
Έκανε την συνηθισμένη του αγρυπνία και ύστερα, επειδή ένιωθε ανάλαφρος και δεν τον έπιανε ύπνος, άρχισε να γράφει κάποια περιστατικά από την ζωή του παπα-Τύχωνα.
Είχε γράψει αρκετές σελίδες, και η ανεξήγητη εκείνη κατάσταση συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη.

Μετά το τέλος μιας ομιλίας που έκανα στην Πάτρα, ήρθε κάποιος και μου λέει:
– κ. Παναγόπουλε όπως τα είπες στην ομιλία, πρέπει να πάω στην Εκκλησία;
– Ναι στην Εκκλησία…
– Μα είναι οι παπάδες στην Εκκλησία!

...Μία κοπέλα 21 ετών, φοιτήτρια, τη Στέλλα, την κτύπησε αυτοκίνητο, περί τα τέλη Αυγούστου 2018 και ήταν σε κατάσταση φυτού, στην Εντατική, στον Ερυθρό Σταυρό, στην Αθήνα.
Μας παρακάλεσαν συγγενείς της από την Κύπρο, που ήταν γνωστοί μας, να πάμε στο νοσοκομείο να την σταυρώσουμε με την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ. Και πράγματι πήγαμε.

Έγραψε κάποτε ο άγιος Νεκτάριος ότι τα τίμια λείψανα των μαρτύρων θεωρούνταν από τις χριστιανικές κοινότητες σαν πολυτιμότερα από τις πολύτιμες πέτρες, τοποθετούνταν στους ιερούς ναούς κι εξασφαλίζονταν σαν μοναδικός θησαυρός.

Μόλις απόκτησα πιο στενές σχέσεις με τους φυλακισμένους, κατάλαβα αμέσως ότι αυτό που χρειάζονται από μένα είναι να τους δείχνω αληθινή αγάπη. Η αγάπη αυτή, πρέπει να είναι ειλικρινής και δραστήρια. Αν δεν υπήρχε μια τέτοια αγάπη, καλύτερα να ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας. Οι άνθρωποι αυτοί, αδικήθηκαν στη ζωή τους και είναι εξαγριωμένοι με όλους και με όλα. Για να τους βγάλει ο ιερέας από αυτή την κατάσταση, πρέπει να πατά γερά και με τα δυο του τα πόδια στο έδαφος τη ενεργητικής, της έμπρακτης αγάπης.