Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας!
Αυτό και μόνο, ο Ίδιος ζητά! Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του!

Θες να γίνεις άνθρωπος χαρούμενος;
Γίνε πρώτα άνθρωπος χαζός.

Θες να γίνεις άνθρωπος ελεύθερος;
Γίνε πρώτα άνθρωπος χαζός.

Ἄκουσα, ὅτι ἡ οἰκογενειακή σας ζωή, τό σπίτι σας, δέν εἶναι ἔξω ἀπό ἀρρώστιες καί ἀπό ἄλλες λυπηρές καταστάσεις, καί λυπήθηκα πολύ. Καί παρακάλεσα τόν Κύριο, νά σᾶς ἐπισκεφθῆ μέ εὐσπλαχνία καί ἔλεος· καί νά θεραπεύσει τίς ἀσθένειές σας. Τί νά κάμωμε; Ἔτσι τό θέλησε ὁ Κύριος: νά μή περνάει ἡ πρόσκαιρη αὐτή ζωή χωρίς πίκρες καί θλίψεις.

Οἱ Πατέρες ὀνόμαζαν τήν ἐσωτερική ἐργασία φυλακή τοῦ νοός. Ἀφοῦ ἐξομολογηθεῖς καί κοινωνήσεις, προσέχεις μήπως περάσει στόν νοῦ σου κάποιος ἐμπαθής λογισμός. Ὅλη σου ἡ προσπάθεια εἶναι νά κρατήσεις τόν ἑαυτό σου σ' αὐτό τό ἐπίπεδο. Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο: Νά κρατήσεις τόν ἁγιασμό ἀπό Κοινωνία σέ Κοινωνία.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ Γέροντος Δωροθέου

Πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στο Άγιον Όρος παρακολουθώντας μια αξέχαστη Θεία Λειτουργία σε ένα ταπεινό κελλάκι, με λειτουργό, ευλαβή Ιερομόναχο, αγιασμένη ψυχή που πλέον αυλίζεται εις τόπους, ένθα των δικαίων τα πνεύματα αναπαύονται…
Νέος παπάς ο γράφων, άγευστος ακόμα της μεταμορφωτικής εμπειρίας του παλιού και σεβασμίου λειτουργού, που κρυμμένος σχεδόν μέσα στο μισοσκόταδο, στέκονταν ευθυτενής παρά το βάρος του χρόνου που αγόγγυστα στους ώμους του κουβαλούσε και τον έβλεπα να μνημονεύει ψυχές…

Κάθε απόγευμα στις 5 παρά τέταρτο ξεκινάμε από το σπίτι για τον πλησιέστερο ναό. 10 λεπτά περπάτημα και είμαστε ήδη στο αναλόγιο για τον εσπερινό. Στα μέσα της διαδρομής οφείλω να αφιερώσω περί το μισό λεπτό στο καθιερωμένο ραντεβού. Ο μικρός μου φίλος, ο γενναίος κτηνοτρόφος που σέρνει ίσα με δέκα αγελάδες, ισχνές, με κέρατα που ξεπερνούν το μπόι του, με περιμένει κοιτώντας επίμονα το χωματόδρομο. Δεν έχει ρολόι, μάλλον αγνοεί την υπάρξή του. Έχει το στομάχι του να του θυμίζει το πότε περνάω. Μόλις με δει, τρέχει. Ευγενικά απλώνει το χέρι, και παίρνει ότι του δώσω.

Η προσευχή μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο «παρόντες» σε σχέση με τον Θεό, με τους άλλους και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να ενωνόμαστε συνεχώς και ολοένα πιο στενά με τον Θεό. Μας επιτρέπει επίσης να κατανοούμε καλύτερα τους άλλους και να εμβαθύνουμε τις σχέσεις μας μαζί τους.

Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.
Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή.

«Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας.

Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· ἀνθρώπου τι­­νὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔ­­χω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου...